💠
آن که فهمید....
✍
دوتا داداش بودند
اونطور که خودشون می گفتن، در بازار تهران، مغازه طلا فروشی داشتند
اوضاع مالیشون هم الحمدلله خوب خوب بود
نه اهل دروغ و دغل بودند نه اهل کلاه گذاشتن و کلاهبرداری
به قول معروف نان بازوی خودشان را می‌خوردند .
نوبتی جبهه می اومدن
گاهی هم دونفری
ولی قانون شون این بود که یکی شون جبهه باشد و از اوضاع و احوال منطقه گزارش تلفنی بده، دیگری در تهران باشه تا هم به کارای طلافروشی برسه، هم...
توی لشکر، سر این دو تا داداش دعوا بود. هر گردانی از خداش بود یکی از اون دو تا، حداقل یه هفته به اون گردان بیاد.
وقتی یکی از اون دو تا به گردان جدید می رفت، از فرماندهان آمار و ارقام نیازهای گردان رو می گرفت و سریع به تهران گزارش می داد :
_ میگم داداش، این گردانی که من رفتم، خیلی کمبود امکانات داره. یه وانت تویوتا براشون بگیر، یه آمبولانس، دو سه تا کامیون هم لباس و بقیه وسایل که خودت بهتر می دونی، بخر و سریع بفرست بیاد.
اون هم که تهران بود، خوب وظایف و ماموریتی رو که برادرش سپرده بود، می دونست و به اونا عمل می کرد.
چند روز بیشتر طول نمی کشید که کاروان کمک های اونا، وارد گردان می شد و حالا نوبت اون یکی برادر بود که در جبهه بمونه و این یکی بره اوضاع و امور تهران رو مدیریت کنه.
اصلا هم اهل این که راه بیفتند توی مساجد، ارگان ها و سازمان ها تا با یه قرون دوزار کمک جمع کنند، نبودند. الحمدلله خدا اون قدر برایشان
روزی سرازیر می کرد که همه این کمک ها رو از حساب شخصی خودشون تامین کنند.
و شانس با آن یکی بود که حضورش در منطقه منتهی می شد به عملیات و توفیق هم رزمی در کنار بقیه بچه بسیجی ها رو می یافت.
اگر اشتباه نکنم، به این کارها می گویند :
جهاد با مال و جان!
📚آنکه فهمید آنکه نفهمید ص 57 ، 58
🌱
@salambarebrahimm🕊
