ولی من هنوزم منتظر موقعیت مناسبم که یدفعه دراتاقم باز کنم وببینم عروسکام دارن باهم حرف میزنن.

بهم میگفت چرا اینقد زود به زود سرما میخوری؟ میخواستم بگم هرچقدرم لباس گرم تنم کنم،تاوقتی دور باشی فایده نداره.

خواستم بگم چقدر دوستش دارم،ولی وقتی دیدم با اشتیاق خاصی ازش تعریف میکنه . فقط لبخند زدم..

کدام‌تنهایی؟! تونمی‌دانی‌که‌آدمِ‌تنها، هیچ‌وقت‌تنهانیست تونمی‌دانی‌که همه‌جا‌، بارِآینده‌وگذشته‌همراه‌ماست؟

دلم تنگ شده برای حرفای نانوشتم.

دیوونه ها؟ یه پا عاقلین برای خودشون.. بدون دلیل میخندن،دنبال کسی نیستن شنونده باشه برای حرفاشون.. هروقت بخوان دوتا گوشِ چسبیده به خودشون اماده شنیدنِ دردِ قلباشونه.. هرجا که باشن احساس کنن مغزشون بارسنگینیو متحمل میشه اب های چشمشون سرازیر میکنن.. زندگی ای که سخت بگیری که نمیگذره. اینو همون دیوونه ها متوجه شدنو مانه. ولی شاید مادیوونه ایم و اونا عاقل .. دیوانه هایی به سبک اتوکشیده.

فکرشو نمیکردم از نوشتنم خسته شم..

و بازهم دلم یه کوچولو شده برای خودم.

گور بابای سختی. بیافرار کنیم. بلاخره یه جا پیدا میشه غم نباشه توش.

این مردمِ ظاهربین به سرِ آستین آدم نگاه می‌کنند، سرِ آستین آدم اگر کهنه باشد، هر کلامش اگر دُر و گوهر هم باشد، آن را وَر نمی‌چینند... محمود دولت آبادی

ازتوتنها وصف‌دیدارت‌ نصیب‌ماشده

کاش که وصفش میکردند... که توان گفت از جلوۀ تو؟