اسراییل ساختمان کنسولگری جمهوری اسلامی ایران در سوریه را هدف حملهی هوایی قرار داد. فارغ از اینکه شخصیت ترور شده کیست، در ادبیات بین المللی این اقدام رسماً حمله به خاک ایران است.
عزاداری برای شهدای قیام، عین نبرد با اسرائیل است، ما هرچه داریم از عزاداری برای شهیدانمان است، از دل همین عزاداریها شهید تربیت میشود، همین اشکهاست که آرمان را در دل سوختهی داغدیدگان جاودان میکند و دشمن، از همین عزاداری و سوگواری میترسد.
هرکس روضهخوانی بر شهید را به هربهانهای سرزنش کرد همدست اسرائیل است.
نمازم را نخواندم که نجف بخوانم. بعدش هم برویم کربلا که برای اولین بار شب قدر بین الحرمین باشم.
همسفر دیر رسید، کانتر صدور کارت پرواز بسته شد، من مجوز خروجم به مشکل خورد و همه چیز خراب شد.
ترسناک است. در این لحظات معمولا گوش آدم سوت میکشد، همه جا سیاه میشود و غم بشر را احاطه میکند. من هم چنین شدم.
امشب اگر دعا مستجاب نمیشد کی میشد؟ همه چیز در نیم نگاهی درست شد.
حالا با رفیقم، نجفم، رو به روی حرم امیرالمومنین و به رسم رفاقت، دعاگو و نایبالزیارهی شما.
کاش من هم موشکی در زاغهی مهمات بودم که برای شلیک به جولان، پایگاههای آمریکایی یا حیوانهای صهیونیست انتخاب میشدم.
اگر این پیام رو میبینید در حرم امیرالمومنین، حرم امام حسین و حرم حضرت ابالفضل علیهم السلام به نیت شما دو رکعت نماز خونده شده.
تروریست واژهای غیر بومی و غربی است که معیار مشخص ندارد.
چه کسی تروریست است؟ سپاه، حماس، حزبالله! چرا؟ چون آمریکا میگوید.
معادل بومی و دینی این واژه، کافر حربی است.
اسرائیل کافر است، اسلحه در دست دارد و پیشانی مسلمانان را نشانه میگیرد.
تکلیف ما با کافر حربی را قرآن مشخص کرده است: «وَاقْتُلُوهُمْ حَيْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ وَأَخْرِجُوهُمْ مِنْ حَيْثُ أَخْرَجُوكُمْ»
ما به حکم دینمان و به حکم انسانیت، هرکجا پیدایتان کنیم، سلاخیتان میکنیم.
ما با رویای کشتن شما و رقصیدن روی بدنهای تکهتکه شدهتان شب را صبح میکنیم.
صلحی در این جهان برپا نخواهد شد جز با جنگ و ما پیروان همان رسولی هستیم که اشدا علی الکفار بود.
تا فرصت دارید بکشیدمان، که گردانهی روزگار روزی گوشت شما را زیر ساطور ما خواهد گذاشت و تا آن روز چیزی باقی نمانده است.