🌷نکته تفسیری صفحه ۱۷۱🌷 اصحاب سَبت: در روزگار حضرت داوود، بخشی از قوم بنی اسرائیل، در کنار سرزمین فلسطین و در ساحل دریای احمر، در شهری به نام «بندر ایله» که هم اکنون به ایلات معروف است زندگی می کردند. بیشتر مردم آن شهر، صیاد بودند و روزگارشان با ماهی‏گیری می گذشت؛ ولی نافرمان و گناهکار بودند و به وظایف دینی خود عمل نمی کردند. به همین سبب، خداوند نیز آنان را آزمود. آزمایش آن ها این بود که در روزهای شنبه که روزهای تعطیل شان بود از ماهیگیری منع شدند. مشکل بزرگ آنان این بود که روزهای شنبه، آب های اطراف ساحل، پر از ماهی های چاق و فربه می شد؛ در حالی که در روزهای دیگر از ماهی خبری نبود! مدّتی به این وضع سپری شد؛ امّا سرانجام کسانی که نافرمانی خدا در دلهایشان نفوذ کرده بود، صبرشان تمام شد و نقشه‏ ی شیطنت آمیزی طرّاحی کردند. آنان، حوضچه هایی در کنار دریا حفر کردند و بین آن حوضچه ها و دریا، راههایی گشودند. روزهای شنبه، راه حوضچه ها را باز می کردند تا ماهی ها درون حوضچه ها بیایند. در آخر روز هم راه حوضچه ها را می بستند و به خانه هایشان می رفتند. سپس صبح یکشنبه سراغ ماهی ها می آمدند، آن ها را صید می کردند و می گفتند که خدا به ما دستور داده که شنبه ها ماهی صید نکنیم. ما شنبه ماهی صید نکردیم؛ امروز هم که یکشنبه است! بدین ترتیب، با تغییر دادن ظاهر گناه، آن را برای خود جایز شمردند و اصطلاحاً برای گناه خود، کلاه شرعی درست کردند. در آن هنگام، غیر از این گروهِ نافرمان که اکثریت شهر را تشکیل می دادند، دو گروه دیگر در آن شهر می زیستند: 1ـ کسانی که در برابر این نافرمانی به پا خاستند و مردم را از آن کار زشت نهی می کردند؛ 2ـ کسانی که اگرچه خودشان به آن گناه آلوده نشدند، در برابر آن بی تفاوت بودند و حتّی کسانی را که نهی از منکر می کردند، سرزنش می کردند که چرا عمر و اعصابتان را صرف کسانی می کنید که سرانجام خدا هلاکشان می کند یا به عذاب می رساند. کسانی که در برابر گناه ساکت ننشسته بودند، پاسخ دادند: «این وظیفه‏ ی ماست. این کار را می کنیم تا در برابر خدا عذری نداشته باشیم و شاید این افراد منحرف، تحت تأثیر قرار بگیرند و از کارهایشان توبه کنند.» اندرزها امّا به گوش مردم کارساز نشد و سرانجام پیامبر زمانشان داوود آنان را نفرین کرد و از خدا خواست که لعنت خود را بر آن افراد گنهکار فرو فرستد. در پی این نفرین گنهکاران در تاریکی شب به بیابان رفتند، و در همان شب، عذاب خدا فرود آمد و مردم نافرمان ابله را به بوزینه تبدیل کرد. آری، کسانی که دین و حکم خدا را به سُخره گرفته بودند، در حقیقت میمون هایی بودند که به شکل انسان زندگی می کردند، و خدا در همین دنیا، صورت واقعی آنان را به دیگران نشان داد. البته بر اساس روایات، آنان پس از چند روز هلاک شدند..