کاش،همه کاشام اینقدر زود برآورده میشد:)

من اهل دلُ چای هلُ لعلِ نگارم:)

درو که وا کردم همونی که دلم هواشو کرده بودو دیدم،باز بگو فراموشت میکنه:)

من راهی جز این ندارم،باید ادامه بدم تنهایی..

در این این ویرانه دل، جای کسی نیست.

اسیر تنهایی،شب و بغض.

يجدك ؛ حين لا تبحث عنه!

وسط بغضُ تبُ خندهُ اشکم همه تو !

سلام هر کسی جانم. حال احوالت خوش یا ناخوش است؟ ما که پریشان شد احوالمان از زخمِ یاد ها. و چندین باره این کاش ها سراغم می آیند برای نمک شدن بر روی زخم خاطرات. دلم میگوید حیف!حیف وقت، حیف او، حیف ما.. و باز هم عقل قانعش میکند که سرنوشت اینطور خواسته است . و همچنان این شیره به سر مالیدن ها ادامه دارد.. اماهر کسی در آخر حنای عقل هم برای دل بی رنگ میشود و دل کز میکند گوشه خاطراتی زیبا در رابطه های سمی؛تا جایی که هاله سیاه افسردگی هم بغلت میکند و دلداری ات میدهد. هر کسی جانم فراموشی اجباری فایده ندارد. خودت فقط میدانی چه لذتی دارد در اتش خویش سوختن.. پس دریغ نکن:) بخیر باشد اوقاتت.

حیف که نیستی ولی تنهایی بهتره'

خندش خون به دلم میکرد.

ابد من او نبود؟