نکته تفسیری صفحه ۲۰:  پروردگارا، از ما بپذیر: زندگی ما، مجموعه­ ای از کارهای گوناگون است و ما در هر لحظه، مشغول به کاری هستیم. کارهای ما به سه دسته تقسیم می­ شوند: خوردن، خوابیدن، راه رفتن، نفس کشیدن و کارهایی مانند این​ها که مباح هستند؛ یعنی نه ثواب دارند و نه گناه. گروه دوّم، کارهای بد هستند؛ اعمالی که باعث خشم خدا می­ شود و برای آن​ها مجازات معین شده است؛ دروغ، غیبت، نگاه به نامحرم و ....، از این گروه است. دسته­ ی سوّم، کارهای خوب هستند که باعث خشنودی خدا و اعطای پاداش از طرف او می­ شود. از نظر دین، کارهای مباح، حسابی ندارند و حساب کارهای بد مشخص است؛ امّا کارهای خوب باعث سعادت ما می­ شوند و ما برای رسیدن به هدف نهایی­ مان یعنی بهشت جاوید، به آن​ها نیاز داریم. از قرآن کریم و سخنان پیشوایان مهربانمان می­ فهمیم که کارهای خوب هنگامی اثر خود را در زندگی ما می­ گذارند که از سوی خدا «قبول» شوند؛ مانند مُهر قبول بر کارنامه­ ی دانش​ آموزان که نشان­ دهنده­ ی تأیید زحمات آنان است و بدون آن، نمره­ های آن​ها، هرچند عالی، بی­ اعتبار است. آری، کارهای خوب ما هر قدر هم در ظاهر مهم و باارزش باشند، هنگامی برای ما سودمند هستند که قبول شوند؛ زیرا عمل ما به تنهایی، مانند مجسمه­ ای­ست که ظاهری آراسته دارد؛ ولی اثری از روح و جان در آن دیده نمی­ شود، و این نیّت ماست که به کارهایمان روح می­ بخشد. برای مثال، نماز که برترین عبادت است، اگر برای خشنودی شخصی غیر از خدا خوانده شود، باطل و بیهوده است، و هنگامی قبول می­شود که برای رضایت خدا خوانده شود. حضرت ابراهیم علیه السلام ، و فرزند گرامی­اش حضرت اسماعیل علیه السلام ، دو پیامبر بزرگ بودند که خدا از آن­ها به نیکی یاد کرده است. آن دو در مقدس­دترین مکان زمین، خانه­ ی خدا را برای عبادت مردم بازسازی کردند؛ ولی هرگز به کار خود مغرور نشدند و با فروتنی به درگاه خدا عرضه داشتند: پروردگارا، این عمل را از ما بپذیر. در روایتی از پیامبر اسلام صلوات الله علیه آمده است: «روزی ابلیس نزد حضرت موسی علیه السلام آمد و سخنانی بین آن دو رد و بدل شد. در آن میان، حضرت موسی علیه السلام فرمود: بگو ببینم کدام گناه است که اگر انسان­ها مرتکب آن شوند، تو بر آن​ها مسلّط می­ شوی. او گفت: هنگامی که به خودشان مغرور شوند و کارهای خوبشان را زیاد بشمارند و گناهانشان در نظرشان کوچک به حساب آید، من بر آن​ها مسلّط می­ شوم.»[1] پس لازم است که همه­ ی ما پس از هر کار خوبی که برای خشنودی خدا انجام می­دهیم، با فروتنی به خدا بگوییم: پروردگارا، از ما بپذیر. ربنا تقبل منا تنگ انا السمیع العلیم [1] . الکافی ، ج 2 ، ص 314 🆔 لینک کانال https://eitaa.com/joinchat/505479184C4108af7ddd