اما باز با لطافت و رأفتِ امامیه ای که هر امام داره ، نسبت به کلِ موجودات ، میخ رو در میاره و میگذره ...

بگذارید از زبانِ یک حاضر در صحنه ، این سوء قصد تاریخی را نقل کنم :

در مسجد خوابیده بودم و با صدای آرامِ علی علیه‌السلام برای نماز بیدار شدم .

بعد از نوافل ، وقت اذان صبح شد .

علی علیه‌السلام با جان و دل تکبیر گفت و واردِ عالم عشق بازی خودش با خدا شد همان عالمی که هیچ چشمی بغیر از چشم عارف ، توانایی دیدنش را ندارد

در اثنای نماز ، وقتی که او به سجده رفت ، قلب من هم تپش خاصی گرفت ، صدایی مانند غرش ، مانند فرو رفتن زمین ، مانند تکه شدن بزرگ ترین سنگِ دنیا به گوشم خورد و هاتفی از کائنات ندا داد :

رکن زمین و آسمان شکسته شد !

پسر عموی رسول خدا کشته شد ...

سر از سجده بر داشتم و دیدم آنچه را که کاش کور بودم و نمی‌دیدم ...

سجاده ای خونین فرقی شکافته و وصی پیغمبر آخرالزمان که در خون خود غلتیده و با صدایی ضعیف ، اما استوار ، آسمان را خطاب میکند و میگوید :