در جاى ديگر از همين سوره مى‌فرمايد: «وَ لَيْسَتِ‌ التَّوْبَةُ‌ لِلَّذِينَ‌ يَعْمَلُونَ‌ السَّيِّئاتِ‌ حَتّى إِذا حَضَرَ أَحَدَهُمُ‌ الْمَوْتُ‌ قالَ‌ إِنِّي تُبْتُ‌ الْآنَ‌» ؛توبه براى كسانى نيست كه كارهاى بد را انجام مى‌دهند، و هنگامى كه مرگ يكى از آن‌ها فرا مى‌رسد مى‌گويد: الان توبه كردم!». ٤ اين ه مان تسويفى است كه از هواى نفس و وسوسه‌هاى شيطان سرچشمه مى‌گيرد و پيوسته انسان را وادار به تاخير توبه مى‌كند تا مرگ او فرا رسد و درهاى توبه بسته شود. در حكمت ٢٨٥ نيز به اين معنا اشاره خواهد شد و در آغاز حكمت ١٥٠ نيز اشاره شد، آن‌جا كه امام عليه السلام فرمود: «وَيُرَجِّى التَّوْبَةَ‌ بِطُولِ‌ الْأَمَلِ‌؛ (از كسانى مباش كه) توبه را با آرزوهاى دور و دراز به تأخير مى‌اندازند».