آنها را به خوب و بد تقسیم می کند و به برخی امر و از برخی دیگر نهی می نماید.

این علوم به ارائه برنامه و دستورالعمل هایی برای حل یک مشکل یا رسیدن به هدفی مطلوب می پردازد.

این دستورات از یک سو بر یافته هایی تکیه دارد که در علوم توصیفی به دست آمده اند

و از سوی دیگر متاثر از هدف مطلوبی است که محقّق در نظر می گیرد.

اهدافی که توسط نظام ارزشی حاکم بر اندیشه محقّق تعیین می شود

و آن نظام ارزشی هم به نوبه خود متکّی بر جهان بینی و نوع نگاه شخص به هستی و انسان و سعادت و شقاوت اوست.

لذا هر رفتاری که در سعادت انسان تاثیری مثبت داشته باشد، متصف به «باید»

و هر عملی که او را به سوی شقاوت سوق می دهد، متصف به «نباید» می شود

مثلاً جهان بینی مادّی، نظام ارزشی متناسب با اهداف دنیوی را تولید می کند،

و این نظام ارزشی فعالیت هایی را برای بشر تجویز می نماید.

پژوهشگری که براساس چنین بینشی به تولید علوم دستوری دست می زند، در برنامه و دستورالعملها از این چارچوب فراتر نمی رود.

در مقابل،