تنها تیره ای از سادات هستیم که اجدادمان لقب علی عالی که لقب جدمان مولا علی ع است را حفظ کرده اند، امامزادگانی که در مازندران به عالی کیا سلطان مشهورند از اجداد طایفه ی ما بوده و نامشان علی است.

نمونه کاکل شهرت سیادت در پسربچه حاجی تبار زیر پنج سال عکسبرداری ۱۸ آذر ۱۴۰۳

لقب بیک، بیکا در طایفه ی از کجا آمد و از کی مطرح شد؟ جهت تحقیق مرتبط، خدمت داماد خانواده آشیخ عبدالجواد حبیب زاده بیژنی، استاد سید حسن موسوی بروجردی مدیر و موسس مکتبة العلامة المجلسی قم (مرکز التحقیقات والدّراسات التراثیة) رسیدم، ایشان گفتند سادات کیاکی یا همان کیاکیون در نسخه های خطی کهن با پسوند کیابکی معرفی شده اند که در منطقه شما، ابوزید کیابکی حسینی جرجانی در قرن پنجم و شهر آمل، نهج البلاغه ای کتابت کرده است، برای تفصیل بیشتر دربارهٔ این نهج البلاغه مراجعه کنید به مقالات و یادداشت‌های دوست فاضل و ارجمندم جناب آقای رسول جزینی. کیابکی همان کیاکی است و بک همان بیک است. در بین شاگردان سید مرتضی و سید رضی هم از همین طایفه به سادات کیابکی برخوردم که سیادت حسینی با پسوند کیابکی در امتداد نامشان ثبت است.

سلام. این لفظ کیاکی درست است که به جهت اشتباه ناسخان به انواع مختلف از جمله کیابکی نوشته شده است.

نظر علامه بحرالعلوم نسابه

آبشار شیخ علی در روستای زیار بالا لاریجان: پدر این میرشیخ علی در نزدیکی همین آبشار مزاری بنام امامزاده محمدحسین دارد که نسبش به امام سجاد ع می رسد، سید محمد حسین که از نسل سید علی کیا سلطان لفور است بدلیل اعتراض به ظلم الوند دیو حاکم منطقه دچار مشکل شد و مجبور شد از ییلاق اجدادیش لفور و آلاشت خیلی فاصله گرفته و به سمت بالا لاریجان بیایید، قشلاق این طایفه هم که در مناطق بین بابل قایمشهر و مسیر ترددشان هم متاطق بندپی شرق، بابلکنار و گنج افروز بود به سمت پازوار تغییر پیدا کرد، محمد حسین کیا در روستای زیار درگذشت، الوند دیو در پازوار برای میرشیخعلی ایجاد مزاحمت کرد و حتی چند فرزندش را به شهادت رساند که ملاشیخعلی گیلانی در کتاب تاریخ مازندران بدان پرداخته و بدلیل مخفی بود نسب طایفه و حسینی کمال الدینی بودن آنها او را مرعشی دانست و این باور نادرست تا نسل ما هم وجود داشت، ما از نسل سید کمال الدین کیا سلطان (امامزاده کمالین نفت چال لفور) و از نسل فرزند او امامزاده سید علی کیا سلطان در امام کلای لفوریم و در اجداد، فراوان تکرار نام داریم. میرعلی بهمراه فرزندان بازمانده اش از جمله میرکمال الدین مجبور شد از دست الوند دیو به رستمدار بگریزد و از نسل او در همانجا (در اطراف بلده) امامزاده سید بیژن مشهور و امامزاده سید امان الله حسینی دارای مزارند، شاه عباس که به سادات علاقه داشت به داد میرشیخعلی رسید و الوند دیو را سرکوب کرده و به شیراز تبعید نمود و از آن پس نسل شیخ علی در بندپی و بابل منشاء خدمات شدند، نام شیخعلی در طایفه ما جاوید و آخرین نامدار او روحانی روستای بوالقلم آقاشیخعلی مقیمی حاجی است. سید مهدی بیژنی پویا (حاجی تبار کیایی)

تصویری قدیمی از مقبره ی کاظمیه بابل و گلدسته اش: این مقبره که پیش از تاسیس مسجد کاظم بیک در مجموعه ی کاظمیه در سال ۱۰۹۲ قمری وجود داشت، مدفن والدین حاجی محمد کاظم بیک بود. بنا به وصیت نامه ی کاظم بیک، او هم در اینجا دفن شده و یکی از پسرانش که میرزا محمد مقیم نام داشت هم در کنارش دفن گردید، در عکس درب چوبی سمت چپ ورودی مسجد درب کاظمیه است و در هنگام عکسبرداری توسط آقای فرهاد عابدپور در سال ۱۳۷۳ هنوز سنگ دوم مزار جد ما محمد مقیم زیر تابلوی اعلانات سمت چپ در، نصب است، وقتی وارد کاظمیه می شدم چهار سنگ قبر زیر وجود داشت: میرزا محمد علی بیکا (پدر کاظم بیک) میرزا محمد کاظم بیک (موسس مسجد در کاظمیه) میرزا محمد مقیم حاجی فکچالی (پسر کاظم بیک) و قبر مادر کاظم بیک. چندبار داخل مقبره رفتم آنجا انبار لوازم عزاداری بود. کاظم بیک چند برادر داشت، یکی از برادران او میرزا محمد مقیم بیک کاتب دوران صفوی است که نام او بصورت مشخص و جدا در اسناد دوران صفوی فکچال آمده که عموی جد ماست یعنی اینها دو نفرند نه یک نفر، جد ما محمد مقیم هم دو نوه بنام میرزا محمد مقیم داشت که یکی پسر شهید ملا سید محمد سلطان (امامزاده محمد فرح آباد ساری) و دیگری هم فرزند ملا محمد ابراهیم بود، این چهار مقیم طایفه تقریبا تا قبل از تثبیت قاجاریه می زیستند، ملا و کاتب بودند. هم اینک اثری از مقبره ی کاظمیه نیست و محل قبور در راهروی فعلی ورودی مسجد قرار گرفته. کاظم بیک حداقل دو برادر دیگر به نام های مرادبیک و میرزاخان بیک اول و هفت پسر و یک دختر داشت، نوه میرزاخان بیک که پسر میرمحمدبیکاست، میرزاخان بیک دوم بوده که داماد کاظم بیک بود.