☺️🌷☺️🌷☺️🌷☺️
#داستان_واقعی
#من_زنده_ام
#قسمت_۳۸
*═✧❁﷽❁✧═*
دلم ❤️می خواست دوباره بلند می شد و می ایستاد تا دختر 👧تو جیبی بابا از جیبش نخودچی کشمش بردارد. دوست داشتم دوباره بین گل های 🌺🌼باغچه بایستد و گل ها را هرس کند.
اما آقا بعد از اینکه من و احمد و علی برای آخرین بار جیب شلوارش👖 را پاره کردیم، تا سال ها نتوانست سرپای خودش بایستد❌ تا ما به جیب هایش حمله ور شویم😢
بعد از اینکه حالش بهتر و کمی روبه راه شد از آنجا که با کارکنان بیمارستان🏨 ایاغ شده بود، دیگر از بیمارستان جدا نشد.
بیمارستان محل کار و خانه ی دومش شده بود.
انگار زمانی که بیمارستان بود کارکنان بیمارستان برایش حکم خانواده اش را پیدا کرده بودند☹️ گاهی صندلی اش را جلوی در🚪 ورودی بیمارستان می گذاشت و برای کارکنان شعر حافظ و مولانا می خواند و گاهی هم مشغول کاشتن گل و آبیاری درختان🌴🌳 و گیاهان بیمارستان بود.
ما هم از کنار بیمارستان که رد می شدیم برایش دست🖐 تکان می دادیم.
آقا به بچه ها🧑👩 گفته بود وقت مدرسه کسی سر کار نرود❌ اما تابستان هرکس می خواهد می تواند برود کار کند و خرج💶 زمستانش را در بیاورد.
رحمان با آن همه تنبیه غیر منصفانه مثل خروس🐓 جنگی شده بود و با همه کشتی🤼♂ می گرفت.
استعداد بی نظیری در شعر و ادبیات داشت. بعد از سیکل( نهم دبیرستان) وارد رشته ی ادبیات شد. با هر نوع شعری آشنا بود👌 شعر قدیم و شعرهای مقبول خودش، بند تنبونی و نوحه✅
══ ೋ💠🌀💠ೋ══
👈 ادامه دارد... 🔜👉
☺️🌷☺️🌷☺️🌷☺️
