فریاد ها سر دادم و صدایم را در سرم انداختم اما کسی گوش شنوا نداشت.
چوب پنبه هارا از گوششان بیرون کشیدم اما بازهم گوششان نه تنها بدکار نبود بلکه طلبکار هم بودند.
طلبکار؟ اینکه چرا ما را از خلسه ی بیهودگی و پوچی بیرون کشاندی!
چرا مارا در منجلاب وهم و خیالات نجات دادی؟
و منِ انگشت به دهان مانده و حیرت زده از کردار آنها. چه شده آنهارا؟
چطور سیاهی و درماندگی را بر دانستن ترجیح میدهند!
شاید بخاطر فاصله ای که بین عمل و دانستش ایجاد میشود،دهانمان را بستند تا لام تا کام امرُ عرضی رد بدل نشود.
و آنجا بود که فهمیدم دیگران در خلسه تنهایی که عاشقانه میستودنش میمیرند.بار ها میمیرند؛صبحش بلند میشوند و هیچکس هم نمیفهمد..
سلام جان ما.
روزگارت زیبا.
هر کسی شده به تو کسی بگوید که افکارت قدیمی و پوسیده است؟
و برایشان مضحک باشی؟
بله، اوهم میگفت و نمیدانم چه برسر افکارش آمد.
اما من ایستادگی میکنم و همچنان متعدد انسان هایی بر مخالفت پافشاری میکنند.
اما چون در کنارشان لوندی نمیکنم؟و یا چون مادر بزرگ گونه رفتار میکنم تا آنها بیشتر از این حیثیت دختر بودنشان را به باد ندهند؟
شاید اهمیت ندادن بهترین گزینه است.
نمیدانم؛بخیر باشد روزهایت.
