و یا عالِم را برای یافتن پاسخ سوالی تشویق می کند؛

حتی در سایر حوزه های کار علمی عالِم، با سایه افکندن نیت قربت، آنها را به عبادت مبدّل ساخته و از این طریق انگیزه ی او را مضاعف می کند.

ثانیاً دین با تعیین هدف های فرعی و اصلی، بر جهت گیری و هدف گذاری علوم تاثیر می گذارد.

نکته مهم آن است که نباید به علوم با نگاه جزیره ای نگریست و هر یک را مستقل از دیگری و جدا از یکدیگر تصور کرد؛

بلکه با یک نگاه سیستمی می توان دریافت که شبکه ای منسجم از علوم وجود دارد

و همگی حول یک هدف نهایی، نقش ویژه ی خود را ایفا می کنند.

این هدف نهایی را نوع جهان بینی صاحبان آن دانش تعیین می نماید.

جهان بینی الحادی، هدف نهایی را بر قرب هرچه بیشتر به دنیا و لذّات آن نهاده است

و لذا پایه های علوم را بر مادّه گرایی و انسان محوری بنا می کند.

اما در جهان بینی الهی، با محوریت قرب الهی و تکامل انسان،

همه ابعاد مختلف حیات و علوم مربوط به آنها، مانند یک کلّ به هم پیوسته، تحت رهبری وحی، جهت دهی و ساماندهی می شود.

لذا ثابت می شود که