برگرد نگاه کن قسمت58 حرفی زده بودم که خودم هم نمی‌دانستم چطور باید جمعش کنم. در این طور مواقع کسی را جز رستا نداشتم که زنگ بزنم و کمک بخواهم. همین که زنگ زدم گفت که به خانه‌شان بروم. راه زیادی نبود خانه‌شان نزدیک خانه‌ی ما بود. از در که وارد شدم بدون این شالم را باز کنم و یا حتی ماسکم را دربیاورم. تمام ماجرا را برایش تعریف کردم. رستا در حالی که بچه‌هایش از سرو کولش بالا می‌رفتند با دقت به حرفهایم گوش کرد. بعد هم به فکر رفت. با عجله گفتم. –رستا حالا بگو چیکار کنم؟ دخترش را از روی شانه‌اش پایین کشید وگفت: –چند وقت پیش ما هم برای برادر شوهرم دنبال کپسول اکسیڗن بودیم. ولی نخریدیم اجاره کردیم. اگه بخوای به رضا می‌گم که دوباره اجاره کنه. –نمیخواد به اون بگی، اونوقت باید کلی براش توضیح بدی. –نه خب اونجوری نمیگم که. میگم واسه دوستت میخوای. واسه این که حرفمونم دروغ نشه بهتره کپسول رو واسه اون دوستت اجاره کنیم ببریم بهش بدیم، بعد مال اون آقای امیرزاده رو ازش بگیریم ببریم پسش بدیم. به نظر من هم فکر خوبی بود. فقط می‌ماند هزینه‌اش. قبل از این که من حرفی بزنم رستا خودش گفت: –اصلا فکر پولشم نکنیا، اونش با من. –رستا واقعا ممنونم. سربرج حقوق گرفتم بهت میدم. خیلی کمکم کردی. رستا خندید. –چون این آقای امیرزاده می‌خواد بهت پیشنهاد ازدواج بده این کارارو میکنما چون نمیخوام از کرونا بیفته بمیره من بی شوهر خواهر بشم. –عه رستا، پیشنهاد ازدواج چیه؟ حالا شاید بدبخت یه چیز دیگه میخواسته بگه. بعدشم خدا نکنه جوون مردم، تو روخدا براش دعا کن اتفاقی براش نیفته. رستا چشمکی زد. –معلومه که براش دعا می‌کنم، اگه یه بلایی سرش بیاد از کجا دوباره یه خواستگار پیدا میشه... کشیده گفتم: –رستا! حالا من انگار چند سالمه، –ببین گول سن و سالت رو نخورا، فرصت ازدواج اینجوری نیست که بگی حالا سنم کمه وقتم زیاده، ممکنه بعدها شرایط بهتری برات پیش نیاد. خواستگار خوب رو شده آدم از تو دهن کرونا بکشه بیرون باید پی‌اش رو بگیره. فرصت خوب همیشه نیستا. بین آن همه مشغله‌ی فکری خنده‌ام گرفت. پیشانی‌اش چین افتاد. –نخند، جدی گفتم. از جایم بلند شدم. –باشه پس من برم به جنگ کرونا. آخه لعنتی خودش رو نشونم نمیده که آدم یقه‌اش رو بگیره و بگه چی میخوای از جون ما. مریم که روی پای مادرش نشسته بود و نگاهم می‌کرد با آن زبان شیرینش گفت: نـویسنده لیلافتحی‌پور