🌺نکته تفسیری صفحه ۱۱۸🌺 شتاب به سوی جهنم: در توضیح آیه‏ ی 48 همین سوره خواندیم که افراد باایمان، با توجّه به آموزه های قرآن و پیشوایان معصوم، از فرصت کوتاه عمر بیشترین استفاده را می کنند و در انجام کارهای خوب، از یکدیگر سبقت می گیرند. در مقابل اما این آیه از افراد نگون بختی سخن می گوید که تمام سعی و تلاششان در انجام کارهای بد صرف می شود. به راستی این جای شگفتی ست که دل و جان یک انسان آن قدر تیره شود که در آن هیچ جایی برای نور و روشنایی نمانده باشد و تنها با ظلمت و تیرگی آرام گیرد! آیات قبل و این آیه، بیانگر ویژگی های زشتی است که در نهایت به این وضعیت فلاکت بار منجر می شود. به مسخره گرفتن احکام دین و بی توجّهی به آن ها به خصوص دستور حیاتی نماز (آیه‏ ی 57 و 58)، احساس تنفّر و بیگانگی از ایمان به خدای یگانه و کتاب های آسمانی او (آیه ی 59)، کفر باطنی و اظهار ایمان دروغین (آیه ی 61)، و در نهایت، شتاب در ارتکاب گناه و ظلم و تجاوز به دیگران و حرام خواری(آیه ی 62)، صفات زشت و آلوده ای است که سراسر وجود این افراد را تیره و تار کرده و هیچ روزنه‏ ی امیدی برای نفوذ روشنایی در دل هایشان باقی نگذاشته است. واقعیت این است که وجود انسان مانند سرزمین حاصل خیزی است که برای رشد هر نوع بذری آمادگی دارد. اگر در این سرزمین، بذر ایمان و تقوا و درست کاری پاشیده شود، وجود انسان به باغی سرسبز و خرّم تبدیل می شود که از آن میوه های کارهای خیر و نیکو برداشت می شود؛ ولی اگر در این سرزمین، بذر گناه و بی ایمانی پاشیده شود، پس از مدّتی به بیابانی پر از خارهای گناه و زشتی تبدیل می شود که شر و بدی آن به دیگران می رسد. امیر مؤمنان علی در مورد نفوذ شیطان در دلهای کسانی که از او پیروی می کنند، فرموده است: «افراد منحرف، شیطان را معیار کار خود قرار دادند و شیطان نیز آنان را شریک خود کرد. پس در سینه هایشان تخم گذاشت و جوجه برآورد و بر روی دامنشان جنبیدن گرفت و به راه افتاد، و بدین ترتیب، از راه چشمانشان نگریست و با زبانشان سخن گفت و آنان را به راه خطا افکند و هر کار ناپسند و زشتی را در چشم هایشان زیبا جلوه داد.» بنابراین همه‏ ی ما باید مراقب باشیم که چه بذری در سرزمین جانمان پاشیده می شود؛ به خصوص نوجوانان و جوانان؛ زیرا حضرت علی فرموده است: «دل و جان جوان، مانند سرزمینی خالی ست که هر چه در آن پاشیده شود، می پذیرد.»