#سخن_بزرگان خطر اعتياد به نادانسته سخن گفتن آيت الله العظمی جوادی آملی: شيطان پس از آنكه كسی را به سوء و فحشا واداشت، به او دستور مي‌دهد تا چيزی را كه نمي‌داند به خداوند نسبت دهد:«إنَّما يَأمُرُكُم بِالسُّوءِ والفَحشاءِ وأن تَقولوا عَلَي اللّهِ ما لاتَعلَمون» و چنين نسبتي، تشريع و بدعت و از بزرگ‌ترين گناهان و با علم و عمد در حد كفر است. از اينجا راز تأكيد و اصرار قرآن‌كريم بر ضرورت تنظيم سيره انسان به نحوی كه جاهلانه سخن نگويد، روشن مي‌شود، زيرا آنگاه كه انسان را به اين ادب دينی مؤدب كرد مي‌تواند خطر جاهلانه سخن گفتن در مسائل دينی را به او بياموزد.  بر همين اساس، اساتيد و علمای ربانی در بيان برنامه و مواد و مبانی عالم شدن، با استفاده از حديثي از حضرت رسول اكرم(صلّي الله عليه وآله وسلّم) مي‌گفتند: انسان با داشتن سه نوع سرمايه عالم مي‌شود. سرمايه نخست، قرآن‌ كريم است. دوم سنّت اهل بيت عصمت و طهارت(عليهم السلام) و سوم گفتن «لاأدري» و «نمي‌دانم» است[۱]؛ يعنی بداند كه نمي‌داند. ثقلين، يعني قرآن و عترت(عليهم السلام)، مبادي فاعلي و به تعبيري ديگر منابع علم هستند و مبدأ قابلی آن اين است كه شخص بداند كه نمي‌داند و تا چيزی را نداند آن را نگويد. اگر كسی خود را دانا پنداشت، از كتاب و سنت استفاده نمي‌كند؛ اما چنانچه بداند كه نمي‌داند خود را نيازمند به بهره‌گيری از آن دو مي‌بيند.  اگر كسی عادت كرد جاهلانه سخن بگويد، يعنی در مطلب عقلی چيزی را كه نمي‌داند بگويد يا بنگارد، و در مطلب نقلی چيزي را كه سند ندارد بازگو كند، هرچند ابتدا تنها در مسائلِ عادی چنين عمل كند، ليكن به تدريج عادت مي‌كند در مسائل اعتقادی و دينی نيز چيزی را كه نمي‌داند به خدا و پيامبر او(صلّي الله عليه وآله وسلّم) نسبت دهد. نهج الفصاحه ج۲ ص۶۷۰ 📚تسنیم ج۸ ص۵۲۶،۵۲۷ @shahid_modafe_haram_miladheidari