🌷 نکته تفسیری صفحه ۴۲۷🌷 ای مؤمنان، درست و سنجیده سخن بگویید: دانشمندان علم اخلاق می گویند که زبان، پربرکت ترین عضو بدن و مؤثرترین وسیله‏ ی اطاعت و هدایت و اصلاح انسان است. انسان با زبان به یگانگی خدا و نبوّت پیامبر و حقایق دین اقرار می کند و مسلمان شناخته می‌شود؛ با زبان خود، نام مبارک خدا و اذکار نماز و ادعیه و اذکار دیگر را می گوید؛ و با آن، علوم و معارفِ گوناگون را به دیگران می آموزد و از دیگران یاد می گیرد. همین عضو کوچک و پربرکت اما می تواند خطرناک ترین، دردسرسازترین و پرگناه¬ترین عضو بدن محسوب شود و خودِ انسان و دیگران را به مشکلات و مصایب بسیار دچار کند. دروغ، سخن چینی، چاپلوسی، غیبت، تهمت، بدزبانی، آزار دیگران با سخنان زشت، کفران نعمت و ...، نمونه هایی از گناهان بزرگ زبان محسوب می شوند. این دو آیه به افراد باایمان فرمان می دهد که تقوای الهی پیشه کنند و زبان خود را از سخنان نادرست نگه دارند و سنجیده سخن بگویند تا خدا کارهایشان را اصلاح کند و گناهانشان را ببخشد. در حقیقت، تقوا، باعث اصلاح زبان می شود، و اصلاح گفتار، به اصلاح رفتار انسان می انجامد، و اصلاح رفتار انسان، مایه‏ ی جبران گذشته‏ ی او می شود. در حدیثی از پیامبر می خوانیم: «ایمان هیچ بنده ای درست نمی شود مگر این که قلبش درست شود، و قلب هیچ کس درست نمی شود مگر این که زبانش درست شود.» در روایتی آموزنده از امام سجاد آمده است: زبان هر انسانی هر روز صبح از اعضای دیگر احوال‏پرسی می کند و می گوید: چگونه صبح کردید؟ همه‏ ی آنان در پاسخ این اظهار محبّت زبان می گویند: حال ما خوب است؛ اگر تو بگذاری! سپس اضافه می کنند: تو را به خدا سوگند، حال ما را رعایت بکن که بیشتر پاداش و کیفر ما به‏ واسطه‏ ی توست. بی جهت نیست که در روایات می خوانیم: «هرگز پیامبر بر منبرش ننشست مگر این که این آیه را تلاوت فرمود: یا اَیُّهَا الَّذین آمَنوا اتَّقوا اللهَ وَ قولوا قَولاً سَدیداً [ای مؤمنان، تقوای الهی پیشه کنید و درست و سنجیده سخن بگویید].»