یه جاهایی چاره ای نداری جز اینکه بگی گور باباش. اصن هر چی میخواد بشه،بشه

بازمن که خیلی خوبم،بعضیا تو همون بلاتکلیفیه سگی میمیرن با کلی مسئله ی حل نشده.

یه چیزایی انگار بهت میچسبه.مثل لقبایی که بهت میدن. مثل همون پروانه ای که بهت میگه ،یاقوت خانم یا حتی همون گربه لوس و فرشته گریان.. انگار فقط برای تو این حروف کنار هم قرار گرفتن. یا اون دست خطی که برای توعه فقط به خودت، میاد فقط! اخلاق چهره لباس مثال ریخته. ولی کاش بین همه اینا تو بهم میومدی، میگفتن: این فقط با این خوبه، بهش میاد،غیر این بده. ولی خب برچسب نیست که بچسبه بهت..

یه پروانه تنها وسط یه دشت بی روحم..

نقطه بودن>>>>

کاش اینجوری نمیشد؟نه تو هر کاری کردی هر کسی جانم،هر کاری.. سعیت رو کردی نسبت به زمان و شرایط سیاه سفیدی که توش قرار داشتی. خودت رو سرزنش نکن هر کسی جان   و مهم نیست،فدای سرت باشه.

فعل های ماضی در خط به خط نوشته هایم مثل زنجیری ست که به دنباله ی افکارم کشیده میشوند و سرم را سنگین میکند،سنگین..

عسل-خوردن** هیجان؟ 28-

درد رو با گریه از روحم خارج کردم.

غم دارم،بغلم کن.

عسل؟یادم نمیاد.

بدی هایی که دارنو نادیده میگیرم. https://eitaa.com/13597587/13972