- كلمه ى «اللّه»، محور همه ى اسماى الهى است. «وللّه الاسماء الحسنى» (كلمه ى «اللّه»، دربردارنده ى تمام صفات الهى است) - تمام خصال نيكو، براى خداست، ديگران براى رسيدن به «حُسنى» بايد سراغ او بروند. «للّه الاسماء الحسنى» - دعوت و دعا بايد به زيبايى ها و خوبى ها باشد. «الحسنى فادعوه بها» - اسماى الهى نشانه هاى اوست، مى توان از نشانه به او رسيد. «للّه الاسماء الحسنى فادعوه بها» - ايمان به اينكه خداوند تمام كمالات را دارد و از همه ى عيب ها دور است، انسان را به دعا و ستايش وامى دارد. «فادعوه بها» - داروى غفلت، ياد خداست. در آيه ى قبل خوانديم: «هم الغافلون» در اين آيه مى خوانيم: «فادعوه بها» - اسلام، به نام نيكو و دورى از انحراف در نام گذارى توجّه دارد. «الاسماء الحسنى... يلحدون فى أسمائه» - نسبت به ملحدان و منحرفان، عكس العمل نشان دهيم. «ذروا الّذين يلحدون» - راه حقّ، فطرى است و انحراف از آن، بر خلاف مسير فطرت است. (ياد خداوند به وصفى كه سزاوار او نيست، انحراف و خارج شدن از حقّ و اعتدال است.) «الّذين يُلحِدون» («الحاد»، به معناى انحراف است) - هم نام و صفات خدا را به ديگرى نسبت دادن الحاد است، هم نام ديگران را به خدا نسبت دادن. «يُلحدون فى أسمائه»