چوبی که نخل بند جهت ساخت نخل استفاده می کرد، بیشتر چوب وسط این برگ هاست.

نمونه ای از قفس چوبی قدیمی در عراق که با چوب خرما ساخته شده و وزن خاصی ندارد.

نخل گردانی در آمل و تکرار باور غلط عامیانه که آن تابوت امام حسین ع است.

نخل گردانی در سمنان در زمان نادرست یعنی تاسوعا، چون در تاسوعا نه اسیری جابجا شد تا حجله داشته باشه و نه تابوتی، بهتر است هر چیزی در زمان درستش انجام شود (ضمن عرض احترام و خاکساری خدمت مردم متدین سمنان)

تعدد نخل ها در مراسم و بزرگی نخل ها سمبلی از تعداد زیاد اهل بیت اسیر است.

دوستانی که بزودی پسردار میشن توجه کنن، یک نام زیبای پسرونه که کسی نمیگیره سُوید هست، پسرتون را سُوید بنامید. سوید اولین شهید نیمه جان کربلا بود که آخرین شهید دشت کربلا شد. رجز منسوب به وی چنین است: اقْدِمَ حسینُ الیومَ تَلْقَی احمدا وشیخکَ الخیر عَلیاً ذا النِدی‌ وحسناً کالبدرٍ لاقی الأسْعُدا وعمّکَ القَرْمَ الهُمامَ الَارْشَدا حمزةَ لیث اللَّه یُدْعی اسدا وذا الجناحین تَبَوَّا مَقْعَدا فی جَنّةِ الفردوسِ یَغلُو صُعُدا

خاطره ی من از تشییع نمادین امام حسین ع در سیزده محرم سال ۱۳۶۰ که به نظر میرسه این مراسم اینک با #نخل_گردانی ترکیب شده: با والدین در حرم حضرت معصومه س منتظر کاروان نمایشی تشییع شهدای کربلا توسط #قوم_بنی_اسد بودیم، طبق معمول ابتدا کاروان شتران و #کُتل ها وارد حرم شدن (اینک ورود شتر و علم به حرم ممنوعه)، خانم هایی با چادر عربی که چانه شان چند خالکوبی نقطه ای مشکی داشت، زنبیلی حصیری بر سر داشتند که داخلش پر از کاه بود، کاه را بر سر مردم می پاشیدند و مردم هم چون هیات #طویریج عاشورای قم (که آن زمان هم فعال بود) با سر و روی گلی بر سر و صورت کوبیده و عزاداری می کردند، #تابوت #امام_حسین ع بصورت برانکاردی روباز وارد حرم شد که سمبل پیکری خونی و بدون سر با لباس سبز و سفید پاره پاره روی آن قرار داشت، تابوت شبیه برانکاردی چوبی بود که رویش پر از شاخه های خرما بود و روی قسمتی از پیکر که نیزه شکسته وجود نداشت بوریا (حصیر بافته شده از برگ خرما) انداخته بودند، بر روی پیکر و تابوت چند کبوتر خونی ( #رواعب ) وجود داشت، همزمان تابوت با باران #گلاب از گلابپاش های بدون دسته ( #قلندری ) توسط مردم بدرقه شد. سید مهدی بیژنی_ قم

جناب آقای دکتر یوسف الهی مولف کتاب تاریخ بندپی در گذشته به من گفتند: «خاندان کیا گنجی خود را از نسل سید علی کیا سلطان مدفون در شاهکلای لفور می‌دانند». طبق پژوهش های علامه بحرالعلوم نسابه و علامه نسابه ضامن بن شدقم (ق ۱۱) هم این سید علی کیا سلطان، ابن عمادالدین ابن کمال الدین ابن ابو محمد حسن کیاکی ابن سید زین الدین مهدی است که مزار کمال الدین را در نفت چال لفور و مزار زین الدین مهدی را در زاوغان سمنان می دانند. بنا به دلایل متعدد سید حسن بالا، امامزاده حسن در مرز بندپی آلاشت بوده و مزار پدر سید مهدی بالا هم که ابراهیم نام دارد به احتمال زیاد در سمنان در مقبره ی امامزادگان ابراهیم و اسماعیل مدفون است.

همچنین طایفه سادات کیا فاقد نسب نامه در گنج کلای بندپی وجود دارند که همین حرفو می زنند و در صفحه ۶۲۰ کتاب تاریخ بندپی آمده است.

و حالا مستندات جدید با پیش مقدمه ی زیر:

تصویر مهر آکاظما (در تاریخ ۱۳۲۳ قمری) بن آعباسقلی (اول) بن میرزا محمد مقیم (دوم) بن شهید سید محمد سلطان بن میرزا محمقیم بیک بن میرزا محمد کاظم بیک بن میرزا محمد علی بیک بن ملا کمال الدین کاظم حسینی مازندرانی (مدفون در زیارت بن فکچال) این آکاظما جد اعظم خاندان محترم کاظمیان مقیمی است، نام آکاظما در فکچال بسیار است و باید با نظر گرفتن تاریخ تشخیص داد او کیست، قدیمی ترین سندی که از نام آکاظما با مهر محمد کاظم دارم مربوط به ۱۱۰۴ قمری است که وصی عقیم محمد مقیم اول نوشته است.

در کنار مهر آکاظما نام عصمت و عفت پناه حاجیه زینب خاتون آمده (خاتون یعنی سیده) ایشان همسر فکچالی حاجی علیجان چراتی است، حاجی علیجان که ییلاق و قشلاق در فکچال و چرات داشت، برادرزاده ی همان آکاظماست و نسب نامه اش چنین است: حاجی علیجان بن لطف علی بن آعباسقلی بن محمد مقیم بن شهید سید محمد سلطان بن محمد مقیم بن محمد کاظم بن محمد علی بن کمال الدین کاظم حسبنی مازندرانی بن علی. حاجی علیجان منشاء خدمات، موقوفات و خیراتی در فکچال بود که بجز تکیه، کاسه طلای بزرگ از وقفیاتش می باشد.