در محور نخست،

اولاً آموزه های دینی در ایجاد یک نظام انگیزشی برای عالِم نقش آفرینی می کنند.

به این صورت که یک آموزه ی دینی موضوعی برای پژوهش ایجاد میکند

و یا عالِم را برای یافتن پاسخ سوالی تشویق می کند؛

حتی در سایر حوزه های کار علمی عالِم، با سایه افکندن نیت قربت، آنها را به عبادت مبدّل ساخته و از این طریق انگیزه ی او را مضاعف می کند.

ثانیاً دین با تعیین هدف های فرعی و اصلی، بر جهت گیری و هدف گذاری علوم تاثیر می گذارد.

نکته مهم آن است که نباید به علوم با نگاه جزیره ای نگریست و هر یک را مستقل از دیگری و جدا از یکدیگر تصور کرد؛

بلکه با یک نگاه سیستمی می توان دریافت که شبکه ای منسجم از علوم وجود دارد

و همگی حول یک هدف نهایی، نقش ویژه ی خود را ایفا می کنند.

این هدف نهایی را نوع جهان بینی صاحبان آن دانش تعیین می نماید.

جهان بینی الحادی، هدف نهایی را بر قرب هرچه بیشتر به دنیا و لذّات آن نهاده است

و لذا پایه های علوم را بر مادّه گرایی و انسان محوری بنا می کند.