این فراز از دعای امام اقتباس از " رب ادخلنی مدخل صدق و اخرجنی مخرج صدق..." در معنای ورود به دنیا و خروج از این دنیاست که امام از خداوند ثبات و تضمینش رو میخواهد

راغب در معناى كلمه‏ى «ملت» چنين مى‏گويد: المله كالدين و هو اسم لما شرع الله تعالى لعباده على لسان الانبياء ليتوصلوا به الى جوار الله. «ملت» همانند «دين» اسم است براى شرع و طريقى كه خداوند به زبان پيمبران براى مردم مقرر فرموده تا به وسيله‏ى آن به جوار رحمت الهى واصل شوند.

ما از بيشتر كلمات لغت عرب كه به زبان فارسى راه يافته و در سخنان خود به كار مى‏بريم همان معنى را مى‏فهميم كه عرب‏زبان مى‏فهمد مثل «ايمان» و «كفر»، «صدق» و «كذب»، «حسن» و «قبح»، «ظاهر» و «باطن»، «قيام» و «قعود»، «طلوع» و «غروب»، «قوت» و «ضعف» و نظاير اينها. بعضى از كلمات را عرب‏زبان و فارسى‏زبان در يك معنى به كار مى‏برند با مختصر تفاوتى در مورد استعمال آنها. اما عرب‏زبان در گفتگوهاى خود از كلمه‏ى «ملت»، «دين» مى‏فهمد، همان معنايى كه در لغت آمده و مذكور افتاد، ولى فارسى‏زبان، كلمه‏ى «ملت» را به معناى «مردم» به كار مى‏برد، گاهى «ملت» مى‏گويد در مقابل دولت و گاهى «ملت» مى‏گويد و تمام افراد، از زن و مرد، بزرگسال و اطفال، شهرى و روستايى، و خلاصه همه‏ى عمال دولت و افراد عادى را شامل مى‏شود.

در قرآن شريف مكرر كلمه‏ ى «ملت» به كار رفته و در تمام موارد، از آن «دين» اراده شده است: (مثال) دينا قيما مله ابراهيم حنيفا. ثم اوحينا اليك ان اتبع مله ابراهيم حنيفا.

در صحيفه‏ ى سجاديه، كلمه‏ى «مله» در موارد متعدد آمده و همه جا از آن «دين» اراده شده است. *توفنى على ملتك و مله نبيك، #دعا_سی_یک_13 بار الها! مرا به دين خودت و به دين پيمبرت بميران. *و أَتْعَبَهَا بِالدُّعَاءِ إِلَى مِلَّتِكَ #دعا_دوم_14 *و پیامبر صل الله براى دعوت به دين تو خود را به رنج انداخت اللَّهُمَّ وَ أَيُّمَا غَازٍ غَزَاهُمْ مِنْ أَهْلِ مِلَّتِكَ #دعا_بیست_هفتم_13 * خدايا هر مرد سلحشور از اهل دين تو ... *هدَيْتَنَا ... لمِلَّتِكَ الَّتِى ارْتَضَيْتَ #دعا_چهل_پنج_19 خدایا ما را سوى دین پسنديده ات راه نمودى در این جمله‏ دعای مکارم الاخلاق نیز امام سجاد (ع) عرض مى‏كند: و اجعلنى على ملتك اموت و احيى، بار الها! مرا در دين خودت آنچنان پايدار و استوارم قرار ده كه در آن بميرم و در آن زنده شوم.

شاید بتوان گفت: مقصود از موت و حيات كه در كلام امام (ع) آمده مرگ و زندگى در دار دنياست .

*اگر سئوال شود در دنيا، زندگى قبل از مرگ است چرا امام در كلام خود موت را مقدم داشته است ؟ *در پاسخ گفته مى‏شود كه مردان الهى در دنيا همواره به #ياد_مرگ هستند و با توجه به مرگ، خويشتن را از كارهاى ناپسند و اعمال ناروا مصون مى‏دارند و همين امر، توجه شديد آنان را به مرگ، جلب نموده و موجب شده است كه موت را قبل از حيات ذكر نمايند.

در بعضى از آيات و روايات آمده است با ايمان مردن و به سلامت از دنياى گذران به سراى غيب منتقل شدن در نظر اولياى بزرگ الهى بسيار مهم است و آن را معيار سعادت انسانها مى‏دانند، و همچنين بى‏دين مردن و با آلودگيهاى معنوى و مادى از دنيا رفتن در نظر اولياى الهى بسيار مذموم است و آن را معيار شقاوت و بدبختى مى‏خوانند. على (ع) فرموده: حقيقت سعادت اين است كه پايان اعمال آدمى به خوبى و سعادت خاتمه يابد، و حقيقت شقاوت اين است كه پايان كارهاى انسان به بدى و شقاوت منتهى گردد.

انسانها در طول زندگى و ايام عمر با پستيها و بلنديهاى گوناگونى مواجه مى‏شوند و تحت تاثير رويدادها و عوامل مختلف قرار مى‏گيرند به گونه‏اى كه حوادث در افكار و اعمالشان اثر مى‏گذارد، گاهى از خوبى و درستكارى به بدى گرايش مى‏يابند و گاهى از بدى به افكار و اعمال خوب و پسنديده راه مى‏يابند. از نظر شرع مقدس تحولات گذران و ايام عمر ميزان حسن عاقبت يا سوء عاقبت نيست بلكه چگونگى انديشه و رفتار ماهها و حتى هفته‏هاى آخر عمر مى‏تواند معيار خوب مردن يا بد مردن باشد.

گاهى پرونده‏ى اعمال يك انسان گناهكار در اواخر عمر با برگشت به سوى خدا و استغفار، بسته مى‏شود، و گاهى پرونده‏ى يك انسان درستكار در پايان عمر با كفر و آلودگى به گناه پايان مى‏پذيرد.

على (ع) فرموده: چه بسا افرادى كه در محيط گناه مقيم بوده‏اند و كارشان به خوبى پايان يافته، و چه بسا اشخاصى كه به خوبى و درستكارى روى آورده بودند و در آخر عمر به فساد گراييدند و جهنمى شدند، پناه به خداوند از اين گروه.

احمد بن حمزه‏ى اشعرى از قول ياسر خادم : از حضرت على بن موسى الرضا عليهماالسلام شنيدم كه فرمود: وحشتبارترين مواقع براى مردم سه روز است: روز ولادت كه از شكم مادر بيرون مى‏آيند و دنيا را مى‏بينند، روزى كه مى‏ميرند و عالم بعد از مرگ و اهل آن را مشاهده مى‏كنند و روزى كه دوباره زنده مى‏شوند و به عرصه‏ى قيامت قدم مى‏گذارند و احكامى را مشاهده مى‏كنند كه در دنيا نديده‏اند و خداوند سلامت حضرت يحيى را در اين سه روز اخبار نموده و حضرت مسيح در اين سه مرحله براى خويشتن سلامت خواسته است. سپس فرمود و السلام على يوم ولدت و يوم اموت و يوم ابعث حيا.