#جریان_شناسی رفاقت با آلمانی ها، دشمنی با خودی ها هنگامی که قدرت های بزرگ جهانی درگیر جنگ بین الملل دوم شدند، رضاشاه به آلمان ها روی آورد و هرچند به نوعی اعلام سیاست بی طرفی کرد؛ اما در عمل جانب آلمان ها را گرفت. این عمل رضاشاه را برخی به عنوان چرخش به طرف آلمان تعبیر می کنند؛ اما این تمام ماجرا نبود. سرانجام پس از کش وقوس های فراوان و با وساطت جامعه ملل بود که دو طرف برای انعقاد قرارداد جدید پای میز مذاکره نشستند. وزرای ایرانی که از نحوه ی برخورد رضاشاه می ترسیدند تلاش کردند به مذاکرات وارد نشوند. کدمن از رضاشاه خواست خود ریاست مذاکرات را بپذیرد؛ مذاکراتی که در نهایت با کمی بالا و پایین شدن امتیازات میان دو طرف، منعقد شد. مدت امتیاز جدید شصت سال بود، مناطق مورد امتیاز از پانصد هزار مایل به صدهزار مایل کاهش پیدا کرد و عواید ایران به تلفیقی از مجموع تولید و شرکت در درصدی از منافع خالص تعیین می شد. ایران هیچ کنترلی بر محاسبه میزان سود شرکت نداشت و این به انصاف شرکت نفت ایران و انگلستان باز می گشت. نکته ی جالب این است که اگر ایران قرارداد دارسی را لغو نمی کرد امتیاز دارسی در سال ۱۹۶۱ میلادی به پایان می رسید و تمام اموال کمپانی به ایران تعلق می گرفت، اما با قرارداد جدید ایران خود را تا سال ۱۹۹۳ میلادی متعهد کرد. به گفته مصطفی علم نیاز شدید رضاشاه به پول و نگرانی عمیق او از حضور ناوگان جنگی انگلستان در خلیج فارس و به علاوه ماهیت انگلیسی او سبب شد که در نهایت با انعقاد این قرارداد موافقت کند. @zane_ruz ارتباط با ادمین: @zaneruz97