#𝙿𝙰𝚁𝚃_100
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
خانمه نگاهی به رضایی کرد و گفت:
-آقای مقدم!
با تعجب به خانم پشت میز نگاهی کردم و گفتم:
_مقدم؟ اسمشون چیه؟
خانمه: من اسمشون رو نمی‌دونم، ما ایشون رو آقای مقدم صدا می‌کنیم.
_شوخی که نمی‌کنید؟
خانمه دستاش رو روی میز گذاشت و گفت:
-چه شوخی‌ای؟
_آخه چون گفتم فامیلیم مقدمه، فکر کردم دارین دستمون میندازین!
خانمه: نخیر جدی گفتم.
رضایی: خیلی ممنون خانم، لطف کردین!
پشت سر رضایی از ساختمون بیرون رفتم و سوار ماشینش شدم.
‹حامد👇🏻›
در سالن رو باز کردم و وارد سالن شدم.
به منشی سلامی کردم و گفتم:
-آقای محمودی هنوز نیومدند؟
منشی: نخیر آقای مقدم.
کلید رو داخل قفل انداختم که منشی گفت:
-راستی آقای مقدم!
سؤالی به خانم منشی نگاه کردم که ادامه داد:
-یه ساعت پیش، یه خانم و آقایی اومدند اصرار داشتند شمارو ببینند.
_نگفتند چیکارم دارند؟
منشی: چرا، گفتند دانشجو‌اند، دارند یه مقاله‌ای می‌نویسند که در مورد خیّرین هست، می‌خواستند از شما چند تا سؤال بپرسند.
_چیکارشون کردی؟
منشی: من ردشون کردم، ولی فامیلیتون رو بهشون گفتم.
با تعجب به منشی نگاهی کردم و گفتم:
_فامیلیمو برای چی؟
منشی: سؤال کردند ازم، راستی، فامیلی یکیشون با شما یکی بود.
در اتاق رو باز کردم و گفتم:
_فامیلیش مقدم بود؟
منشی: بله آقا، شاید از فامیلاتون باشند.
_اسمشو نگفت؟
قدمی به داخل اتاق برداشتم که منشی گفت:
-مائده.!
سر جام خشکم زد، مائده؟
به سمت منشی قدم برداشتم و گفتم:
-مائده مقدم؟
منشی مکثی کرد و گفت:
-بله، نباید ردشون می‌کردم؟
_شماره تماسی چیزی اینجا نذاشتند؟
منشی: نه آقا!
سرم رو پایین انداختم، وارد اتاقم شدم و در رو پشت سرم بستم.
پشت میزم نشستم و دستانم رو گره زده زیر چونه‌ام گذاشتم.
مدام اسمشو تکرار می‌کردم.
مائده ...
مائده ...
پرونده هارو مرتب کردم و از اتاق بیرون رفتم.
سوار ماشینم شدم و به سمت خونه راه افتادم.
گوشیم رو از داخل جیبم در آوردم و شماره احمد رو گرفتم.
بعد از چند بوق جواب داد:
-جانم حامد جان؟
_سلام خوبی؟
احمد: علیک سلام، ممنون کاری داشتی؟
_میخوام یه نفر رو برام پیدا کنی، میتونی؟
احمد: اسمشو بگو..!
_مائده مقدم، دانشجوئه و توی همین تهرانه، سریع آدرسشو برام پیدا کن.
احمد: چشم کار دیگه؟
_نه ممنون، خدانگهدار.
تماس رو قطع کردم و پام رو روی پدال گاز گذاشتم.
#𝙿𝙰𝚁𝚃_101
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
ماشین رو داخل پارکینگ پارک کردم و از پله ها بالا رفتم.
کلید رو چرخوندم و در خونه رو باز کردم.
نازنین از اتاقش بیرون اومد و رو بهم گفت:
-سلام چرا اینقدر زود اومدی؟
_سلام، کاری نداشتم، بچه ها خونه‌اند؟
نازنین: حسین که دبیرستانه هنوز نیومده، نیلوفر هم تو اتاقش خوابیده!
کیفم رو روی میز گذاشتم و روی مبل نشستم.
نازنین: طوری شده؟
مکثی کردم و گفتم:
_مائده تو تهرانه.!
نازنین روبروم نشست و گفت:
-مائده؟ از کجا می‌دونی؟
به نازنین نگاهی کردم و گفتم:
_به احمد گفتم آدرسشو برام پیدا کنه.
نازنین: میخوای چیکار کنی؟
_میخوام ببینمش.
نازنین: بعدش؟
سؤال عجیبی بود، بعدش؟
نازنین: محمدرضا مائده رو چندین سال پیش با خودش برده، مطمئنا هم تا حالا چیزی از هدیه و تو بهش نگفته، اونوقت تو میخوای ببینیش؟
_مهم نیست، اگه چیزی هم ندونه، همه چیزو بهش میگم.
نازنین نفسش رو فوت کرد و گفت:
-اینهمه سال هم می‌تونستی مائده رو ببینی و همه چیز رو بهش بگی، اونوقت این چه فکریه الان زده به سرت؟
_اینهمه سال فقط به خاطر بابا منتظر موندم، ولی حالا که بابا نیست، حالا وقتشه.
نازنین: بهتر نیست این حقیقت رو بذاری محمدرضا به دخترش بگه؟
_نه، اون اگه می‌خواست چیزی بهش بگه اینهمه سال گفته بود، حاضر نیستم ریخت نحسشو ببینم.
از پله‌ها بالا رفتم و گفتم:
_من میرم استراحت کنم، اگه احمد زنگ زد بیدارم کن.
با صدای زنگ گوشیم چشمام رو باز کردم و به صفحه گوشیم نگاه کردم.
احمد بود، جواب دادم:
_جانم؟
احمد: آدرسشو برات پیدا کردم.
روی تختم نشستم و گفتم:
_می‌شنوم.
احمد: ولی آدرس محل سکونتش نیست، آدرس دانشگاهشه!
_باشه همینم خوبه.
احمد: مائده مقدم دانشجو رشته ادبیات.
_فکر کنم خودشه.
آدرس دانشگاه رو یادداشت کردم و از جام بلند شدم.
لباس هامو عوض کردم و از پله ها پایین رفتم.
خواستم از در بیرون برم که نازنین گفت:
-کجا میری؟
_پیداش کردم.
حسین از آشپزخونه بیرون اومد و رو بهم گفت:
-کی رو پیدا کردی بابا؟
_بعدا بهت میگم، فعلا باید برم.
نازنین: حداقل بیا صبحونه بخور.
_یه چیزی تو راه می‌خورم.
وارد پارکینگ شدم و ماشینم رو روشن کردم.
به سمت دانشگاه مائده راه افتادم.
ماشین رو روبروی ورودی دانشگاه پارک کردم و وارد راهرو دانشگاه شدم.
به سمت اتاق رییس دانشگاه قدم برداشتم و تقّی به در اتاق زدم.
رییس‌دانشگاه: بفرمایید داخل!
در اتاق رو باز کردم و وارد اتاق شدم.
_سلام.
رییس‌دانشگاه: سلام بفرمایید؟
چند قدمی جلو رفتم و گفتم:
_من دنبال خانمی به اسم مائده مقدم می‌گردم، بهم گفتند اینجاست.
رییس‌دانشگاه: شما چه نسبتی با این خانم دارین؟
_داییش هستم!
رییس‌دانشگاه: خب چرا برای دیدنش به خونه‌شون نمیرید و اومدید اینجا؟
_قضیه‌اش مفصله آقای...
رییس‌دانشگاه: توکل هستم.
_آقای توکل، من باید ببینمش.
توکل: اینجا حداقل ده نفر فامیلیشون مقدمه!
_گفتم که، مائده مقدم.
نگاهش رو روی کامپیوترش برد و بعد از لحظه‌اس مکث گفت:
-دو تا هم مائده مقدم داریم، اولیش نام پدر حسن‌رضا و اون یکی، نام پدرشون محمدرضاست.
دستم رو روی میز کوبیدم و گفتم:
_خودشه!
🌧⃟ೄྀღتـَـــــࢪنــمِ بــــــٰاࢪان
#𝙿𝙰𝚁𝚃_101 🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻 ماشین رو داخل پارکینگ پارک کردم و از پله ها بالا رفتم. کلید رو چرخو
#𝙿𝙰𝚁𝚃_102
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
توکل: آقای محترم لطفاً آروم باشین.
_شرمنده، یه لحظه هیجان زده شدم.
توکل: الان چه کمکی از دست بنده ساخته است؟
_میخوام ببینمش.
توکل: متاسفانه نمیشه.
_گفتم که من داییشم!
توکل: متوجه هستم، ولی ایشون امروز صبح مرخصی گرفتند و به شهرشون رفتند؟
با تعجب گفتم:
_شهرشون؟
توکل: بله، الان داخل رشت هستند.
ساکت موندم که ادامه داد:
-حرف دیگه‌ای هم هست؟
_ممنون.
از اتاق رییس دانشگاه بیرون رفتم و راهرو دانشگاه رو طی کردم.
از پله‌های ورودی پایین رفتم و سوار ماشینم شدم.
چند لحظه‌ای به خیابون خیره شدم و دفترچه تلفنم رو باز کردم.
شماره محمدرضا رو با خط جدیدم گرفتم.
بعد از چند بوق جواب داد:
-الو جانم؟
مکثی کردم و با صدای لرزانی گفتم:
_سلام
محمدرضا: سلام بفرمایید؟
سکوت کرده بودم که گفت:
-بفرمایید؟
_حامدم!
محمدرضا مکث طولانی‌ای کرد و گفت:
-حامد؟
تماس رو قطع کردم و گوشی مو توی دستم فشار دادم.
‹مائده👇🏻›
زنگ خونه رو فشار دادم که امیرحسین از پشت آیفون گفت:
-مائده تویی؟
لبخندی زدم و گفتم:
_چطوری؟
امیرحسین: خوبم، مامان مائده اومده، بیا تو!
با باز شدن در وارد راهرو شدم و که امیرحسین در داخل رو باز کرد.
باهاش دست دادم و وارد خونه شدم.
_مامان جونم من اومدم.
مامان فاطمه از پله‌ها پایین اومد که خودم رو توی آغوشش رها کردم.
مامان: دلم برات تنگ شده بود.
_منم، از این به بعد بیشتر بهتون سر میزنم.
از بغل مامان جدا شدم و گفتم:
_چه بوی غذایی توی خونه پیچیده، دلم ضعف رفت.
مامان: خوب موقعی اومدی، برو دست و صورتتو بشور.
چشمی گفتم و وارد اتاقم شدم.
چادرم رو روی جا لباسی آویزون کردم و لباس هامو عوض کردم.
با صدای زنگ گوشیم تماس شقایق رو جواب دادم:
_چیه دم به ثانیه زنگ میزنی؟
شقایق: رسیدی؟
_آره!
شقایق نفسش رو فوت کرد و گفت:
-مگه نگفتم رسیدی زنگ بزن؟ دلم شور میزنه.
_تازه رسیدم غر نزن.
شقایق: بهت میگم بمون چند روز دیگه باهم بریم میگی نه، اونجا آش میدادن بدو بدو رفتی؟
_حیف که نمی‌تونی از پشت گوشی بوی غذای مامانمو حس کنی وگرنه می‌فهمیدی چرا اومدم.
شقایق: از اون غذا های مامان پزت برای منم بیار، اینجا فقط نون پنیر هست.
_کاری نداری؟
شقایق: نه، برو غذاتو بخور خداحافظ!
_خداحافظ.
تماس رو قطع کردم و بعد از شستن دست و صورتم روی مبل وسط پذیرایی نشستم.
#𝙿𝙰𝚁𝚃_103
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
تماس رو قطع کردم و بعد از شستن دست و صورتم روی مبل وسط پذیرایی نشستم.
خواستم تلویزیون رو روشن کنم که مامان جعبه‌ای روبروم گذاشت و گفت:
-اینو ببر بذار توی انباری!
جعبه رو داخل دستم گرفتم و از پله ها پایین رفتم.
با یه لگد در انباری رو باز کردم و جعبه رو روی کارتن های دیگه گذاشتم.
خواستم از انباری بیرون برم که پام روی خرده شیشه ها رفت و صدایی ایجاد کرد.
به قاب عکسی که شکسته بود نگاهی کردم.
قاب عکس رو توی دستم گرفتم و عکس رو ازش جدا کردم.
عکس یه خانم جوون بود، تا حالا ندیده بودمش.
به کارتنی که روی زمین افتاده بود نگاه کردم.
در کارتن رو باز کردم، پر از قاب عکس بود که همه‌شون عکس های همین خانم بود.
با تعجب یکی یکی قاب عکس هارو از کارتن بیرون آوردم و بهشون نگاه کردم.
عکس اولی رو تا کردم و داخل مشتم گرفتم.
‹محمدرضا👇🏻›
به سمت خوابگاه مائده راه افتادم.
مائده: همین خیابون رو مستقیم برین.
_تهران مثل قبل شلوغه.
مائده با تعجب نگاهم کرد و گفت:
-مگه شما تاحالا تهران بودین؟
نگاهی به مائده کردم و گفتم:
_آره، یه چند تا سفر کاری به تهران داشتم، گفتی خوابگاهت کجاست؟
مائده: مستقیم.
ثانیه‌ای گذشت که مائده ورقی رو روی داشبورد ماشین گذاشت و گفت:
-این خانم کیه؟
به ورقه‌ای که روی داشبورد گذاشته بود نگاهی کردم و توی دستم گرفتمش.
نگاهم رو از جاده به روی ورق گرفتم، عکس هدیه!
به مائده نگاهی کردم و گفتم:
_این عکس رو از کجا آوردی؟
مائده: شما اول بگو این خانم کیه؟
صدام رو کمی بلند کردم و گفتم:
_گفتم این عکس رو از کجا آوردی؟
مائده مکثی کرد و گفت:
-از توی یه کارتن داخل انباری!
نفس عمیقی کشیدم و گفتم:
_ببخشید سرت داد زدم.
مائده: حالا میگی این خانم کیه؟
به مائده نگاهی کردم و بعد از کمی مکث گفتم:
_دوست مامانته.
مائده: یه کارتن پر از عکس این خانم داخل انباری بود، شایدم بیشتر.
_دوست صمیمی مامانت بود، به خاطر همین خیلی ازش عکس داریم.
مائده: الان کجاست؟
سؤالش توی ذهنم تکرار شد.
الان کجاست؟
مکثی کردم و گفتم:
_خیلی سال پیش فوت کرد.
با دیدن ساختمون خوابگاه دختران، خیابون رو دور زدم و جلوی خوابگاه ماشین رو متوقف کردم.
همراه مائده از ماشین پیاده شدم و باهاش تا جلوی خوابگاه اومدم.
مائده: خداحافظ بابا، من میرم.
دستم رو به نشانه خداحافظی تکون دادم نگاهم به آقایی که از داخل خوابگاه بیرون اومد دوخته شد.
چقدر شبیه حامد بود، ریش های بلندش تشخیص رو برام سخت کرده بود.
نگاهش رو روی صورتم زوم کرده بود.
حامد! خودشه.
چند قدمی جلو رفتم که حامد نگاهش رو از من به روی مائده که داشت از کنارش رد می‌شد سر داد.
حامد: مائده؟
مائده برگشت و اول به من بعد به حامد نگاه کرد.
#𝙿𝙰𝚁𝚃_104
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
تماس رو قطع کردم و بعد از شستن دست و صورتم روی مبل وسط پذیرایی نشستم.
خواستم تلویزیون رو روشن کنم که مامان جعبه‌ای روبروم گذاشت و گفت:
-اینو ببر بذار توی انباری!
جعبه رو داخل دستم گرفتم و از پله ها پایین رفتم.
با یه لگد در انباری رو باز کردم و جعبه رو روی کارتن های دیگه گذاشتم.
خواستم از انباری بیرون برم که پام روی خرده شیشه ها رفت و صدایی ایجاد کرد.
به قاب عکسی که شکسته بود نگاهی کردم.
قاب عکس رو توی دستم گرفتم و عکس رو ازش جدا کردم.
عکس یه خانم جوون بود، تا حالا ندیده بودمش.
به کارتنی که روی زمین افتاده بود نگاه کردم.
در کارتن رو باز کردم، پر از قاب عکس بود که همه‌شون عکس های همین خانم بود.
با تعجب یکی یکی قاب عکس هارو از کارتن بیرون آوردم و بهشون نگاه کردم.
عکس اولی رو تا کردم و داخل مشتم گرفتم.
‹محمدرضا👇🏻›
به سمت خوابگاه مائده راه افتادم.
مائده: همین خیابون رو مستقیم برین.
_تهران مثل قبل شلوغه.
مائده با تعجب نگاهم کرد و گفت:
-مگه شما تاحالا تهران بودین؟
نگاهی به مائده کردم و گفتم:
_آره، یه چند تا سفر کاری به تهران داشتم، گفتی خوابگاهت کجاست؟
مائده: مستقیم.
ثانیه‌ای گذشت که مائده ورقی رو روی داشبورد ماشین گذاشت و گفت:
-این خانم کیه؟
به ورقه‌ای که روی داشبورد گذاشته بود نگاهی کردم و توی دستم گرفتمش.
نگاهم رو از جاده به روی ورق گرفتم، عکس هدیه!
به مائده نگاهی کردم و گفتم:
_این عکس رو از کجا آوردی؟
مائده: شما اول بگو این خانم کیه؟
صدام رو کمی بلند کردم و گفتم:
_گفتم این عکس رو از کجا آوردی؟
مائده مکثی کرد و گفت:
-از توی یه کارتن داخل انباری!
نفس عمیقی کشیدم و گفتم:
_ببخشید سرت داد زدم.
مائده: حالا میگی این خانم کیه؟
به مائده نگاهی کردم و بعد از کمی مکث گفتم:
_دوست مامانته.
مائده: یه کارتن پر از عکس این خانم داخل انباری بود، شایدم بیشتر.
_دوست صمیمی مامانت بود، به خاطر همین خیلی ازش عکس داریم.
مائده: الان کجاست؟
سؤالش توی ذهنم تکرار شد.
الان کجاست؟
مکثی کردم و گفتم:
_خیلی سال پیش فوت کرد.
با دیدن ساختمون خوابگاه دختران، خیابون رو دور زدم و جلوی خوابگاه ماشین رو متوقف کردم.
همراه مائده از ماشین پیاده شدم و باهاش تا جلوی خوابگاه اومدم.
مائده: خداحافظ بابا، من میرم.
دستم رو به نشانه خداحافظی تکون دادم نگاهم به آقایی که از داخل خوابگاه بیرون اومد دوخته شد.
چقدر شبیه حامد بود، ریش های بلندش تشخیص رو برام سخت کرده بود.
نگاهش رو روی صورتم زوم کرده بود.
حامد! خودشه.
چند قدمی جلو رفتم که حامد نگاهش رو از من به روی مائده که داشت از کنارش رد می‌شد سر داد.
حامد: مائده؟
مائده برگشت و اول به من بعد به حامد نگاه کرد.
#𝙿𝙰𝚁𝚃_105
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
مائده: بابا؟ این آقا چی میگه؟
چشمانم رو بستم و سرم رو پایین انداختم.
مائده: بابا با شمام!
حامد: برو وسایلتو بردار، این خوابگاه جای تو نیست، خیلیا می‌خوان ببیننت!
سرم رو بالا آوردم و به اشک های روی صورت مائده نگاه کردم.
مائده دوان‌دوان وارد خوابگاه شد.
_گند زدی حامد!
حامد: گند رو تو هفده سال پیش زدی، من دارم این گند رو جمع می‌کنم.
_خیالت رفت وسایلشو جمع کنه بیاد باهات بره خونه تون؟ الان رفته یه گوشه نشسته داره گریه می‌کنه، بهت گفتم الان وقتش نیست گوش ندادی، بهت گفتم بذار باهم حرف بزنیم هولم دادی عقب، از کی اینهمه بی‌فکر شدی؟
حامد فریاد زد:
-از وقتی تو اینهمه بی‌معرفت و نامرد شدی!
بدون توجه به حامد وارد خوابگاه شدم و جلوی نگهبانی ایستادم.
به نگهبان نگاهی کردم و گفتم:
_آقا، من دخترم داخل این خوابگاهه، میتونم برم داخل؟
نگهبان: نه آقا، خوابگاه دخترونه‌اس، میتونم بگم به دخترتون بگن بیاد جلوی در تا ببینیدش.
مکثی کردم و گفتم:
_نه، خیلی ممنون!
از ورودی خوابگاه بیرون اومدم و به حامد که داخل ماشینش نشسته بود نگاه کردم.
به سمت ماشینش رفتم. در ماشینش رو باز کردم و کنارش نشستم.
حامد با تعجب نگاهی بهم کرد و گفت:
-اشتباه نشستی، اینجا ماشین منه.
سرم رو پایین انداختم و گفتم:
_باید باهات حرف بزنم.
حامد: ده دفعه گفتی، منم جوابتو دادم چرا ول کن نیستی، من با تو هیچ حرفی ندارم.
_تو حرفی نزن، فقط خودم حرف میزنم.
حامد: نمی‌خوام حرفاتم بشنوم، حالا برو پایین.
_منو ببر پیش زن‌عمو، میخوام ببینمش!
سنگینی نگاه حامد رو حس کردم که به چشمانش خیره شدم.
_گفتم ببرم پیش زن‌عمو!
حامد: مادرم شش سال پیش فوت کرد.
با شنیدن جمله حامد زبونم بند اومد.
دستم رو روی داشبورد گذاشتم و گفتم:
_زن...زن‌عمو؟
حامد سرش رو به نشانه تأیید تکون داد که اشک داخل چشمانم جمع شد.
حامد: تو لحظات آخر عمرش، داخل بیمارستان مدام هدیه رو صدا میزد، حسرت دیدن نوه‌اش انقدر اذیتش می‌کرد که با گفتن اسم مائده زار زار گریه می‌کرد.
میخواستم بهت زنگ بزنم که بذاری مائده رو از دور ببینه، ولی...
حرفشو قطع کرد و با انگشتش اشک داخل چشماش رو پاک کرد.
بعد از کمی مکث گفت:
-آقاجونمم، چند روز بعد از فوت پدر تو، سکته کرد و توی بیمارستان فوت کرد.
نگاهم رو به بیرون انداختم و اشک داخل چشمام رو پاک کردم.
_منو ببخش!
حامد بهم نگاهی کرد و گفت:
-تو درست گفتی، گند زدم.
سرش رو پایین انداخت و ادامه داد:
-باید میذاشتم تو بهش بگی...
دستش رو گذاشت روی شونه‌ام بعد از کمی مکث گفت:
-مثل قبلنا، گند کاریمو جمع کن محمدرضا!
ادامـه‌دارد . . .
بھ‌قلـم✍🏻"محمد‌محمدۍ🧡"
🌧⃟ೄྀღتـَـــــࢪنــمِ بــــــٰاࢪان
#𝙿𝙰𝚁𝚃_105 🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻 مائده: بابا؟ این آقا چی میگه؟ چشمانم رو بستم و سرم رو پایین انداختم
#𝙿𝙰𝚁𝚃_106
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
در ماشین رو باز کردم و کنار بابا روی صندلی نشستم.
بابا بهم نگاهی کرد و گفت:
-خوبی؟
به روبرو نگاه کردم و سرم رو به نشانه تأیید تکون دادم.
بابا: میخوای بریم رشت؟
_نه، میخواستم باهات حرف بزنم.
بابا: بگو می‌شنوم.
به بابا نگاهی کردم و گفتم:
_چرا؟
بابا نگاه متعجبش رو روی صورتم آورد و گفت:
-چی چرا؟
_چرا اینهمه سال مادرم رو ازم پنهون کردی؟
بابا: مائده، مادرت مرده!
_که چی؟ چرا اینهمه سال بهم دروغ گفتی؟
بابا مکثی کرد و گفت:
-به خاطر خودت مائده
_به خاطر من؟
بابا: می‌ترسیدم لجباز بشی، به حرف‌های فاطمه گوش ندی...
حرف بابا رو قطع کردم و گفتم:
_واقعا منو همچین آدمی فرض کردی؟
بابا صداش رو بلند کرد و گفت:
-نمی‌دونستم، تو اون موقع فقط یک سالت بود، نمی‌دونستم اخلاقت چیه!
_ولی وقتی فهمیدی هم بهم نگفتی!
بابا: برای اینکه می‌ترسیدم.
_از چی؟
فریاد زد:
-از اینکه ولم کنی!
سرم رو بالا آوردم و به اشک های جمع شده داخل چشمانش نگاه کردم.
بابا: می‌ترسیدم بری، یه اشتباهی کردم که راه برگشتش خیلی دور بود.
آهسته گفتم:
_دور بود، ولی بود!
بابا: میخواستم فاطمه رو به چشم یه مادر ببینی، بهش تکیه کنی!
مکثی کردم و گفتم:
_مامانم کجاست؟
بابا لحظه‌ای بهم خیره شد و ماشین رو روشن کرد.
_کجا میریم؟
بابا: بهشت زهرا!
به سمت همونجایی که بابام گفت راه افتادیم.
سنگ قبر هارو یکی پس از دیگری پشت سر گذاشتم.
با ایستادن بابا من هم کنارش ایستادم.
به سنگ قبری که بابا بهش خیره شده بود نگاه کردم.
هدیه مقدم!
با نشستن بابا کنار قبر، من هم نشستم.
دستم رو روی سنگ قبر گذاشتم، فاتحه‌ای خوندم که بابا عکس همون خانمی که می‌گفت دوست مامان فاطمه است رو روی سنگ قبر گذاشت.
بابا: این عکس مادرته!
به عکس خیره شدم و عکس رو توی دستم گرفتم.
_تعریف کن بابا
بابا لحظه‌ای مکث کرد و گفت:
-روزی که هدیه بهم گفت قراره پدر بشم، یه بار رفتم تا عرش و برگشتم.
هدیه بیماری قلبی داشت، چند بار جلوی چشمام از هوش رفته بود.
زیاد نگران بیماریش نبودم تا اینکه یه روز پامون کشیده شد به بیمارستان!
قلبم بوم‌بوم میزد، خیلی نگرانش شدم.
وقتی تو به دنیا اومدی بیماریش روز به روز شدت گرفت.
یه روز که برگشتم خونه، دیدم...
بابا حرفش رو قطع کرد که متوجه بغض توی گلوش شدم.
اشک همینطور از چشم هاش می‌ریخت.
. .
#𝙿𝙰𝚁𝚃_107
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
بهش خیره شدم که ادامه داد:
-دیدن بدنش مثل یه سرده، صداش زدم.
هدیه؟
اما جوابی نمی‌داد، چند تا سیلی به صورتش زدم اما انگار نه انگار!
دستم روی روی زانوی بابا گذاشتم و گفتم:
_کافیه بابا!
بابا اشک هاش رو پاک کرد که گفتم:
_چطوری دایی‌مو راضی کردی که سراغمو نگیره؟
بابا نگاهی بهم کرد و گفت:
-من دایی تو راضی نکردم، مادربزرگت مدام گریه می‌کرد.
گریه‌هاش وجدانم رو بیدار کرده بود اما یه حسی بهم اجازه نمی‌داد.
حرفای پدربزرگت هنوز توی ذهنمه...
اگه زمان به عقب برمی‌گشت!
به اون موقعی که اومدی خواستگاری هدیه...
خودم جواب رد رو بهت می‌دادم.
اینو گفت و دست مادربزرگتو گرفت و رفت.
ای‌کاش نمی‌رفت، ای‌کاش می‌موند و صورتمو با دستش سرخ می‌کرد.
ای‌کاش بهم می‌فهموند دارم چه غلطی می‌کنم.
_بابا؟
بابا نگاهی بهم کرد و گفت:
-جانِ بابا؟
مکثی کردم و گفتم:
_مامانمو دوست داشتی؟
اشک توی چشماش جمع شد، صدای قلبش رو می‌شنیدم.
بابا: آره...خیلی!
به تیر چراغ برق خیره شده بودم که گوشیم زنگ خورد.
امیرحسین بود، جواب دادم:
_جانم داداش؟
امیرحسین: تولدت مبارک!!!
لبخندی زدم و نگاهم رو به سرامیک های روی زمین دوختم.
_چرا انقدر دیر؟
امیرحسین: راستشو بخوای یادم رفته بود، کجایی؟
به دور و برم نگاهی کردم و گفتم:
_روی نیمکت کنار خیابون نشستم.
امیرحسین: بابا کجاست؟ فکر کردم پیششی!
_نه، بابا یه جای دیگه‌ست، درساتو می‌خونی؟
امیرحسین: آره، یه سری به کتابام میزنم، کاری نداری؟ مامانی یه شامی درست کرده انگشتامم باهاش بخورم، حیف که نیستی غذاشو ببینی.
مکثی کردم و گفتم:
_جای منم پر کن، خدانگهدار.
امیرحسین خداحافظی گفت که تماس رو قطع کردم.
از پله‌ها بالا رفتم و وارد راهروی دانشگاه شدم.
به سمت کلاس قدم برداشتم که صدای رضایی رو از پشت سرم شنیدم.
رضایی: خانم مقدم؟ یه لحظه کارتون داشتم.
برگشتم که رضایی روبروم ایستاد و گفت:
-دوستتون گفتند که چه اتفاقی براتون افتاده، شرمنده اگه با تماس هام مزاحمتون شدم.
_نه اشکالی نداره، کارتون رو بگید.
رضایی: راستش میخواستم بگم این مقاله رو چیکار کنم؟
_مگه دوستم بهتون چیزی که گفتم رو نگفت؟
رضایی: چرا گفتند ایشون، ولی خب من نمی‌تونم تنهایی این مقاله رو تموم کنم، استاد شفیعی گفتند باید دو نفری این‌کارو انجام بدیم.
_من دیگه نمی‌دونم آقای رضایی، خودتون یه کاریش بکنین.
چند قدمی به سمت کلاس برداشتم که گفت:
-ولی خانم مقدم شما دارین حرف استاد رو زیر پا می‌ذارین.
جوابش رو ندادم که گفت:
-خانم مقدم؟ یه لحظه صبر کنین!
برگشتم و نگاهی بهش کردم و گفتم:
_بفرمایید؟
رضایی: میشه بگید من الان باید چیکار کنم؟
نفسم رو فوت کردم و گفتم:
_آقای رضایی؟ من الان نمی‌تونم این مقاله رو ادامه بدم، میتونید درک کنید؟
رضایی: نه یعنی آره، ولی...
#𝙿𝙰𝚁𝚃_108
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
رضایی: نه یعنی آره، ولی...
حرفش رو قطع کردم و گفتم:
_پس خدانگهدار.
خواستم برم که گفت:
-خانم مقدم؟
کلافه نگاهی بهش کردم و گفتم:
_بله؟
سرش رو پایین انداخت و گفت:
-میدونم توی موقعیت خوبی نیستید...
مکثی کرد و ادامه داد:
-ولی میخواستم اگه اجازه بدین، برای خواستگاری با خونواده خدمت برسیم.
با شنیدن جمله اش لحظه‌ای شوکه شدم.
به خودم اومدم و گفتم:
_حالا خوبه میدونین توی موقعیت خوبی نیستم.
به سمت کلاس قدم برداشتم و هر چقدر که صدام زد جوابش رو ندادم.
‹عماد‌رضایی👇🏻›
ماشین رو روبروی محل کار ریحانه متوقف کردم و گوشیم رو توی دستم گرفتم.
داشتم پیام هارو چک می‌کردم که ریحانه سوار ماشین شد.
ریحانه: خوب شد امروز مثل روزای قبل منتظرم نذاشتی.
_کارت تموم شد؟
ریحانه سرش رو به نشانه تأیید تکون داد و گفت:
-اون قضیه چی شد؟
با تعجب بهش نگاه کردم که گفت:
-قضیه دختره دیگه، بهش گفتی؟
نفسم رو فوت کردم و گفتم:
_آره!
ریحانه: خب؟
_ول کرد رفت، اون موقع هم خودمو هم تورو لعنت کردم.
ریحانه: من دیگه چرا؟
_چون تو گفتی همچین کاری کنم.
ریحانه مکثی کرد و گفت:
-من؟ تو اومدی به من گفتی عاشق شدم...
دستم رو بالا پایین کردم و گفتم:
_آرومتر
ریحانه آهسته ادامه داد:
-تو اومدی گفتی من عاشق شدم، منم خواستم به عنوان یه خواهر بهت کمک کنم.
_فعلا که کمکتون همه چیز رو خراب کرد.
ریحانه: چجوری بهش گفتی؟
_بقیه چجوری میگن؟ منم همون طوری!
ریحانه دستش رو روی داشبورد گذاشت و گفت:
-تو بگو چجوری گفتی؟
نفسم رو بیرون دادم و کلافه گفتم:
_گفتم خانم مقدم...
ریحانه حرفم رو قطع کرد و گفت:
-آهان، مشکلت همینجاست، باید به اسم صداش می‌کردی.
_ریحانه؟ اونجا دانشگاهه ها!
ریحانه: گوش کن، باید می‌گفتی...
مکثی کرد و گفت:
-اسمش چیه؟
_نمی‌دونم
ریحانه: یعنی تو اسمشو نمی‌دونی؟ پس هیچی، قضیه کنسله.
لحظه‌ای مکث کردم و گفتم:
_مائده
ریحانه: خب از اول بگو، باید می‌گفتی مائده خانم من به شما علاقه‌مندم، میتونم با خونواده جهت امر خواستگاری خدمتتون برسم؟
جوابی ندادم که ریحانه گفت:
-حالا حرفای منو تکرار کن.
#𝙿𝙰𝚁𝚃_109
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
_ول کن ریحانه...
ریحانه: تکرار کن حرف اضافه‌ام نباشه!
چشمانم رو لحظه‌ای بستم و باز کردم و گفتم:
_مائده خانم، من به شما علاقه‌مندم، میتونم با خونواده جهت امر خواستگاری خدمتتون برسم؟
ریحانه: نه
متعجب نگاهش کردم و گفتم:
_چرا؟
ریحانه: خب باید با لبخند بگی نه یه جوری که انگاری زورکی داری حرف میزنی.
_بیخیال شو ریحانه.
ماشین رو روشن کردم که ریحانه گفت:
-اصلا آدرس خونه دختره رو بده خودم باهاش حرف بزنم.
_ول کن ریحانه، فراموشش کن.
ریحانه متعجب نگاهم کرد و گفت:
-به این زودی جا زدی عاشق خان؟ زود باش آدرسشو بگو.
_خراب ترش می‌کنی ریحانه.
ریحانه: فقط یه زن زبون یه زن دیگه رو می‌فهمه، حالا آدرسشو بگو.
_خونه‌شون تهران نیست.
ریحانه: تو پارک که نمی‌خوابه، جایی که بعد از دانشگاه می‌ره اونجا کجاست؟
_ریحانه؟
ریحانه: بله؟
مکثی کردم و گفتم:
_تروخدا خراب ترش نکن.
ریحانه لبخندی زد و گفت:
-بسپرش به من
لحظه‌ای بهش خیره شدم و گفتم:
_به مامان بابا که چیزی نگفتی؟
ریحانه: این قضیه یه رازه، بین من و تو و اون دختر خانم.
آدرس خوابگاه رو بهش دادم که گفت:
-حالا حرکت کن بریم خونه!
‹مائده👇🏻›
توی تاکسی نشستم و شماره امیرحسین رو گرفتم.
بعد از چند بوق جواب داد:
-سلام آبجی
_سلام، خوبی؟
امیرحسین: آره ممنون.
_مامان چی؟ مامانم خوبه؟
امیرحسین: مامانم خوبه، کی دوباره میای پیشمون؟
از شیشه نگاهم رو به بیرون انداختم و گفتم:
_فعلا معلوم نیست، بابا کجاست؟
امیرحسین: سرکاره، زود بیا، دلمون برات تنگ شده.
_باشه، سعی می‌کنم.
امیرحسین: میخوای گوشی رو بدم مامان باهاش حرف بزنی؟
_نه نه...
امیرحسین: برای چی؟
_چیزه، من رسیدم خوابگاه بعدا بهت زنگ میزنم، خداحافظ.
تماس رو قطع کردم و گوشیم رو داخل کیفم گذاشتم.
جلوی ورودی خوابگاه از تاکسی پیاده شدم و به سمت خوابگاه قدم برداشتم.
#𝙿𝙰𝚁𝚃_110
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
دستی روی شونه‌ام نشست که برگشتم و به خانم چادری پشت سرم نگاه کردم.
خانمه: مائده خانم شمایی؟
_بله، شما؟
خانمه: بیا باهات کار دارم.
خواستم حرفی بزنم که دستم رو کشید و منو دنبال خودش تا پارک کنار خوابگاه کشوند.
من رو روی نیمکت نشوند و خودش کنارم نشست.
_شما هنوز خودتو معرفی نکردی.
خانمه: من ریحانه‌ام، خواهر آقاپسری که عاشق شما شده!
متعجب نگاهش کردم که ادامه داد:
-من خواهر عمادم.
_آهان، آقای رضایی!
لبخندی زد و گفت:
-آره، همون آقای رضایی شما.
_خب بفرمایید؟
لبخند روی لبش پررنگ تر شد و گفت:
-اومدم بگم که، برادر من فقط یه حرف روی هوا نزده، اون واقعا می‌خواد باهات ازدواج کنه، اونقدری هم که من میشناسمش، حرفی نمیزنه که بهش فکر نکرده باشه.
_ولی مثل اینکه ایندفعه به حرفشون فکر نکردند.
ریحانه: چطور؟
_اگه بهتون این چیزارو گفته حتما اتفاقی که برام افتاده رو هم بهتون گفته!
متعجب نگاهم کرد و گفت:
-کدوم اتفاق؟
_قضیه‌اش مفصله، شما همینقدر بدون که من الان توی وضعیتی نیستم که بخوام یه خواستگار و خواستگاری فکر کنم.
ریحانه: من چیزی در این مورد نمی‌دونم، ولی ازت میخوام که با خونواده‌ات صحبت کنی.
در جوابش سکوت کردم که ادامه داد:
-هر وقت شما بگی ما میایم برای خواستگاری.
لبخند روی لبش انگار با من بازی می‌کرد.
کوتاه نیومدم و گفتم:
_مثل اینکه شما متوجه نیستی من چی میگم؟
با باز و بسته شدن چشمانش و لحن آرامی که داشت، کم‌کم داشت من رو قانع می‌کرد.
ریحانه: خدایی نکرده، کسی فوت کرده؟
_نه!
ریحانه: خب پس چرا نمیشه؟ من که نگفتم برید برای عقد؟ فقط یه قرار خواستگاری ساده!
لحظه‌ای بهش خیره شدم که دستم رو توی دستش گرفت و گفت:
-دختر خوبی هستی، نمی‌دونی وقتی برادرم گفت که عاشق شده چه حالی داشتم، انقدر خوشحال بودم که انگار داشتم بال در می‌آوردم.
ناخودآگاه کلمه‌ای از دهنم بیرون پرید:
_باشه!
مکثی کردم و گفتم:
_شماره تونو بهم بدین، من با پدر و مادرم صحبت می‌کنم، اگه اجازه دادند زنگ میزنم بهتون.
ریحانه: مگه شماره برادرمو نداری؟
مکثی کردم و گفتم:
_با شما راحت‌تر میتونم صحبت کنم.
لبخندی زد و گفت:
-باشه یادداشت کن.
شماره شو با نام ریحانه سیو کردم و گفتم:
_فقط ممکنه طول بکشه، ناراحت نشین.
ریحانه: هر چقدر زودتر باهاشون حرف بزنی بهتره، ولی باشه، ناراحت نمیشم.
از روی نیمکت بلند شدم و گفتم:
_من دیگه باید برم خوابگاه، خدانگهدار.
با لبخندش بدرقه‌ام کرد که به سمت خوابگاه قدم برداشتم.
ادامـه‌دارد . . .
بھ‌قلـم✍🏻"محمد‌محمدۍ🧡"
🌧⃟ೄྀღتـَـــــࢪنــمِ بــــــٰاࢪان
#𝙿𝙰𝚁𝚃_110 🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻 دستی روی شونه‌ام نشست که برگشتم و به خانم چادری پشت سرم نگاه کردم.
#𝙿𝙰𝚁𝚃_111
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
با لبخندش بدرقه‌ام کرد که به سمت خوابگاه قدم برداشتم.
در اتاق رو باز کردم و به شقایق که روی تخت دراز کشیده بود نگاه کردم.
_بیداری؟
شقایق تکونی خورد و گفت:
-آره
روی تختم نشستم و به دیوار خیره شدم.
_باید برگردم رشت!
شقایق از روی تخت بلند شد و متعجب گفت:
-هنوز یه هفته نمیشه که اومدی!
_به هر حال باید برگردم.
شقایق: به نظرت دانشگاه بهت اجازه میده؟
_اجازه هم نده برام مهم نیست، الان فقط برگشتن من مهمه.
شقایق مکثی کرد و گفت:
-حالت خوبه؟ اگه این ترم رو بیفتی چی؟
سرم رو پایین انداختم و گفتم:
_مهم نیست.
شقایق: بخوای دیوونه بازی در بیاری زنگ میزنم به پدرت میگم میخوای چیکار کنی.
به شقایق نگاهی کردم و گفتم:
_می‌رسونیم ترمینال؟
شقایق لبخندی زد و گفت:
-بذار آماده شم بریم!
بعد از آماده شدن شقایق از خوابگاه بیرون رفتیم و سوار تاکسی شدیم.
شقایق: آقا لطفا برین ترمینال.
نگاهم رو از شیشه ماشین به بیرون انداختم و چشمانم رو بستم.
سرم رو به شیشه ماشین تکیه دادم و گفتم:
_رضایی ازم خواستگاری کرده.!
شقایق متعجب نگاهم کرد و گفت:
-چی؟
نگاهم رو روی صورتش انداختم و گفتم:
_رضایی، ازم خواستگاری کرده!
لبخند مرموزی روی صورتش نمایان شد و گفت:
-بهش چی گفتی؟
_به خودش چیزی نگفتم، ولی به خواهرش گفتم با پدر مادرم حرف میزنم.
شقایق دستش رو روی شونه‌ام گذاشت و گفت:
-جوابت مثبته؟
چشمانم رو لحظه‌ای بستم و گفتم:
_نمی‌دونم!
از تاکسی پیاده شدم و به سمت اوتوبوس تهران-رشت قدم برداشتم.
زنگ خونه رو فشار دادم که لحظه‌ای بعد امیرحسین در رو باز کرد.
امیرحسین: مائده؟ بیا تو.
لبخندی زدم و وارد خونه شدم، به پذیرایی نگاهی کردم و گفتم:
_مامان خونه‌ست؟
امیرحسین: رفته جایی، الان میاد.
از پله ها بالا رفتم و وارد اتاقم شدم.
لباس هام رو عوض کردم و از اتاق بیرون اومدم.
به مامان فاطمه که جلوی در ایستاده بود و داشت با امیرحسین حرف میزد خیره شدم.
آرام از پله ها پایین رفتم و روی آخرین پله ایستادم.
به مامان فاطمه نگاه کردم که نگاهم به نگاهش گره خورد.
به سمتم اومد و روبروم ایستاد.
مامان: مائده؟
خودم رو توی آغوشش رها کردم و گفتم:
_دوست دارم مامان فاطمه!
با دستش کمی نوازشم کرد و گفت:
-فکر نمی‌کردم دیگه برگردی پیشم.
از آغوشش جدا شدم و گفتم:
_چرا؟ شاید منو به دنیا نیاورده باشی، ولی هنوز مادرمی!
کنار مامان روی مبل نشستم و به چشمانش خیره شدم.
🧡"