خندید،باهاش خندیدم.
بغض گلوش جنگِ سکوتو راه مینداخت، براش گریه کردم.
فکر کرد،فکر نکردم.
اون فکر کرد خیلی هم فکر کرد.
فکر کردو رفت من، موندم.
من موندم با هیچی .
گریه کردم ولی برای خودم.
اون خندید،دیگه نخندیدم باهاش.
اون رفت ولی من موندم،نرفتم باهاش.
نباید فکر میکرد. عشق بود عقل نمیشناخت که .
منطق استدلال نمیخواست که..
ولی من فکر نکردم..
نه چیزی میزنم ،نه دیوونه ام.
ولی تو هر شب پیشم میشینی چای کم رنگتو تو همون استکان کمر باریکِ مینوشی و موهای پر موجتو که دریای سیاهیه برای خودش رو میبافی.
رو به روم لبخندتو تا مرز مستی من میکشی تا اون مرواریدای قشنگ پیدا شن.
خودتو شهرزاد گونه میکنیُ قصه هارو میبافی مثل موهات.
و منم که فقط خودمو تو آینه چشات میبینم.
میدونی اون لباس مشکیت که شکوفه های خندون قرمز داره رو دوست دارم ،میپوشیش تا معجزه کنی تو این قلب بی روح.
درسته که سه سالو پنج روزُ ۱۸ ساعت و ۴۵ دقیقست که میگذره از پس دادن قلبم..
ولی من هر شب میبینمت. . .
