ما برای نجاتِ هم، طنابی داریم، به استحکام مهربانی، به ضخامت همدلی و به طول شعور. ما خیلی وقت ها با این طناب، همدیگر را نجات دادیم. ما نمی‌دانستیم گاهی یک مهربانی کوچک و یک لبخند ساده، آدمی را نجات می‌دهد، ما نمی‌دانستیم گاهی یک ستایش، یک قدردانی، و یک همدردی، چه رنگی می‌پاشد به جهان سیاه و سفید آدم‌ها... گاهی غریق‌نجاتانی بودیم، بی‌آنکه تن به آب زده‌باشیم... همه مردم، به نوعی، در محاصره‌ی مشکلات و دردهایی ناگزیر، دست و پا می‌زدند. کافی‌ است کمی بیشتر مهربان باشیم تا آنها را از عمیق‌ترین اقیانوس‌های اندوه بیرون بکشیم..