طبیعت مخلوق خداوند متعال و در محضر مبارک اوست

«قالتا أتینا طائعین» (فصلت11)

گشودن درهای علم به طبیعت و بهره مندی از آن -به نحوی که حیات طبیعت و تعالی انسان را در بر داشته باشد- تنها با علم به قوانین عالم و سنن آفرینش محقق می شود.

همانطور که بهره مندی از نعمات آسمان و زمین متوقف بر قرار گرفتن در طرح و برنامه الهی (= تقوا) است،

کسب علم تجربی به عالم محسوس و طبیعت نیز متوقف بر چنین امری است

«وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنَا عَلَيْهِمْ بَرَكَاتٍ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ» (اعراف 96)

در غیر این صورت برنامه های تحمیلی انسان بر طبیعت که ناشی از هوای نفس اوست، نه تنها انسان را به انحطاط می رساند بلکه نعمت طبیعتی که در آن حیات دارد را نیز زائل می کند.

لذا علم تجربی و طبیعی حقیقی آن است که

راه تعامل انسان با طبیعت را کشف نماید

و از طبیعت در راه تعالی انسان بهره برداری نماید؛

نه آنکه مانند غرب انواع دستگاه های اختراع شده‌اش برای رفع و رجوع یک اشتباه قبلی در طبیعت باشد

و یا با نابودی طبیعت موجب ایجاد بیماری شده و آنگاه با تولید داروی آن، خود را عالم بداند