در چشمانش نگاه نمیکردم.. هیچوقت. شاید فکر میکرد بخاطر حیای بیش از حد است؛نمیدانست که میترسم نمک گیر چشمانش شوم. فکرش را هم نمیکرد چشمانم را از چشمانش میدزدم تا جان سالم به در ببرد عقلم. احتمالش زیاد بود در پلکی زدنش عقل و جانم را دو دستی تقدیمش کنم. او نمیدانست که تشنه ی چشمان خندانش هستم اما در حسرت چشمش بودن را به جنون بی حد مرز ترجیح میدهم.. او نفهمید اما چشمانش..

بودی تو خونم مث مواد.

یه حرفاییو میشنوم،یه چیزایی رو درک میکنم و میبینم که با خودم میگم مگه من چند سالمه که باید همچین چیزایی رو بفهمم..

قالی کرمان که باشی میخوری پا بیشتر..

سلام دوست من. امیدوارم حالت خوب باشد،البته اگر بگذارند.. چقدر آدم بزرگ ها دلگیر هستند. حس میکنم حتی امواج منفی هم از دست آدم بزرگ ها فراری اند. فکر میکنند چون سن سالی ازشان گذشته هر مضخرفی را بگویند باید چشم بسته حرفشان را روی چشم گذاشت. ادم بزرگ ها روح های کوچکی دارند. روح های دو سه ساله ای که در اوج لجبازی خود زندگی میکند. فکر؟فکر کردن را هم مگر بلد هستند؟جز اینکه تقلید کنند از یکی بدتر از خودشان؟ ادم بزرگ ها درک نمیکنند همانطور که نمیشنوندو همانطور که نمیبینند.. هر کسی جانم تنها کسی هستی که مطمئنم هیچوقت جز ادم بزرگ نمیشوی:) خدانگهدارت به اندازه قلب من..

به خودم که میام میبینم یه حمالم. حمال خاطراتم حمال دفعات خنده و گریم؛ من حمال زندگیمم.. الحق که کمرم باید خم باشه.

از این غم چو حالم نمیدانی؛

بعضی شبا انگار شکست عشقی خوردم و اینقدر آب نمک تولید میکنم که از خستگی بیهوش میشم. و صبح که پا میشم میفهمم حالم بد نبوده فقط خسته و بی حوصله بودم.

همانطور که آب را جان را نیازت دارم؛

غم های واقعی تو تنهایی ان.

میخوام اعتراف کنم اولین کراش بچگیم کامران هومن بودن🗿💔