🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت382 بعد از رفتن هلما و ساره به طبقه‌ی بالا رفتم. علی گوشه ای از سالن خوابیده بود. به آشپزخانه رفتم و با این که حال خودم خوب نبود ولی برای علی یک چایی ریختم و برایش بردم. بالای سرش نشستم و دستش را گرفتم. چشم‌هایش را باز کرد و لبخند زد. –اونا رفتن؟ –آره. چایت رو بخور بیا بریم درمونگاه توام سرُمت رو بزن. خیلی تاثیر داره. علی چشم‌هایش را باز و بسته کرد. –خودم می رم. بعد پوزخندی زد. –الان باید مسافرت بودیم، ماه عسلی چیزی، ولی گرفتار مریضی و ... دستش را که هنوز گرم بود فشار دادم. –ما اگه حالمونم خوب بود باز مامان نمیذاشت جایی بریم. خنده‌اش گرفت. –من یکی که حالم خوب بشه همه چیز رو لو می دم. طرف پاشده اومده تو خونه و زندگی ما، اون وقت ما... انگشتم را روی بینی‌ام گذاشتم و پچ پچ کنان گفتم: –هیس، هیچی نگو مامان می شنوه. دیگه بی‌انصافی نکن، بیچاره تو اون شرایطش پاشده اومده کار من رو راه بندازه، آخه کی این کار رو می کنه؟ با تعجب نگاهم کرد. –تلما چی می گی؟! اون این همه اذیتمون کرده اون وقت اومده یه آمپول زده تو می گی بی انصافی نکنم. لابد الانم دوباره یه نقشه‌ای چیزی کشیده، محبتاش رو جدی نگیر. حوصله‌ی حرف زدن نداشتم، بی‌حال گفتم: –چی بگم والله؟! حالا پاشو چایت رو بخور. همین که نیم خیز شد سرفه‌های ممتدش پدر را از اتاق بیرون کشید. –چیه بابا؟ برات آب گرم بیارم؟ علی دستش را بالا نگه داشت. –زحمت نکشید چایی هست. پدر به آشپزخانه رفت و با دو لیوان آب سیب برگشت و به دست من داد. –بخورید بابا. حال تو چطوره دخترم؟ دوست ساره برات سرم زد؟ نگاهی به علی انداختم. –بله، آمپولمم زد. گفت هر روز باید یه دونه بزنم. الان یه کم بهترم ولی همه ش دلم می خواد بخوابم، از پله ها که میام بالا خیلی خسته می شم. –خب دیگه نرو پایین، همین جا بمون، من که به بقیه می رسم به شمام می رسم دیگه بابا. –ممنون بابا، شما همین که به مامان اینا می رسید خودش خیلیه. پایین که آمدیم علی خودش را روی تخت انداخت و گفت: –آمپولات رو ببر درمونگاه بزن، نمی خواد اون به بهانه‌ی آمپول هر روز پاشه بیاد این جا. کنارش دراز کشیدم. –خودمم دوست ندارم بیاد ولی توان درمونگاه رفتن و کلی معطل شدن رو ندارم. ولی باشه دیگه هر طور شده می رم درمونگاه. دو روز بعد نزدیک ظهر که از خواب بیدار شدم احساس کردم نفس کشیدن برایم سخت شده، سرفه‌های پشت‌سر همم این سنگینی نفس کشیدنم را بیشتر می‌کرد. علی با شنیدن صدای سرفه‌های من چشم‌هایش را باز کرد و روی من نیم‌خیز شد. –چی شده عزیزم؟ به راحتی نمی‌توانستم حرف بزنم. نالیدم. –حالم خوب نیست. سینه م درد می کنه. رنگش پرید و درجا بلند شد و دستش را روی پیشانی‌ام گذاشت. –تب که نداری. گفتم: –شاید چون دیروز و امروز آمپولم رو نزدم حالم بدتر شده. –دیروز نزدی؟! –نه، تو حالت بد بود، دیگه نرفتم. نوچ نوچی کرد. –آخه با اون حالت به خاطر من زیاد رفتی و اومدی، خسته شدی. لبخند زورکی زدم. –اگه این پایین یه آشپزخونه ی کوچیک داشتیم خیلی بهتر بود. سرش را تکان داد. –چه می شه کرد؟ حالا پاشو بریم آمپولت رو بزنیم. –نمی‌تونم، حتی نا ندارم از تخت بیام پایین. لیلافتحی‌پور