دلم رمیده لولی‌وشیست شورانگیز دروغ وعده و قتال وضع و رنگ آمیز فدای پیرهن چاک ماه رویان باد هزار جامه تقوی و خرقه پرهیز خیال خال تو با خود به خاک خواهم برد که تا ز خال تو خاکم شود عبیرآمیز فرشته عشق نداند که چیست ای ساقی بخواه جام و گلابی به خاک آدم ریز پیاله بر کفنم بند تا سحرگه حشر به می ز دل ببرم هول روز رستاخیز فقیر و خسته به درگاهت آمدم رحمی که جز ولای توام نیست هیچ دست آویز بیا که هاتف میخانه دوش با من گفت که در مقام رضا باش و از قضا مگریز؛ میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز! -۲۶۶-

واقعا غزل دوست داشتنی ای بود .

_

آدما نمیرن تراپی نمیرن خودشون رو درمان کنن میزنن بقیه رم روانی میکنن . اگه دیدید یه روزی امین آباد بستریم کردن ، بخاطر آدمای روانی ای هست که راه میدم تو زندگیم .

اگه من دیوونم آسیبش فقط به خودم میرسه. ولی تویی که بدون گل و LSD ام تو توهماتی‌که نباید بگی : " تراپی؟ نه ممنون میرم پیش دوستم"

ولی فقط دوست دارم ذکر کنم که خدایا اگه تو نمیگفتی من میتونستم راحت از این دنیا لذت ببرم و انقدر عذاب وجدان کارهای انجام نشده و فشار انجام کارهات رو دوشم نباشن. آزادانه زندگی میکردم. ولی خب چه میدونم

کاش شیطان هم نبود

فقط زندگی میکردیم

امیدوارم اون دنیا وضعیتم خوب باشه و بگم ارزید

انقدر نشد که این سری هنوزم باورم نمیشه .

کاش که زورت به من‌ِ خسته ی ویران برسد .

خلم من؟ بیام با تو که بعدش ساعتی ۸۰۰ تومن پول تراپی بدم ؟