نکته تفسیری صفحه ۱۴۳:
خدا بهتر می داند که رسالت خویش را به چه کسی بسپارد:
حضـرت نوح (ع)، حضـرت ابراهیم(ع)، حضـرت موسی(ع)، حضرت عیسی(ع)، سقراط، افلاطون، ارسطو، ابوعلی سینا، ابونصر فارابی؛ نام اين افراد براي همهی ما آشناست؛ انسانهاي بزرگي كه بر تاريخ بشريت اثرگذار بودهاند؛ هرچند تأثیر بعضی بیشتر و تأثیر برخی کمتر بوده است. نکتهی مهم این است که همهی این افراد، دارای علم و دانش و کمالات زیادی بوده اند؛ ولی بین آنان این تفاوت مهم وجود دارد که دیگران نیز می توانند به مقام برخی از آنان مانند ابوعلی سینا، ارسطو، افلاطون و... دست یابند؛ ولی رتبه و مقام بعضی دیگر مانند حضرت ابراهیم(ع)، دور از دسترس دیگران است؛ چرا که این مقام از سوی خدا به آنان داده شده است. آری، مقام رسالت، مقام ویژهای است که خداوند به برخی از بندگان خاص خود بخشیده و آنان را شایستهی شنیدن پیام های خود و ارتباط با عالم فرشتگان کرده است. در واقع، رسالت، مقامی «انتصابی» است و نه «اکتسابی». یعنی پیامبران از سوی خدا منصوب شده اند، و نبوّت، رتبه ای نیست که مردم دیگر بتوانند با طی مراحلی آن را کسب کنند. پیامبران وظیفه دارند که پیام های خدا را از عالم غیب دریافت کنند و به مردم برسانند و آنان را تربیت کنند و برایشان سرمشق زندگی باشند. روشن است که ایفای این وظیفهی مهم، نیازمند پاکیزگی روح، والایی فکر و اندیشه، صبر و تحمّل فراوان، و صفات و ویژگی هایی است که تنها خدا از بودن آن در وجود یک انسان باخبر است و او میداند که چه کسی لیاقت رهبری مادّی و معنوی مردم را دارد. بهراستی اگر نبوّت چون برخی از مدارج علمی مانند فوق لیسانس و دکترا، مقامی اکتسابی بود و هر کس با هر خلق و خویی می توانست به آن دست یابد، معلوم نبود کسانی که به پیامبری می رسیدند، چه روحیاتی داشتند و بر سر بشریت چه بلایی می آوردند. بانوی زنان جهان حضـرت زهرا… در این باره فرموده است: گواهی می دهم که پدرم محمدصلوات الله علیه، بندهی خاص خدا و پیامبر اوست. پیش از آنکه او را به سوی مردم بفرستد، او را انتخاب کرد، و قبل از آنکه او را برگزیند، نامش را در میان پیامبران دیگر معرفی کرد، و پیش از آنکه او را مبعوث کند، او را برگزید؛ در آن هنگام که موجودات هنوز خلق نشده بودند... و این برگزیدن از آن جهت بود که خدا میدانست سرانجام کارها چه می شود و مأموریت مهم رسالت را چه کسی به خوبی انجام میدهد[1]. مقام امامت نیز همچون مقام رسالت، مقامی انتصابی است و مصداق های آن را خدای بزرگ مشخّص کرده است. به نقل تاریخ، در روزگار امامان، دوست و دشمن گواهی میدادند که مقام امامت، تنها شایسته ی امامان معصومی است که خدا معلوم کرده است و هیچکس دیگری شایستگی چنین مقامی را ندارد.[2]
[1] - بحارالانوار، ج 29، ص 221
[2] - برای آگاهی بیشتر ر.ک به : الکافی، ج 1، ص 97، الدعوات ص 204 و بحارالانوار، ج 81، ص 244