به وقت خدا ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

روی ایوان بهار پشت پرچین صفا مادری رو به شعاع خورشید می شمرد فاصله ی امروز تا فردا را کودکش آمده بود و از او می پرسید مادرم تو بگو زندگی یعنی چه ؟ مادرش در سفر فاصله ها به عقب بر می گشت تا به دیروز رسید کودکم ، ای همه باور من زندگی سرشار از مهر و صفاست زندگی گلبرگ های سرخ وخونین مزار شهداست زندگی کودکی کوچه تاریک دل است زندگی پیری و فرسودگی افراهاست زندگی کاسه غمناک گدایی است که هر روز برسر سفره پر مهر صداقت خالیست ودلش می خواهد که صداقت باشد که محبت باشد زندگی توشه فردا چیدن زندگی کوچ پرستوی دل است به دیاری که در آن کاسه هیچ گدایی خالی از مهر و محبت نشود ودیاری که در آن مرگ را راهی نیست و به قول (( سهراب )) : زندگی چیزی نیست که لب طاقچه ی عادت از یاد من و تو برود

شادباشین توی این روزهای برفی😊

تا به کی ، این دل دیوانه ، به تو رو بزند ؟ عشق ، در پای تو افتاده ، و زانو بزند ؟ چشم من ، منتظر دیدن تو باشد و اشک ! روز و شب ، راه تو را یکسره ، جارو بزند ! ذکر خیرت ، همه جا هست ، شنیدم صیاد ! دیده چشمان تو و ، رفته که آهو بزند شاپرک مست شده ، دور شما می گردد ! آمده پیش تو زنبور ، که کندو بزند ! زودتر ، با دل دیوانه ی من ، راه بیا ! ترسم این است ، کسی دست به جادو بزند ! لطف کن ، با خبر آمدنت ، شادم کن ! تا به کی لشگر غم ، در دلم اردو بزند ؟