eitaa logo
انس با صحیفه سجادیه
4.9هزار دنبال‌کننده
16.7هزار عکس
2.5هزار ویدیو
1.6هزار فایل
من به شما عزیزان توصیه میکنم با صحیفه سجادیه انس بگیرید! کتاب بسیار عظیمی است! پراز نغمه های معنوی است! مقام معظم رهبری Sahifeh Sajjadieh در اینستاگرام https://www.instagram.com/sahife2/ ادمین کانال @yas2463
مشاهده در ایتا
دانلود
📚 «، و تکالیف منتظران» - در میان عموم مباحث مرتبط با فرهنگ ، موضوعی به جلالت و اهمیت «انتظار» و معنی و مفهوم آن نمی‌توان یافت. همان که متاسفانه مغفول مانده و از میدان نظر و عمل مسلمانان و عموم مستضعفان دورافتاده‌است. به حقیقت در این فرهنگ، انتظار به مثابه عملی آگاهانه است، همراه با آمادگی همه جانبه «فکری، فرهنگی و عملی» که منتظران مستضعف را درساختن صورت و سیرت حیات، مطابق طرح و نقشه الهی و آسمانی یاری می‌دهد. این مجموعه از احادیث و روایات مهدوی، در زمره جواهرات ارزشمند صندوقچه زبان و بیان حضرات معصومین(ع) درباره انتظار، منتظر و تکالیف منتظران است. 👌شما میتوانید آنرا قانونی از دریافت کنید https://taaghche.com/book/25571 علیه السلام ⏺کانال انس با 🆔 @sahife2
بسم الله الرحمن الرحيم اللهم اجعلنى …، و اتضرع اليك عند المسكنه.
حضرت على بن الحسين عليهماالسلام در این عبارت دعای شریف «مكارم‏الاخلاق» عرض مى‏كند: و اتضرع اليك عند المسكنه، بار الها! چنان باشم كه در مواقع ذلت و تهيدستى به پيشگاه تو زارى كنم تا مشكلم را حل نمايى.
خداوندا چنان کن به وقت بیچارگی،فقط به درگاه تو التماس کنم... وچه بیچارگی ای بالاتر از غیبت امام زمان علیه السلام... چه حسن تقارنی!!!نیمه شعبان#صحیفه مکارم و مسکینی ما... مسکنت،بالاتر از فقر است،فقر که شدید باشد،مسکنت است،بیچارگی است. غیبت طولانی،مارا به بیچارگی مبتلا کرده،به التماس افتادیم...«یامن یلتمس منه المخرج الی روح الفرج»اسباب فرج بفرست وقضای خود را جاری کن که این امر،فقط به مشیت تو محقق می شود؛مگر پناهگاه بندگان نیستی؟! حال مارا ببین!؛سینه مان تنگ شده،جو سنگین ندیدن امام،مارا درهم شکسته....،نه این نفس، رام می شود و نه گشایشی... تنها قدرت توست که کار را سامان می دهد. پس ای خدای رحمن،بر ذلت ما رحم آور،اگرچه شایسته ظهور منجی نیستیم. ...
سدیر صیرفی گوید: با برخی از اصحاب بر امام صادق(ع) وارد شدیم، او را نشسته بر خاک دیدیم در حالی که عبایی خشن پوشیده و همچون مادر فرزند از دست داده می گریست، رنگ چهره اش تغییر کرده و اندوه از گونه مبارکش پیدا بود. اشک هایش لباسش را خیس کرده بود و ناله می کرد: «مولای من! غیبت تو خواب را از چشمانم ربوده و زمین را بر من تنگ نموده و آسایش دلم را از من گرفته است! مولای من! غیبت تو بلا و مصیبت مرا به فاجعه های ابدی پیوند داده و از دست دادن یاران، یکی از پس دیگری، اجتماع و شماره ما را از بین برده، هنوز سوزش اشکی که از چشمم می ریزد و ناله ای که از دلم برمی خیزد با یاد بلاها و سختی های دوران غیبت تو، پایان نیافته که درد و رنج شدیدتر و دردناک تری در برابر دیدگانم شکل می گیرد!» سدیر گوید: شگفت زده پرسیدیم: این ماتم و گریه برای چیست؟ امام صادق(ع) آهی عمیق و سوزناک کشید و فرمود: «ای وای! صبح امروز در کتاب جفر نظر کردم و درباره ولادت و غیبت طولانی و طول عمر قائم(عج) ما و بلای مومنین، در آن زمان و ایجاد شک و تردید در اثر طول غیبت و ارتداد اکثریت مردم از دین و خروج آنان از تعهد به اسلام تامل و دقتی داشتم. در اثر آن، رقّت مرا فرا گرفت و حزن و اندوه بر من چیره شد. وقتی حال امام صادق(ع) که حدود یکصد سال قبل از آغاز دوره غیبت می زیسته است، چنین باشد، باید دید حال سرگشتگان دوران غیبت و دورماندگان از چشمه زلال ولایت چگونه باید باشد. بی مورد نیست که این چنین بر دعا برای فرج در زمان غیبت تاکید شده است. امام زمان(عج) می فرماید: أَکْثِرُوا الدُّعَاءَ بِتَعْجِیلِ الْفَرَج ، برای نزیدک شدن ظهور و فرج بسیار دعا کنید.»
بعضى از حوادث و رويدادهاست كه مى‏تواند در انسان اثر عميق بگذارد، موجب انفعال نفس شود، و آدمى را گرفتار احساس ذلت و حقارت نمايد. منشاء اين حالت روحى هر چه باشد لازم است افراد باايمان در اين قبيل مواقع متحمل و خويشتن‏دار باشند، حادثه‏ ى ذلت ‏بار خود را در ضمير خويش پنهان نگاه دارند، به كسى عرض حاجت نكنند، و حل مشكل خود را از دگران نخواهند كه اين عمل با بزرگوارى و عزت نفس سازگار نيست.
امام باقر (ع) فرموده: چهار چيز از گنجينه‏هاى بر و نيكى است، آنها را مخفى نگاه داريد: پنهان داشتن حاجت، پنهان داشتن صدقه، پنهان داشتن درد، و پنهان داشتن مصيبت.
و تهيدستى از جمله ‏ى عواملى است كه مى‏تواند موجب انفعال شديد نفسانى شود و آدمى را دچار احساس ذلت و حقارت نمايد. كسى كه فاقد حداقل معاش است و پول به قدر مصارف روزانه خود و زن و فرزندان خويش در اختيار ندارد، قطعا از نظر روحى و معنوى گرفتار مصيبت سنگينى است و با عوارضى جانكاه و طاقت‏فرسا مواجه است. اميرالمومنين (ع) به فرزندش حضرت مجتبى علیه السلام فرمود: كسى كه فاقد قوت روزانه است خطاياى بسيار دارد. فرزندم! فقير در نظر مردم حقير است، سخنش به درستى مسموع نيست و مقامش شناخته نمى‏شود، اگر فقير راستگو باشد دروغگويش مى‏خوانند، اگر زاهد و بى‏اعتناى به دنيا باشد جاهلش مى‏نامند. فرزندم! آن كس كه به فقر مبتلا مى‏شود دچار چهار خصلت موذى خواهد شد: 1. يقينش ضعيف مى‏گردد، 2. عقلش به نقصان مى‏گرايد، 3. دينش رقيق مى‏شود، 4. و در مواجهه با مردم حيايش تقليل مى‏يابد، و در پايان حديث، امام (ع) فرمود: پناه مى‏بريم به خدا از فقر و تهيدستى.
احساس ذلت و مسكنت كه در روان آدمى پديد مى‏آيد منشاء آن خواه فقر و بى‏چيزى باشد يا ديگر عوامل. به هر صورت احساس ذلت مايه‏ ى ناراحتى و عذاب شديد روحى است. افراد باايمان به پيروى از شرع مقدس، ذلت خود را پنهان مى‏دارند، به اين و آن نمى‏گويند، و اظهار حاجت نمى‏نمايند، چه آنكه مى‏دانند با اين عمل رنجشان بيشتر مى‏شود، دچار ذلت تازه‏اى مى‏گردند، و ناراحتى درونشان فزونتر خواهد شد. تنها ملجاء و مرجع مومنين راستين در اين مواقع سخت و دردناك ذات اقدس الهى است، اوست كه مسبب‏الاسباب است، مى‏تواند با اراده ‏ى تواناى خود موجبات گشايش هر مشكلى را فراهم آورد و افراد گرفتار را از برهاند. اين گروه پاكدل در آن لحظات سخت با خلوص و اطمينان خاطر دست دعا به سوى او برمى‏دارند و با چشمى اشكبار قضاى حاجت خود را از وى درخواست مى‏نمايند. این جمله‏ ى دعا ناظر به وضعى اينچنين است. حضرت زين‏العابدين (ع) در پيشگاه خداوند عرض مى‏كند: و اتضرع اليك عند المسكنه، بار الها! چنان باشم كه در مواقع هر ذلت و مسكنتى، خواه ناشى از فقر باشد يا منشاء آن عامل ديگر، فقط و فقط در پيشگاه تو زارى كنم و حل مشكلات خودم را از تو درخواست نمايم. البته كسى مى‏تواند به چنين موقعيتى رفيع و بلندپايه دست يابد كه مدارج كمال ايمان و توحيد را به شايستگى پيموده و از يقين كامل برخوردار باشد.
خدایا کمک کن من در نیازها فقط از تو بخواهم و در بیچارگی فقط در مقابل تو تضرّع کنم. اگر خدا را در نظر داشته باشیم پیش کسی برویم ایرادی ندارد، به خدا توکّل کنیم و او را وسیله قرار بدهیم. امّا اگر خدا را فراموش کنیم به کلّی سراغ آن‌ها برویم، بگوییم آقا قربان تو بروم، این درست نیست. می‌خواهد این را بگوید که خدا را به کلّی فراموش کنیم، فکر کنیم این شخص که در فلان اداره رئیس است «فَعَّال مَا یَشاء» است، نه، این‌طور نیست. یک وقت دیدی که هیچ کاری برای تو انجام نداد. خدایا به من توفیق بده احتیاج داشته باشم فقط پیش تو بیایم. خدمت شما گفتم پیش کسی می‌روید با توکّل بروید عیبی ندارد. «وَ أَتَضَرَّعُ إِلَیْکَ عِنْدَ الْمَسْکَنَهِ». این‌جا تأکید است، می‌گوید تمام این‌هایی که می‌گویی انجام ندهم، پیش کسی نروم، یعنی خدا را فراموش کنم… اگر فراموش نکنی عیبی ندارد.
تضرّع در قرآن: از نظر انسان شناسی قرآن، انسان موجودی است که بی تردید در مواقعی دچار ضرورت و تضرع خواهد شد و شخصیتش قرار را از دست داده و از جا کنده خواهد شد و به سوئی روی خواهد گرفت و تضرّع خواهد کرد، اگر بخواهد بسوی غیر خدا بدود اولاً حرّیتش از بین می رود و ثانیاً معلوم نیست که خواسته اش پذیرفته شود، اما ذلت تضرّع برایش می ماند. اما تضرّع وصوله به پیشگاه خداوند، اوّلاً هرگز بدون استجابت نیست، و ثانیاً اگر بصورت مطلوب شخص تضرّع کننده مستجاب نشود- و بر فرض اگر بهیچوجه مستجاب نشود- ذلت آور نیست، بل ذلّت در برابر خداوند بالاترین عزّت است و تنها همین احساس عزت ره آوردی بزرگ است. تضرّع به حضور خداوند آگاهی آور و هشیار کننده است: 1- «فَأَخَذْناهُمْ بِالْبَأْساءِ وَ الضَّرَّاءِ لَعَلَّهُمْ يَتَضَرَّعُونَ». که نتیجه اش توجه به خدا و بیداری است. 2- «وَ ما أَرْسَلْنا في‏ قَرْيَةٍ مِنْ نَبِيٍّ إِلاَّ أَخَذْنا أَهْلَها بِالْبَأْساءِ وَ الضَّرَّاءِ لَعَلَّهُمْ يَضَّرَّعُونَ» لیکن برخی افراد (و حتی برخی از جامعه ها) با ضرّاء و بأساء نیز متضرّع نمی شوند، زیرا فطرت شان به حدی سرکوب شده که مانند سنگ بی تحرک گشته اند: «فَلَوْ لا إِذْ جاءَهُمْ بَأْسُنا تَضَرَّعُوا وَ لكِنْ قَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَ زَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطانُ ما كانُوا يَعْمَلُونَ». 3- «ادْعُوا رَبَّكُمْ تَضَرُّعاً وَ خُفْيَةً إِنَّهُ لا يُحِبُّ الْمُعْتَدينَ». بنابراین نتیجۀ خودداری از تضرّع در پیش خدا، سنگدلی و وارونگی شخصیت درون است، و تضرع به غیر خدا تعدّی و تجاوز از روح فطرت است. 4- «وَ اذْكُرْ رَبَّكَ في‏ نَفْسِكَ تَضَرُّعاً وَ خيفَةً وَ دُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَ الْآصالِ وَ لا تَكُنْ مِنَ الْغافِلينَ». این مسئله با بیان صرفاً نظری خیلی روشن نمی شود، باید تضرّع به پیشگاه خدا را عملاً تجربه کرد.
عرف و تضرّع: یک عرف عام داریم و یک عرف خاص؛ گاهی یاری جوئی از دیگران در عرف عام ذلت است اما در عرف خاص ذلّت نیست؛ مثلاً در میان بازاریان مواردی هست که در عرف خودشان ذلّت نیست، یا در میان پزشکان و یا در میان روحانیان و… و این سخن امام (علیه السلام) در هر موردی با موازین عرف معنی می شود خواه عرف عام باشد و خواه عرف خاص.
تضرّع در جامعۀ آرمانی شیعه: نیاز که به حدّ ضرورت رسید و مصادیق واماندگی گشت، قهراً تضرّع و ذلّت آور می شود. امام می گوید: وقتی که وامانده شدید و حتماً باید تضرّع کنید، به پیشگاه خداوند تضرّع کنید. اما این همۀ سخن قرآن و امام نیست؛ جامعۀ آرمانی شیعه این است که باید اساس و زمینۀ ذلّت از بین برود؛ یعنی نمی توان مسکنة را از زندگی بشر حذف کرد و این اتفاقی است که در زندگی هر کسی رخ می دهد؛ مسکنة قوی و ضعیف نمی شناسد، واماندگی به سراغ قدرتمندترین پادشاهان، متبحرترین دانشمندان، ماهرترین صنعتگران و… می رود و رفته است. اما می توان تضرّع را و زمینۀ آن ذلت- که لازمۀ کمک خواهی از دیگران است- را از متن جامعه حذف کرد. جامعۀ آرمانی تشیع آن است که افراد بتوانند از امکانات همدیگر حتی از مال همدیگر بدون اذن خواهی استفاده کنند
با تشکر از همه دوستان مشارکت کننده در بحث امروز (برداشت من)( نویسنده - خواننده و نشر دهنده این کلام نورانی ) اجرتان با صاحب این کتاب با عظمت امام سجاد علیه السلام
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
✳️️ «(مامور الهی در برزخ) گفت: در زمان (عج) زعامت و رهبری با است. پرچم اسلام به دست اوست. همان لحظه تصویری از ایشان را دیدم. عجیب اینکه افراد بسیاری که آنها را می شناختم در اطراف رهبر بودند و تلاش می کردند تا به ایشان صدمه بزنند اما نمی توانستند! من اتفاقات زیادی را در همان لحظات دیدم و متوجه آنها شدم. اتفاقاتی که هنوز در دنیا رخ نداده بود ...» 📚 بخشی از کتاب «» 👈متن کامل کتاب👇 https://eitaa.com/sahife2/47564 ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
🌺 به توفیق الهی ، را با تصمیم بر بیشتر با کتاب نورانی ❇️" صحیفه سجادیه "❇️ شروع و انشاالله به پایان برسانیم ... ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2