فـنـجــانـے_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_28 احساسِ احتمالیِ عثمان، اصلا مهم نبود. من از تمام دنیا یک برادر میخواستم که انگار باید به آن هم چوب حراج میزدم. آخ که اگر آن مسلمانِ خانه خراب کن را بیابم.. هستی اش را به چهار میخ میکشم.. مادر روی کاناپه، تسبیح به دست نشسته بود، با دیدنم اشک ریخت ( چقدر دیر کردی. چرا انقدر رنگ و روت پریده.. ) فقط نگاهش کردم. هیچ وقت نخواستمش.. فقط دلم برایش می سوخت.. یک زنِ ترسو و قابل ترحم.. چرا دوستش نداشتم؟ در باز شد. پدر بود با شیشه ایی در دست و پشتی خمیده. تلو تلو خوران به سمت کاناپه رفت و رویش پخش شد. این مرد، چرا دیگر  نمی مرد؟؟ گربه چند جان داشت؟؟ هفت؟؟ نُه؟؟ این مستِ پدرنام، جان تمام گربه های زمین را به یغما برده بود.. پوزخندی بر لبم نشست، مادرِ خط خطی شده از درد را مخاطب قرار دادم ( دیگه قید پسرتو، واسه همیشه بزن.. اون دیگه برنمیگرده..). چرا این جمله را گفتم؟ خودم باورش داشتم؟  لرزید.. لرزیدنش را دیدم. چرا همیشه دلم به حالش می سوخت؟ تا بوی سوختگی قلبم بلندتر نشده بود باید به اتاقم پناه می بردم. چرا همیشه نسبت به این زن حس جنگیدن داشتم. صدای آوازهای مستانه پدر بلند و بلندتر میشد. درِ اتاقم را قفل کردم. مادر به در کوبید (سارا.. چی شد؟؟ دانیال کجاست؟ چرا باید قیدشو بزنم؟ چرا میگی دیگه برنمیگرده ). باید تیر نهایی را رها میکردم. با حرفهای صوفی و عثمان دیگر دانیالی وجود نداشت که این زنِ بدبخت را به آمدنش امیدوار کنم. خشاب آخر را خالی کردم (پسرت مرده.. تو ترکیه دفنش کردن.. مسلمونا کشتنش..) در سینه ام قلب داشتم یا تکه ایی یخ؟   جز آوازهای تنها مستِ خانه، صدایی به گوش نمیرسید. در را کمی باز کردم. از میان باریکه ی در، مادر را دیدم. خمیده خمیده به طرف اتاقش رفت. من اگر جایش بودم؛ در فنجان خدایم زَهر میریختم.  دوست داشتم بخوابم. حداقل برای یکبار هم که شده، طعمِ خوابِ آرامی که حرفش را میزنند، مزه مزه کنم. این دنیا خیلی به من بدهکار بود، حتی بدونِ پرداخت سود؛ تمام هستی اش را باید پرداخت میکرد. آن شب با تمام بی مهریش گذشت و من تا خود صبح از دردِ بی امان معده و هجوم افکار مختلف در مورد سرنوشت دانیال به خود پیچیدم. و در این بین تنها صدای ناله ها و گریه های بی امان مادر کاسه صبرم را نهیب میزد که ای کاش کمی صبر میکردم. صبح، خیلی زود آماده شدم. پاورچین پاورچین سراغ مادر را گرفتم. این همه نامهربانی حقش نبود. جمع شده در خود، روی سجاده اش به خواب رفته بود. نفسی عمیق کشیدم باید زودتر میرفتم. با باز کردن در کافه، گرمایی هم آغوش با عطر قهوه به صورتم چنگ زد. ایستادم. دستم را به آرامی روی گونه ی سیلی خورده از عثمان کشیدم. کمی درد میکرد. خشمِ آن لحظه، دوباره به سراغم آمد. چشم چرخاندم. صوفی روی همان میز دیروزی، پشت به من نشسته بود. عثمان رو به رویم ایستاد. دستش را روی دستِ خشک شده بر گونه ام گذاشت. گرم بود. چشمانش شرم داشت ( بازم متاسفم..) بی توجه، به سراغ صندلی دیروزیم رفتم، جایی کناره شیشه ی عریض و باران خورده. صوفی واقعا زیبا بود. چشمهای تیره و موهای بلند و مشکی اش در دیزاینِ کِرم سوخته ی لباسهایش، هر عابری را وادار به تماشا میکرد. اما مردمک چشمایش شیشه داشت، سرد و بی رمق.. درست مثل من.. انگار کمال همنشینی با دانیال، منسوبیت به درجه ی سنگی شدن بود. لبهایِ استتار شده در رنگ قرمزش تکان خورد ( بابت دیروز عذر میخوام.. کشتن برادرت انگیزه بود واسه زندگی اون روزهام.. فقط انگیزمو گفتم..) عثمان با سه فنجان قهوه رسید و درست در جای قبلی اش نشت. جایی در نزدیکی من. صوفی سر به زیر با دسته فنجانش بازی میکرد ( یه چیزایی با خودم آوردم.) چرخید و از درون کیفِ چرمیِ آویزان به صندلیش یک پاکت و دوربین بیرون آورد ( اینا چند تا عکس و فیلم از منو برادرته. واسه وقتی که دوست بودیم تا عروسی و اون سفرِ نفرین شده به ترکیه.) همه را روی میز در برابر دیدگانم پخش کرد. دانیال بود. دانیال خودم.. عکسهای دوران دوستی اش، پر بود از لبخندهای شیرینِ دانیال مهربان با تمام شوخی های بامزه و گاه بی مزه اش و صورتی تراشیده و موهایی کوتاه و طلایی. تاریخِ ثبت شده در پشت عکس را نگاه کردم. دست خط برادرم بود. تاریخ چند ماه بعد از آشنایی با آن دوست مسلمانش را نشون میداد. درست همان روزهایی که محبتهایش؛ عطرِ نان گرم داشت و منو مادر را مست خود میکرد.. ↩️ #ادامہ_دارد... #نویسنده: زهرا اسعد بلند دوست 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi

💔 یادداشت یک شهروند عراقی: او مرتباََ چشم خود را پاک می کرد، چون ما با مواد شیمیایی به آن‌ها آسیب زدیم اما چشمان او برای هر شهید عراقی، اشک می ریخت. دست راست وی به دلیل جنگ ناعادلانه ما علیه ایران معلول بود و او برای گرفتن دست ما و کمک به ما آن‌ را به سوی ما دراز کرد‌... سینه عزیز او نیز تحت تاثیر سوختگی های قدیمی جنگ ما قرار گرفت و او ما را به سینه در آغوش گرفت... پ.ن: چقدر روح بزرگی باید داشته باشی که در برابر بدی دیگران، خوبی کنی... کاش ما هم کمی مثل تو بودیم #شهید_حاج_قاسم_سلیمانی #سردار_سلیمانی #قاسم_هنوز_زنده_ست... #شهید_سپهبد_قاسم_سلیمانی #سردار_دلها 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi

#خاطرات_شهدا بچه که بود فلج شد نذر حضرت زینب(س) کردمش نذرم قبول شد فرزندم خوب شد... خوبِ خوب آنقدر خوب که مهر نوکری عمه ی سادات روی قلبش حک شد عاقبت هم فدائی بی بی شد.. #شهید_رضا_کارگربرزی #سالروزشهادت #یادش_باصلوات 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi

🔰خوابی که خبر از شهادت مهدی را داد. 🔹دو روز مانده به شهادت مهدی مادر بزرگش خوابی می بیند. وی در این خواب می بیند که از یک زیرزمین تاریک و غبار آلود آقایی نورانی بیرون آمد. از آن اقا پرسید که اینجا کجاست وی پاسخ داد " آمده ام سرباز خسته دمشقم را ببرم " 🔸این خواب دو روز بعد با خبرشهادت مهدی تعبیر شد و با صحنه هایی که خانواده شهید در معراج شهدا دیدند مطابقت پیدا کرد. 🔹صد در صد از راهی که انتخاب کردم راضی هستم و این باعث افتخار من است. اگر برای مهدی غیر از این پیش می آمد من باید شـک می کردم. شهادت لیاقتش بود. 🔸مهدی حالت خاصی داشت. هیچ وقت نمی توانستم وی را با دل سیر نگاه کنم. برای همین هر وقت می آمد جلوی پایم می نشست سریع بلند می شدم یا می آمد جلویم می ایستاد سرم را پایین می انداختم گویی قلبم کَنده می شد. این حالت را از کودکی نسبت به مهدی داشتم. هر وقت در نماز می نشست ساعت ها دست به دعا بود وگردنش کج. من میگفتم خدا من که نمی دانم این چه می خواهد هر چه می خواهد حاجت روایش کن. #شهید_مهدی_عزیزی🌷 #سالروز_شهادت 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi

به دنیا می‌آییم بعضی ها ، خالص می مانند وڪلمه #شهادت از آن بالا تڪان نمیخورد... اما برخی ها #قاطی دارند ، عوض می شوند ، #رنگ‌می‌بازند ، آلوده می شوند و پی در پی ڪلماتی در ابتدای پرونده قرار می گیرد ڪه ڪلمه شهادت را به پایین و پایین‌تر هل می‌دهند ، میرود و در آن آخرها براۍخودش جایی پیدا میڪند ، گاه ڪور سویی از او هست و اڪثر نیست ... غیبت ، تهمت ، دروغ ، نگاه‌حــــرام ، حرف‌نادرست و ...... و حالم/ت/مان چقدر شبیــه آن برخی هاســـــت ... ••••به یڪ بازگشت به عقب مقتدرانــــه احتیاج دارم/ی/یم •••• - هیچ وقت دیــــر نیست ... این را شاهرخ ضرغام ها،ثابت ڪرده اند #شهادت‌رابدست‌می‌آوریم‌ان‌شاءالله 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi

می‌‌گفت آدم‌ها گنجشک‌های حیاط پشتی‌ خانه‌تان نیستند که برایشان دانه بپاشی، به هر روز آمدنت عادتشان بدهی‌ گاه و بیگاه روی پله‌ها بنشینی برایشان درد دل کنی‌ یا چشم‌هایت را ببندی و در خلسه ی مالیخولیایی خودت به جیک جیکشان گوش کنی‌ بعد یکروز حوصله‌ات سر برود خسته از شلوغی، خسته از بودنشان، راهت را بکشی بروی! آدم‌ها حتی مثل گنجشک‌ها نیاز به کیش کیش ندارند، می‌‌روند اما با دلی‌ شکسته... 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi

💔 #قرار_عاشقی 🍂دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم وین دردِ نهان سوز نهفتن نتوانم😔❤️ #اللهم_صل_علی_علی_بن_موسی_الرضا_المرتضی #امام_رضآی_دلم #دلتنگ_حرم 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi

💔 همیشه #قرآنی_کوچک را در جیبش داشت و روزی ۵ یا ۶ بار قرآن تلاوت می‌کرد شهریور همان سالی که عقد کردیم، خیلی به من اصرار کرد که مثل خودش قرآن را حفظ کنم. من سعی خودم را کردم و چند جزء حفظ کردم. خودش با اینکه سرش خیلی شلوغ بود، اما حتماً قرآن را حفظ می‌کرد. #برای_قرآن_حفظ_کردن_برنامه_ریزی_می‌کرد. اگر یک روز وقتش به بطالت می‌گذشت، خیلی ناراحت می شد و عمیقاً غصه می‌خورد که چرا آن روز را درست استفاده نکرده است.  تمام ماه رجب و شعبان را #روزه می‌گرفت. وقتی #صدای_اذان را می‌شنید فورا به نماز می‌ایستاد و می‌گفت برای رفع مشکلات کافی است، دو رکعت نماز بخوانی. #شهید_ابوالفضل_راه_چمنی #شهید_مدافع_حرم 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi

یکی از دوستان این شهید در مصاحبه‌ای گفته است: مهدي همواره مي‌گفت شهدا زنده‌اند و به اين حرف اعتقاد قلبي داشت. ما اين را در رفتار و عمل مهدي به عينه مشاهده مي‌كرديم. براي همين هميشه به رفتار وكردارش توجه داشت، چون خود را در محضر خدا و شهدا مي‌ديد. هر زمان از كنار عكس شهيدي رد مي‌شديم، سلام مي‌داد. يك بار از كنار عكس شهيد ابراهيم هادي عبور كرديم. مهدي سلام كرد. باتعجب به مهدي گفتم: «مهدي جان حمدي بخوان، صلواتي بفرست، چرا سلام مي‌كني؟ در جوابم گفت: «ابراهيم زنده است و داره ما رو مي‌بينه...» 📚موضوع مرتبط: #شهید_مهدی_عزیزی #شهید_مدافع_حرم #خاطره #سالروزشهادت 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi

🍃✨ #تخریب‌چی فاصله ما و عراقی ها پنجاه، شصت متر بود. بدجور می کوبیدند. کار گره خورده بود. باید از وسط میدان مین معبر باز می کردیم برای پیش روی بچه ها. هر چه تخریب چی رفته بود زده بودنش. این جور وقت ها بود که سرنوشت یک گردان می افتاد دست تخریب چی، دل و جرائتی می خواست، این بار مجید دواطلب شد کارش درست بود. معبر را باز کرد. موقع برگشت تیر خورد. همه فکر می کردیم شهید شده. هفت، هشت تیر خورد به شکمش. بچه ها رد شدند، رفتند جلو. انداختیمش توی آمبولانس شهدا و برگشتیم عقب ، دیدیم هنوز زنده است. #شهید‌مجیدپازوکی 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi

خُــدایـــا 《فَـهُــوَ حَـسـبُه》 ڪـہ مـی خوانم انگار ڪسی دستی بـہ قلـــــبم می ڪشد و مـــــن آ ر ا م می شوم انگار ڪسی مے گوید : " خیـــــالت راحـــــت ! مـــــن هستم .. " و من تمام ِدلشــوره هایم را می سپارم بـہ بــــاد .. انگار همـہ برایم می شود تــــو و تـــو می شوی ّّهمه ی من ... به نام خدای همه 🍃🌺

#یک حبه نور✨ وَلَا تَحْزَنْ ۖ إِنَّا مُنَجُّوكَ به همین دلخوش‌ام که یکروز بالاخره نجات‌ام خواهی داد... . . . . . #مصحف 🍃🌺