نکته تفسیری صفحه ۳۷۲: پیامبران و تهیدستان: پیامبران، بزرگ ترین رهبران جامعه‏ی بشری محسوب می شوند. البتّه برخورد مردم با این رهبران بزرگ، یکسان نبوده و نیست، و ارزش هایی که در ذهن و جان مردم ریشه کرده، در نوع مواجهه با دعوت پیامبران، اثر مستقیم دارد. یکی از این ارزش ها، عدالت خواهی و ظلم‏ستیزی است. از این رو معمولاً افراد کم درآمد و تهی دست که از ظلم حاکمان ستمکار و بی عدالتی های ثروتمندان تجاوزگر خسته شده اند، زودتر به پیامبران پاسخ مثبت می دهند، و در مقابل، اقشار قدرتمند و ثروتمندی که با ظلم و تجاوز به قدرت و ثروت رسیده اند و بزرگ ترین ارزش در چشمانشان، پول و مقام است، در برابر پیامبران به شدّت موضع می گیرند. قرآن بارها به این موضع گیری خصمانه اشاره و اعلام کرده که ارزش های مطرح در ادیان آسمانی، غیر از ارزش های صاحبان قدرت و ثروت است. این آیات به همین نکته اشاره می کند و بیان می فرماید که از زمان نخستین پیامبر اولواالعزم ـ یعنی حضرت نوح(ع) ـ این درگیری فکری وجود داشته است. در این آیات می خوانیم که مشرکان لجوج و متکبّر قوم نوح(ع)، در پاسخ دعوت او بهانه آوردند و گفتند: آیا در حالی به تو ایمان آوریم که افراد پست و حقیر از تو پیروی می کنند؟ در حقیقت، منظور آن ها این بود که یک رهبر بزرگ باید شأن اجتماعی خودش را حفظ کند و با افراد والامقام معاشرت داشته باشد؛ نه با افراد خوار و بی ارزش. البتّه اصل این سخن درست بود؛ ولی اشکال کار این است که آن ها در معنای حقارت و پستی دچار اشتباه بودند و می پنداشتند که هر فقیر ناتوانی، حقیر هم هست؛ در حالی که از نظر خدا، ملاک حقارت و پستی، کفر و بی ایمانی و آلودگی به گناهان و کارهای زشت است. از این رو حضرت نوح(ع) قاطعانه به آنان پاسخ داد که من هیچ گاه افراد باایمان را از خود طرد نخواهم کرد؛ هرچند فقیر و ناتوان باشند. از آیات قرآن استفاده می شود که این تفکّر آلوده، در زمان پیامبر اسلام صلوات الله علیه نیز وجود داشته است. خداوند در آیه‏ی 28 سوره‏ی کهف به پیامبر خویش فرموده است: «همراه با کسانی باش که پروردگار خود را صبح و عصر می خوانند[عبادت می کنند] و در پی خشنودی او هستند، و هرگز برای زیورهای دنیا، چشمان خود را از آن ها بر مگیر، و از کسانی که قلبشان را از یاد خود غافل کرده ایم، اطاعت مکن؛ همان ها که از هوای نفس پیروی کردند و در کارهایشان، زیاده روی و اسراف است.» بر اساس روایات، پیامبر توجّه ویژه ای به مسلمانان کم درآمد داشت و همواره با آنان نشست و برخاست می کرد و همراه آنان غذا می خورد . هر شب به مسجد سر می زد و به فقرا و تهی دستان غذا می داد و هیچ گاه مانند ثروتمندان رفتار نمی کرد؛ بلکه مانند بندگان می نشست و غذا می خورد. بد نیست که ما نیز با خود خلوتی کنیم و بیندیشیم که چقدر به پیامبرمان شباهت داریم!