ما برایش جان فدا کردیم و او با طعنه گفت ؛ چیز دنداک گیرِ مرغوبی نداری بیشتر؟!

کی میگه این روزا ،این دردا و خراب بودنا یادمون میره؟ تو فقط یاد اوریش نمیکنی وگرنه هستش. گوشه مغزت بهترین سالهای عمرت خاک میخوره که چجوری گذشت.

امیدو با دروغات تو ذهن من بکارشُ. .

اگر دیگه حالتو نپرسیدم علاقم بهت و تو برام تموم شدی🤝'

خسته شدم از هیچی نشدن.

کلا دنیارو دو نوع آدم پر کرده. منطقی ها و احساسی ها. این دنیا جای احساسات نیست و چیزی به اسم قلب اینجا معنی ای نمیده. مسئله دنیااحساسات نیست و آدمهای احساسی زیر این استدلال و منطق های خاکستری له میشن. آدمهای خوش قلب و مهربون که اعتماد میکنن، رابطه برقرار میکنن و اعتمادشون سلب میشه . بی اعتمادی ها غم میاره رنجُ ترس هم همراهش داره. آدمایی که مغزشون پر شده از منطق و جدیتِ همیشه کیلومترها تو این خاک جلوترن از آدمهای احساسی. آدمی که احساسات آبی رنگش مثل یه رود میمونه؛در جریان . و اون ادم منطقی مثل سدِ جلوی راهِ رود. آدمهای خوش باور و بدون ریگُ سنگ، خنده ای،بویی، چشمی دین و روحشون رو به نا کجا آباد میبره. بعدهم که کر، کورُ عاشق. از اول هم این خشکی ها برای همون آدمای قاطع با افکار پیچیده بود. نه آدمای ساده که مثل یه جاده بدون پیچُ خم ان...

یه جوری دوستت دارم، که کاش خودمم همینقد دوست داشتم.

احمقانه رفتار نکنیم.

آدما خودشون نمیفهمن نه اینکه بخوان،واقعا نمیفهمن. دنیای متفاوت هر آدم و این فضای مجازی لعنتی که یه ویرگولشم برات دردسر درست میکنه.. یه جایی یه جوری اتفاق می افته که تو شُک باقی میمونی و کم کم به این اتفاق غیر منتظره عادت میکنی. ولی دلت هنوز بال بال میزنه برای روزایی که قرار نیست تکرار بشن. باید با هر سختی ای،بغضی خورده شیشه قلبتو جگع کنی بریزی سطل آشغال و یکبار عاقل باشی . هر چقدر حماقت و خریتت باعث شد، حال دیگرانو بد کنی بسه.

این ویو ترسناکه.

اعتماد به دست نمیاد. اعتماد مثلِ یه هندونه دربست. امیدوارم اعتمادت صورتی کم رنگُ بی مزه نباشه.

قراره اینجا با خط های خرچنگ قورباغه ساییده شیم🤝