🌷نکته تفسیری صفحه ۲۶۵🌷 فقط گمراهان از رحمت خدا نومید می شوند: همه‏ ی ما می دانیم که یکی از اسباب مهم موفّقیّت انسان در زندگی، «امید» است. امید، انسان را به تلاش و فعّالیّت وا می دارد و پس از شکست یا اشتباه، او را به اصلاح گذشته و ساختن آینده تشویق می کند. در مقابل، یأس و نومیدی، هر گونه انگیزه را از انسان می گیرد و او را به تسلیم در برابر مشکلات وادار می کند. از این رو دانشمندان و مربّیان هر ملّت و مکتبی تلاش می کنند با متوجّه کردن مردم به خوبی ها و نعمت ها و به قول معروف ، به نیمه‏ ی پر لیوان، به آنان روحیه بدهند و به آینده امیدوار کنند. در اسلام به ویژه هیچ جایی برای یأس و نومیدی وجود ندارد؛ زیرا انسانی که به خدا ایمان آورده و او را سرپرست خود انتخاب کرده و می داند که او دارای قدرت بی‏نهایت و مهربانی بی انتهاست، دیگر از دگرگونی حوادث و فراز و نشیب روزگار نمی ترسد و با تکیه بر نیروی بی پایان پروردگار، با امید و نشاط، راه کمال و سعادت خود را طی می کند و حتّی اگر در کاری شکست بخورد یا دچار لغزش یا اشتباهی شود، یا خدای ناکرده مرتکب گناهی شود، به لطف و بخشش خدا دل می بندد و با عذرخواهی از درگاه خدا و کمک خواستن از او، گذشته اش را اصلاح می کند و آینده اش را آباد. از نظر قرآن و پیشوایان دین نیز نومیدی از لطف و بخشش خدا، ممنوع و از گناهان کبیره (گناهان بسیار بزرگی که کیفر آن آتش دوزخ است) برشمرده شده است؛ زیرا انسانی که از رحمت خدا نومید شده، علاوه بر اینکه خودش را در جادّه‏ ی نابودی انداخته، خدای بزرگ و نیرومند را نیز ضعیف و ناتوان فرض کرده و او را از یاری به خود عاجز دانسته، و با این اعتقاد، به خدای توانا توهین کرده و به او کفر ورزیده است. از همین‏ رو قرآن کریم، کسانی را که از رحمت الهی نومید می شوند، کافر و گمراه برشمرده است. پیشوایان دین نیز پیروان خود را از یأس و نومیدی از لطف و رحمت خدا بازداشته و آن را از گناهان بزرگ برشمرده اند. در روایتی از پیامبر آمده است: «نومیدان [از لطف خدا] در روز قیامت، روسیاه محشور می شوند.» در روایتی از امام رضا (ع) می خوانیم که گناه نومیدی از رحمت خدا، از گناه کشتن شصت مسلمان بی گناه بزرگ تر است. از نظر اسلام، هیچ گنهکاری نباید از بخشش خدا نومید شود؛ زیرا گناه انسان هر قدر هم بزرگ باشد، از رحمت خدا بزرگ تر نیست. در روایتی از امام صادق(ع) می خوانیم: «خدا پیامبری از پیامبرانش را به سوی قومش فرستاد و به او وحی کرد که به قومت بگو: رحمت من از خشم و غضبم سبقت گرفته است؛ بنابراین از رحمت من نومید نشوید [و از گناهانتان توبه کنید]؛ زیرا هیچ گناهی آنقدر بزرگ نیست که من نتوانم آن را بیامرزم.» همچنین پیشوایان دین به ما توصیه کرده اند که هیچ گاه از دعا و درخواست از خدا نومید نشویم و دیر مستجاب شدن برخی دعاها، ما را از دعا کردن نومید نکند؛ زیرا خدای مهربان، دعاهای ما را می شنود و هنگامی که به صلاحمان باشد، آنها را مستجاب می کند، و اگر در ظاهر نیز آن ها را مستجاب نکند، پاداشی بهتر را جایگزین آن می فرماید. در روایات اهلبیت(ع)آمده که گاهی دعای شخصی پذیرفته می شود؛ ولی بر اساس مصلحت خدا، حاجتش بیست یا چهل سال بعد به او داده می شود .