💟رمان جالب و عاشقانه #ازعشق_تاپاییز💟 ☘اسم دیگه رمان؛ #خاطرات_یک_طلبه 🍄قسمت ۴۰ داشتیم به مدینه نزدیک میشدیم دل توی دلم نبود. دل دل میکردم برای مسجدالنبی. اتوبوس یه خیابون فرعی رو پیچید تا رسید به خیابون اصلی. گنبد سبز پیامبر مثل مروارید میدرخشید. چه جبروتی داشت. از پشت قبرستان بقیع منظره مسجدالنبی مثل یاقوت در دل صدف بود. از خوشحالی داشتم دق میکردم اصلا باورم نمیشد من باشم و مدینه و غربت و گنبد و بقیع. بغض کرده بودم. این اتوبوس لعنتی چرا نمیرسه ناخواسته با صدای لرزون داد زدم -اقای راننده تروخدا زود باش داره روح از بدنم جدا میشه.... بچه‌هایی که اهل دل بودند زدند زیر گریه. هرکسی یه جوری با پیامبر حرف میزد. یکی از پیامبر میگفت. یکی از حضرت زهرا و مصائبش. یکی هم از غربت امام حسن. چیزی نگذشت که اتوبوس پر شد از صدای گریه. مدیر کاروان که حال معنوی بچه ها رو دید شروع کرد به روضه خوندن و بچه‌ها هم های‌های گریه میکردند. پرده‌ی اتوبوس رو کنار زدم و خطاب به مسجدالنبی زیرلب زمزمه کردم -سلام من به مدینه، به آسمان رفیعش، به مسجد نبوی، به لاله های بقیعش، سلام من به علی و به صبر و حلم عجیبش، سلام من به بقیع و چهار قبر غریبش بالاخره اتوبوس روبروی هتل توقف کرد فاصله‌ی بین هتل تا مسجدالنبی تقریبا دو دقیقه بود. از کنار هتل مناره های مسجد و حیاط و سایه بونهاش به وضوح دیده میشد. وارد هتل شدیم.هتل ده طبقه‌ی لوکس موج جمعیت فضای هتل رو پر کرده بود. جالب اینجا بود هتل به این عظمت فقط دوتا آسانسور داشت. و سیلی از جمعیت که منتظر بودن وارد اتاقهاشون بشن رفتم پیش مدیر کاروانمون -سلام -سلام پسرم خوبی -ممنون، عذر میخوام یه اتاق سه نفره برای من و دوستام کنار بذارید -اشکال نداره فقط اسماتون رو بگید تا یادداشت کنم -بله چشم، بیزحمت بنویسید، اسماعیل صادقی، مهرداد چیت بندی و مصطفی یوسفی مدیر کاروان بعد از نوشتن اسامی پرسید -الان دوستات کجان؟ با انگشتم اشاره کردم به مصطفی و مهرداد که تو صف آسانسور بودند. حسابی شلوغ بود و کم کم داشت اذان مغرب هم نزدیک می‌شد. مدیر کاروان یه کلید از تو کیف دستیش برداشت و داد به من -بفرمایید این هم یه اتاق سه تخته، اتاق شماره ۱۱۰ در طبقه‌ی دهم با تعجب پرسیدم -طبقه‌ی دهم؟؟؟ طبقه‌ی دوم و سوم اتاق خالی نداریم؟ -نه عزیزم سه تختمون فقط همون اتاقی بود که کلیدشو دادم بهت -باشه ممنون مثل اینکه چاره‌ای نیست