قلبم بیشتر شبیه انباری شده تا صندوقچه راز.

آه>>>

آنجایی که تو قسمت من میشوی بهشت است،بهشت!

منم که ماهی دریای بلند مویِ مشت هستم.

دلخوری های کوچیک جدایی های بزرگُ میاره.

بزرگترین اشتباه،در چاهِ نگاه او رفتن بود.

+خیلى اذیتم میکنى -من که کاریت ندارم + همون دیگه...

چرا آدما اینقدر بد رنگن؟ چرا اینقدر دهنشونُ مثل گاراژ وا میکنن عقلم که میبوسن میزارن کنار هر چی از دهنشون درمیاد میگن؟ بابا خدا بهشون عقل داده فکر کنن نه دکور باشه تو مغزشون که.

آب من است او، نان من است او!

آدم به اندازه زیبایی خنده هایش،لطافت قلبش و صبوری اش میشکند.

قهر نه! دوری تو قلب مرا بی گله کشت.

سرت سلامت جانم. روزهاست که از دستم در رفته و نمیدانم چه مدت است که سینه ام را سفره ای نکردم برایت. هر کسی آدمها وقتی چیزی را ندارند خود را هر دری میزنند و تمام دغدغشان میشود برای رسیدن به آن. میگذرند از وقت فرصت ها و حتی خانواده. به بهانه ی نشود حسرتی بر دل بیطاقتم. اما وقتی که به همانشان میرسند مثل یخچالی در قطب شمال سرد و کدر میشوند. برایشان همه چیز تمام میشود،همه چیز! دچار خلا و سردرگمی میشوند. حالا باید بخاطر چه چیزی یقه دنیا را بگیرند و آن را طلب کنند؟ و باز هم بی میلی و بازهم و بازهم. دوست عزیزم هیچوقت علت این بی ثباتی حسی را از این انسان زاده نفهمیدم. اصلا ولش کن. بخیر باشد شبان و روزت.