من بودم . همیشه بودم..
خیلی از ادما میومدنو یه تیکه از من برای پر کردن خلا درونشون برمیداشتن و خدانگهدار!
منم که ابزاری برای خوب کردن حالشون و تنها کسی که اینهمه مهربونیه رایگانو بی منت خرجشون کرده!
ولی با این حال دلم نمیخاد باور کنم چشمو گوشامو خالی از گذشته میکنم و باز هم فیلشون یاد هندوستان میکنه.
عرض کنم که؛
حتی اگر نقاش من جناب کمال الملک بود ،باز هم باب دل شما نبودم.
یا چشمام هفتا اسمونو تو خودش داشت باز هم شما چشم عسلی دوست داشتید!
من اگر موهای راپنزلم داشتم،شما محبوبتون سفید برفی بود ..
تو دلتون هلهله برپا بودااا اما با صدای یک درخت پر از کلاغ سیاه.
یادته چقدر برای رویاهامون تلاش کردیم؟
سختی هایی که به جونم میشستو با یه لبخندِگلبهی محو میکردی؛یادته وقتی از زمین اسمون برام میباری.حرفام راهشون کج میکردن و سمت تو سرازیر میشدن..
یادته اینقدر به جزعیات زندگی توجه کردیم که تصدقت گردم هامونم فراموش شد؟
یادم نمیاد چند بار پشت دستمو سوزوندم که باورم بشه نبودت کابوس نیست.
ولی من فراموش کردم. نخواستنتو ،رفتنتو یا حتی نبودنتو.
جانم بقای عمر شما!
اگر بیاید قول میدم بهتون اون لباس گل گلیامو تنم کنم .
عطر یاس امین الدوله به خودم میزنم که هوش حواسو از سرمیپرونه .اون روسری ارغوانیه که خودتون برام خریدینو سرم کنم و برای شما خانومی! قول میدم بوی طعم دمپختک و ترشی هفت بیجرم کل حیاطو برداره . اقا جان شما مراجعت بفرمایید همه طعنه های تند و تلخو من میچشم.
