دوست دارم کز غم جانسوز عاشورا بمیرم بنده آنگه باشم او را کز غم مولا بمیرم می‌کُشد شرمم که بعد از او نفس آید هنوزم جای دارد کز غم این زندگانی‌ها بمیرم کاش سیلی گردد این اشک غمش کآید زچشمم تا مگر ویران کند بنیاد عمرم را بمیرم می‌زنم خود لاف عشق اما شود ثابت زمانی چون رسم بر کوی جانان جان دهم آنجا بمیرم کاش سر بر تربت کویش نهم در آخرین دم در جوار قتلگاه زاده زهرا بمیرم کشته شد جان جهانی مرگ بر این زندگانی زندگی آن است کز این محنت عظما بمیرم هر طرف گل‌چهره‌ای در خاک و خون افتاده بی‌جان یارب از داغ کدامین لاله حمرا بمیرم از برای قاسم و اصغر نثار این جان نمایم یا که از داغ حسین و اکبر لیلا بمیرم یا کنار نهر علقم، دست غم بر سر بکوبم وز غم ناکامی آن تشنه لب سقا بمیرم آرزو دارم «حسانا» چون رسد عمرم بپایان در حریم قدس این گلخانه دنیا بمیرم