🌷نکته تفسیری صفحه ۲۲۳🌷 پاداش دنیاپرستان: مطالعه و بررسی زندگی جانداران، گویای این حقیقت است كه هر جانداری از لحظه‏ ی آغاز حیات، برای رشد و تكامل، در وضع ویژه ای قرار می گیرد و پس از استفاده از آن وضع، آن را ترك كرده، برای گذراندن مرحله‏ ی بعد، در وضع جدیدی حاضر می شود. برای نمونه، گیاهان در ابتدا در پوسته‏ ی دانه هستند، سپس در دل خاك قرار می گیرند و پس از مدّتی به دنیای روی زمین قدم می گذارند؛ یا پستانداران مدّتی را در دنیای رَحِم می گذرانند، سپس آن دنیای تنگ و تاریك را رها كرده، به دنیای بسیار بزرگتری وارد می شوند؛ یا پرندگان چند روزی را در تخم سپری می كنند و پس از رشد كافی، دیواره‏ ی آن را شكسته، به جهان جدید پا می گذارند. به راستی اگر هر یك از این جانداران، بیش از حدّ نیاز در وضع ابتدایی خود بماند، چه اتّفاقی برایش می افتد؟ اگر دانه از خاك بیرون نیاید، اگر پستاندار از رحم مادرش خارج نشود، و اگر پرنده، پوسته‏ ی تخم را نشكند، چه انجامی خواهد یافت؟ فرض كنید كه جنینِ انسان نیز اختیار داشته باشد و به محیط جنینی خود بیش از حد دل ببندد و نخواهد به دنیا پا گذارد. روشن است كه پس از مدّت مشخّص، یعنی 9 ماه، او از بین خواهد رفت! زندگی دنیا نیز برای انسان ها، یكی از مراحل رشد و تكامل است كه هر انسانی باید بر اساس صلاحدید پروردگار هستی، مدّتی را در آن سپری كند و برای مرحله‏ ی بعدی زندگی اش، امكاناتی را فراهم آورد؛ یعنی كارهای شایسته ای كه در پرتو ایمان، سعادت او را در جهان پس از مرگ تضمین می كند. طبیعی است که انسان برای زندگی در دنیا، به اسباب و وسایلی نیاز دارد؛ اسبابی مانند خانه، وسیله‏ ی نقلیه، پول، لباس، غذا و...؛ امّا نباید فراموش کنیم که اینها، اسباب گذراندن این مرحله‏ ی مهم هستند، و نه هدف زندگی ما. آری، اگر جای این وسایل با هدف عوض شود، انسان به دنیا و زیبایی های گذرایش دل می بندد و تمام آرزویش ماندن در دنیا و حفظ اسباب و وسایل زندگی و افزودن بر آنها می شود. به همین‏ سبب، از انتقال به مرحله‏ ی بعد یعنی جهان آخرت تنفّر پیدا می کند و با هر کس و هر چیز که از رفتن و دل کندن سخن بگوید، مقابله می کند. از همین ‏رو، دشمنان اصلی پیامبران، دنیاپرستان بوده و هستند. خداوند در این آیات بروشنی بیان می فرماید که افرادی که در زندگی فقط و فقط در پی دنیا و زرق و برق و لذّاتش هستند، در آخرت هیچ بهره ای از پاداش الهی نخواهند داشت، و اگر کارهای به ظاهر خوبی هم داشته باشند، در همین دنیا نتیجه‏ ی آن را بدون کم و کاست می بینند. مثلاً منکران خدا که برای رسیدن به شهرت یا ثروت، به کارهای خوب و انسان دوستانه دست می زنند، در دنیا مشهور و ثروتمند می شوند؛ یا کسانی که برای خوش‏آمد دیگران کار خوبی انجام می دهند، پاداش خود را با تشویق ایشان دریافت می کنند. بر اساس روایات اهلبیت، خداوند کارهای بظاهر خوب افرادی را که با او سر دشمنی دارند نیز بی پاداش نمی گذارد؛ بلکه با دادن نعمت هایی فراتر از لیاقتشان در همین دنیا، از آنان سپاسگزاری می کند؛ نعمت هایی مانند سلامت، ثروت، امنیّت و حتّی جان کندن راحت. چنین افرادی امّا در آخرت بهره ای از بهشت نخواهند داشت.