🔴 کاش باز پاریسی می‌شدی 🔸۹ سال پیش ‎#داعش در پاریس جان ۱۳۰ شهروند را گرفت. جهان در بهت فرو رفت. مردم فرانسه بلافاصله محل حادثه را گل‌باران کردند و شهروندان فرانسوی‌تبار در هر کشوری که ساکن بودند مکانی را برای بزرگداشت قربانیان تعیین کردند و با هزاران عکس و پرچم و شمع آراستند. 🔹ایرانی‌ها هم البته در این کمپین جهانی همدردی با مردم فرانسه - بعضاً به شکل افراطی و با چاشنی مسلمان‌ستیزی و‌ تکرار مدام این جمله که «من پاریسی هستم» -  شرکت نمودند و مراسم یادبودی هم در تهران برای قربانیان فرانسوی تروریسم برگزار کردند. 🔸شهروندان فرانسه چنان ارزشی برای جان خود قایل شدند و اهمیت آن را به جهانیان گوشزد کردند که نزدیک به یک دهه بعد همچنان تمام جزئیات شب حادثه - حتی نام سالن تئاتر/کنسرت «باتاکلان» - در ذهن‌ها باقی مانده و به عنوان یک رویداد تاریخی ثبت شده و داعش و تروریسم را به خاطرش نفرین میکنند. 🔹حال آن حادثه را مقایسه کنیم با حادثه تروریستی در کرمان که تقریباً همان تعداد شهروند بی‌گناه، توسط همان گروه تروریستی، جان باختند. 🔸نه جهانی در بهت فرو رفت، نه هیچ‌گونه همدردی با مردم ایران صورت گرفت، نه مراسم بزرگداشتی با گل و شمع و پرچم در هیچ شهری در خارج از ایران برگزار شد و نه ۱۰ روز دیگر- چه رسد به ۱۰ سال بعد - کسی این حادثه را به یاد خواهد داشت. چرا؟ 🔹‏چون که بخش غیر قابل اغماضی از خود جامعه ایرانی مشغول به حراج گذاشتن جان شهروند ایرانی است، چون که خبرنگار و کارشناس و ورزشکار و هنرمند و فعال سیاسی و کاربر ایرانی در رسانه‌های فارسی‌زبان و شبکه‌های اجتماعی مشغول تحلیل این سوال است که آیا این کشتار «حق» آن شهروندان بوده یا نه؟ 🔸چون که همان‌هایی که پس از حمله تروریستی در فرانسه یک شبه «پاریسی» شدند و عکس پروفایلهای شبکه‌های اجتماعی‌شان را به جمله «من پاریسی هستم» تغییر دادند، امروز برای شهروند ایرانی - برای ارزش جان خودشان - عکس و هشتگ «کتلت» داغ می‌کنند. 🔹عیار جان هر ملتی را خودش تعیین میکند. فرق است بین آن ملتی که هیچ بحثی با هیچ احدی بر سر «حق حیات» خود ندارد و ملتی که در درون خودش سر شادی کردن یا نکردن بالای اجساد خون‌آلود کودکانش چانه میزند. ✍علی نصری @makshufateita