هدایت شده از گل یاس
🌺نکته تفسیری صفحه ۱۰:🌺
آیا ادعا کافیست؟:
من پیرو حضرت موسی علیه السلام هستم؛ پس به بهشت می روم. من از حـضرت عیسی علیه السلام پیروی می کنم؛ پس به بهشت میروم. من دین حضرت محمّد صلوات الله علیه را پذیرفته ام؛ پس بهشت برای من است. نظر شما در باره ی این جملات چیست؟ آیا گفتن این جملات به تنهایی در سعادت و خوشبختی ما تأثیری دارد؟ آیا خدا بهشت ابدی را تنها به خاطر گفتن این سخنان به انسانها می دهد؟ آیا این ادّعاها خنده دار نیست؟! اگرچه ما اکنون به این ادعاها می خندیم، در گذشته افرادی بوده اند و در این زمان نیز کسانی هستند که چنین فکر می کنند.
آیه ی 111 سورهی بقره برای ما از یهودیان و مسیحیانی می گوید که می گفتند:
«فقط کسانی وارد بهشت می شوند که یهودی یا مسیحی باشند.»
آری، یهودیان و مسیحیان به دیگران فخرفروشی می کردند که بهشت فقط برای ماست و دیگران از آن محروم اند. شاید این خیال خام به برخی از مسلمانان نیز سرایت کرد و آنان تصوّر کردند تنها با اسلام آوردن بهشتی می شوند؛ هرچند از دستورهای اسلام پیروی نکنند. قرآن امّا قاطعانه با این فکر باطل برخورد کرده است:
« بهشت و سعادت، نه به آرزوهای شما بستگی دارد و نه به آرزوهای اهل کتاب. هر کس مرتکب کار بدی شود، سزایش را می بیند.» (نساء ـ 123).
قرآن به همه ی مردم اعلام کرده که از ادّعا و خیال پردازی دست بکشند و به فرمان خدا گوش کنند. سعادت و خوشبختی در هر زمان، به ایمان آوردن به دین آسمانی همان زمان بستگی دارد. در دوران حضرت موسی علیه السلام ، پیروی از دین او، و در دوران حضرت عیسی علیه السلام ، پیروی از دین او لازم بوده است، و اکنون که پیامبر اسلام صلوات الله علیه مبعوث شده است، باید از او پیروی کنیم. مهم این است که در جست وجوی حق و حقیقت باشیم و هنگامی که آن را فهمیدیم، با کمال میل بپذیریم؛ مانند بزرگمرد تاریخ اسلام و مایه ی افتخار ما ایرانیان، سلمان فارسی؛ همو که از آتش پرستی، یعنی دین آباء و اجدادی اش، دست کشید و به دین حضـرت عیسی علیه السلام گروید و وقتی خبر بعثت پیامبر اسلام به گوشش رسید، خود را با رنج و سختی بسیار به او رساند و هنگامی که حقّانیّت آیین آن حضرت برایش ثابت شد، اسلام را پذیرفت و به یکی از بهترین یاران پیامبر تبدیل شد؛ تا آنجا که پیامبر اسلام در باره ی او فرمود:
«سلمان از ما اهل بیت است.»[1] ما نیز باید مراقب باشیم که در دام خیالات و ادعاها نیفتیم. اگرچه ما شیعیان، امامت را جزء دین می دانیم و اعتقاد به آن را برای رفتن به بهشت لازم می شماریم، باید توجّه داشته باشیم که ادّعای دوستی امامان بدون پیروی از دستورهای آنان، کافی نیست و ما را به هدف نمی رساند.
امام صادق علیه السلام به یکی از دوستانش به نام«جُندَب» فرمود:
«ای جندب، این پیام را به شیعیان ما برسان که مبادا افکار و اعتقادات باطل، شما را به بیراهه برد. سوگند به خدا که در صورتی ولایت و امامت ما را واقعاً پذیرفته اید که پرهیزکار باشید و در دنیا برای رسیدن به خشنودی خدا بکوشید و به برادران دینی خود رسیدگی کنید. کسی که به مردم ظلم می کند، از شیعیان ما نیست.»[2]
[1] . بحارالانوار ج 10 ص 121
[2] . تحف العقول ص 303