يكى از امورى كه در دعا اهميت دارد و بايد همواره به خاطر دعاكننده باشد، اين است كه : درخواستش برخلاف قوانين خلقت و سنن آفرينش نباشد، كسى دعا نكند كه هميشه جوان بماند و كبر سن او را پير ننمايد، دعا نكند كه به خواب و استراحت نيازمند نباشد و بتواند در طول عمر، شبانه‏روز كار كند و از سود آن بهره‏مند گردد، دعا نكند كه هرگز حافظه ‏اش ضعيف نشود و هميشه قدرت حفظش محفوظ باشد و هر چه را كه در نوجوانى فراگرفته تا پيرى از ياد نبرد، و ديگر امورى از اين قبيل كه نمى‏تواند موضوع دعا باشد و مورد درخواست از بارى تعالى.

به هر نسبت كه دعاكنندگان از تعاليم دينى آگاهى بيشتر داشته باشند و موانع استجابت را بهتر بشناسند و در موقع دعا آنها را برطرف سازند، مى‏توانند به گونه‏اى دعا كنند كه خواسته‏ها و تمنياتشان واجد صلاحيت استجابت باشد.

رسول اكرم صلى الله عليه و آله و ائمه ‏ى معصومين عليهم‏السلام كه خود مربى مسلمين و معلم مدرسه ‏ى انسان ‏سازى بودند، اين نكات را كاملا رعايت مى‏نمودند، از اين رو دعاهاى آنان درباره ‏ى مردم و درباره‏ ى خودشان مستجاب بود. حتى به موجب بعضى از روايات، كسانى از ائمه ‏ى طاهرين عليهم‏السلام در حكومت جباران گاهى در چند قدمى مرگ قرار گرفته‏اند و با دعا و توجه به حضرت بارى تعالى خطر را گردانده‏اند و از مجلسى كه بنا بود در آن كشته شوند، به سلامت و در كمال عزت خارج شده‏اند.

مهمترين مانعى كه سد راه استجابت دعاست، نقض معرفت در #توحيد و كمبود #ايمان دعاكنندگان است. اين مانع به قدرى قوى و مهم است كه اگر دعايى با وجود تمام شرايط استجابت، فاقد توحيد كامل و ايمان تمام باشد، فيض استجابت شامل آن دعا نمى‏شود، و اين مهم در خلال روايات با تعبيرهاى مختلفى خاطرنشان گرديده و قطعه ‏ى دعاى شريف «مكارم‏الاخلاق» امروز، شاهدى است واضح و براى عموم مسلمانان درسى است آموزنده و سعادت آفرين. و لا ترد دعائى على ردا، فانى لا اجعل لك ضدا، و لا ادعو معك ندا. بار الها! دعاى مرا به خودم برنگردان و از استجابت محرومم مفرما، زيرا من در مقام توحيد : نه براى تو مخالف و ضدى قرار داده‏ام و نه با تو مماثل و همتايى را خوانده‏ام.

امام (ع) در آغاز كلام عرض مى‏كند: بار الها! دعاى مرا به خودم برنگردان، آنگاه كلام خود را با «فاء» سببيت شروع نموده و دليل آورده كه : من نه براى تو ضد و مخالفى قرار داده‏ام و نه براى تو مماثل و همتايى را خوانده‏ام، پس به اين سبب دعاى چنين انسان موحدى شايسته‏ ى استجابت است.

كلمه ‏ى «#ضد» و كلمه‏ ى «#ند»

* الضد هو عند الجمهور يقال لموجود فى الخارج مساو فى القوه لموجود آخر ممانع له. «ضد» نزد عموم اهل لغت گفته مى‏شود به موضوعى در خارج كه مساوى است در قوه با موجود ديگر و مانعى است براى آن.

* «الند» المثل، يقال: ما له «ند» اى ما له من نظير. جمع: انداد. «ند» به معناى مثل است، گفته مى‏شود: براى فلان موضوع ندى نيست، يعنى نظير ندارد، جمع «ند»، «انداد» است.

پيش از آنكه وضع اتحاد جماهير #شوروى دگرگون شود و رژيم كمونيستى ارزش خود را از دست بدهد، #آمريكا و شوروى دو ابرقدرت جهان بودند و ضد يكديگر. امريكا طرفدار سرمايه ‏دارى بود و با رژيم اشتراكى سخت مخالف. اتحاد جماهير شوروى طرفدار رژيم اشتراكى بود و با سرمايه‏ دارى سخت مخالف. اين دو رژيم از نظر تكنيك و صنعت پيشرفته بودند، هر دو سلاح اتمى، موشك قاره ‏پيما و نيروهاى مخرب قوى داشتند، هر دو به كره ‏ى ماه رفته، به فضا دست يافته، و از قدرتهاى هماهنگ و يكسان برخوردار بودند، و چون با هم ضديت داشتند، پيوسته برخلاف يكديگر فعاليت مى‏نمودند و هر يك مى‏خواست آن ديگرى را در هم بشكند و از قدر و وزن جهانيش بكاهد. پس از نظر لغت مى‏توان گفت كه در گذشته امريكا و شوروى ضد يكديگر بودند، در قدرت با هم متساوى، در هدف با هم مخالف، و هر يك مى‏خواست راه آن ديگرى را سد نمايد و مانع او شود.

خداوند ضدى ندارد: زيرا اولين شرطى كه ضد خداوند بايد واجد آن باشد اين است كه قدرتى همانند قدرت او داشته باشد، با اينكه تمام عوالم هستى و همه‏ ى نيروها و قدرتهايى كه در آن وجود دارد، آفريده‏ى خداوند است و به فرمان اوست. الا له الخلق و الامر. تبارك الله رب العالمين. آگاه باشيد آفرينش عالم و فرمانروايى جهان هستى اختصاص به او دارد و رفيع و عظيم است، خداوندى كه مالك واقعى همه‏ى عوالم وجود است.

قرآن شريف در موارد متعدد خاطرنشان ساخته است كه مالكيت تمام عوالم هستى اختصاص به ذات اقدس الهى دارد و تصريح فرموده است: و لم يكن له شريك فى الملك. براى ذات اقدس الهى شريكى در مالكيت و حكومت وجود ندارد. بنابراين، ضدى براى خداوند نخواهد بود.

در قرون گذشته بعضى از افراد نادان در ذهن خويش خدايانى مى‏ساختند به نام آلهه‏ ى حيات و مرگ و باران و رزق و نظاير اينها و تصور مى‏كردند كه اين آلهه در نظام خلقت آنقدر قدرتمندند كه اگر اراده نمايند، مى‏توانند با خداوند خالق ضديت كنند و سد راه اراده‏ ى او شوند. اين سخنان موهوم و بى ‏ارزش، قابل بحث نيست. اما در گذشته و حال، افراد باايمانى بوده و هستند كه در مواقعى تصور مى‏كردند فلان قدرتمند مستبد آنقدر نيرومند و تواناست كه اگر مشكلى پيش آيد و دست آن قدرتمند به گونه ‏اى در كار باشد، آن مشكل حل نخواهد شد!!! مگر آنكه موافقت وى جلب شود و او راضى گردد. اينان در مقابل قدرت آن جبار آنچنان خود را مى‏باختند كه حتى توجه به خداوند و دعاى در پيشگاه او را بى‏اثر مى‏پنداشتند. اين گروه با تصور باطل خود، ناآگاه براى خداوند در ذهن خويش جعل ضد مى‏نمودند و اگر به فرض با چنين انديشه‏ ى باطل دعا مى‏كردند، مستجاب نمى‏شد، زيرا معرفت ايمان به مقام شامخ حضرت رب العالمين ناقص بود و مصداق آيه ‏ى شريفه ‏ى: "و ما قدروا الله حق قدره." بودند، آنان قدر و منزلت رفيع بارى تعالى را آنطور كه بايد بزرگ نشمردند و اداى حق آفريدگار را ننمودند.