قدمگاه امام عصر (روحی فداه )سرداب مزار آیت الله سید علی مفسردر امام زاده عبدالله تهران⬆️

یک روز می رسد که بپیچد درون شهر دیوانه تو درروضه در گذشت

مقتل حضرت ابالفضل العباس (ع) منبع: بحار الأنوار، ج‏45، ص: 41 لما رأى وحدته ع أتى أخاه و قال يا أخي هل من رخصة؟ وقتی كه ابالفضل تنهائى برادر را ديد آمد خدمت حضرت امام حسین و گفت: يا أخاه! آيا رخصت جهاد به من مى‏دهى؟ فبكى الحسين ع بكاء شديدا امام حسين عليه السلام گريه شديدى كرد ثم قال يا أَخِي أَنْتَ صَاحِبُ لِوَائِي وَ إِذَا مَضَيْتَ تَفَرَّقَ عَسْكَرِي ‏ بعد فرمود: اى برادر! تو پرچمدار منى، اگه تو شهيد بشی لشكر من از هم می پاشد فَقَالَ الْعَبَّاسُ قَدْ ضَاقَ صَدْرِي وَ سَئِمْتُ مِنَ الْحَيَاةِ وَ أُرِيدُ أَنْ أَطْلُبَ ثَأْرِي مِنْ هَؤُلَاءِ الْمُنَافِقِينَ. عباس علیه السلام عرضه داشت: آقا سينم تنگ شده و از زندگى خسته شده ام. ميخواهم از اين منافقین خونخواهى كنم. فَقَالَ الْحُسَيْنُ ع فَاطْلُبْ لِهَؤُلَاءِ الْأَطْفَالِ قَلِيلًا مِنَ الْمَاءِ امام حسين عليه السلام فرمود: مقدارى آب از براى اين كودكان طلب كن.

آیین نامه برداری در گفتار ولی(ع) وَ قَالَ ع: كَانَ لِي فِيمَا مَضَى أَخٌ فِي اللَّهِ و فرمود:] در گذشته مرا برادرى بود كه در راه خدا برادريم مى‏نمود.وَ كَانَ [يُعَظِّمُهُ يُعْظِمُهُ فِي عَيْنِي صِغَرُ الدُّنْيَا فِي عَيْنِهِ خردى دنيا در ديده‏اش وى را در چشم من بزرگ مى‏داشت وَ كَانَ خَارِجاً مِنْ سُلْطَانِ بَطْنِهِ فَلَا يَشْتَهِي [يَتَشَهَّى مَا لَا يَجِدُ وَ لَا يُكْثِرُ إِذَا وَجَدَ، و شكم بر او سلطه‏اى نداشت، پس آنچه نمى‏يافت آرزو نمى‏كرد و آنچه را مى‏يافت فراوان به كار نمى‏برد وَ كَانَ أَكْثَرَ دَهْرِهِ صَامِتاً فَإِنْ قَالَ بَذَّ الْقَائِلِينَ وَ نَقَعَ غَلِيلَ السَّائِلِينَ. بيشتر روزهايش را خاموش مى‏ماند، و اگر سخن مى‏گفت گويندگان را از سخن مى‏ماند و تشنگى پرسندگان را فرو مى‏نشاند. وَ كَانَ ضَعِيفاً مُسْتَضْعَفاً فَإِنْ جَاءَ الْجِدُّ فَهُوَ لَيْثُ غَابٍ [لَيْثٌ عَادٍ افتاده بود و در ديده‏ها ناتوان، و به هنگام كار چون شير بيشه و مار بيابان. وَ صِلُّ وَادٍ لَا يُدْلِي بِحُجَّةٍ حَتَّى يَأْتِيَ قَاضِياً وَ كَانَ لَا يَلُومُ أَحَداً عَلَى مَا [لَا يَجِدُ الْعُذْرَ فِي مِثْلِهِ حَتَّى يَسْمَعَ اعْتِذَارَهُ وَ كَانَ لَا يَشْكُو وَجَعاً إِلَّا عِنْدَ بُرْئِهِ تا نزد قاضى نمى‏رفت حجّت نمى‏آورد و كسى را كه عذرى داشت. سرزنش- نمى‏نمود، تا عذرش را مى‏شنود. از درد شكوه نمى‏نمود- مگر آن گاه كه بهبود يافته بود.وَ كَانَ يَقُولُ مَا يَفْعَلُ [مَا يَقُولُ وَ لَا يَقُولُ مَا لَا يَفْعَلُ وَ كَانَ إِذَا [إِنْ غُلِبَ عَلَى الْكَلَامِ لَمْ يُغْلَبْ عَلَى السُّكُوتِ آنچه را مى‏كرد مى‏گفت و بدانچه نمى‏كرد دهان نمى‏گشود. اگر با او جدال مى‏كردند خاموشى مى‏گزيد- و اگر در گفتار بر او پيروز مى‏شدند، در خاموشى مغلوب نمى‏گرديد.وَ كَانَ عَلَى [أَنْ يَسْمَعَ مَا يَسْمَعُ أَحْرَصَ مِنْهُ عَلَى أَنْ يَتَكَلَّمَ وَ كَانَ إِذَا بَدَهَهُ أَمْرَانِ يَنْظُرُ [نَظَرَ أَيُّهُمَا أَقْرَبُ إِلَى الْهَوَى [فَخَالَفَهُ فَيُخَالِفُهُ بر آنچه مى‏شنود حريصتر بود تا آنچه گويد، و گاهى كه او را دو كار پيش مى‏آمد مى‏نگريست كه كدام به خواهش نفس نزديكتر است تا راه مخالف آن را پويد فَعَلَيْكُمْ بِهَذِهِ الْخَلَائِقِ فَالْزَمُوهَا وَ تَنَافَسُوا فِيهَا فَإِنْ لَمْ تَسْتَطِيعُوهَا فَاعْلَمُوا أَنَّ أَخْذَ الْقَلِيلِ خَيْرٌ مِنْ تَرْكِ الْكَثِير بر شما باد چنين خصلتها را يافتن و در به دست آوردنش بر يكديگر پيشى گرفتن. و اگر نتوانستيد، بدانيد كه اندك را- به دست آوردن بهتر تا همه را واگذاردن.! نهج البلاغه حکمت 249

روضه جانسوز تاسوعا از مداح دلسوخته پیر غلام عسکری در حسینیه میرزا اسماعیل⬆️