بعضى افراد از نظر علمى و استعداد فطرى لايق و قوى هستند. مسائل مشكل دينى را با منطقى مستدل حل مى‏كنند و طالبان ارشاد را آنطور كه بايد قانع مى‏نمايند، ولى انگيزه‏ى آنان در اين بحثها اعلاى حق و دعوت به خداى يگانه نيست، بلكه مى‏خواهند خود را بنمايانند، رياكارى كنند، معلومات خويش را به رخ اين و آن بكشند، به هوى و تمنيات نفسانى جامه‏ى تحقق بپوشانند و غريزه‏ى تفوق طلبى و برترى‏جويى خويش را اقناع نمايند. اينان مصداق حديثى هستند كه از حضرت مسيح (ع) نقل شده است: بحق اقول لكم، لا تكونوا كالمنخل يخرج الدقيق الطيب و يمسك النخاله. كذلك انتم، تخرجون الحكمه من افواهكم و يبقى الغل فى صدوركم. از روى حق به شما مى‏گويم، همانند الك آردبيز نباشيد كه آرد خوب و خالص را از خود بيرون مى‏دهد و سبوس را نگاه مى‏دارد. شما نيز مطالب حكيمانه را از دهان بيرون مى‏دهيد و در دلتان انديشه‏هاى مضر باقى مى‏ماند. خطر اين قبيل افراد موقعى آشكار مى‏گردد كه ناباورى درونشان به طور ناآگاه و به صورت سخن بيخودى، همانند جرقه‏اى از زير خاكستر بيرون جهد و ارشاد شدگان به ناباورى و بى‏ايمانى آنان واقف گردند.