#مناسبتی روز هفتم محرم ای که به رسول دو سرا اشبه الناسی کربلایی جواد مقدم @javadmoghadam128

🌹🍃خلاصه ای از زندگی گهربار حضرت علی اکبر (علیه السلام): 🌿ولادت حضرت: حضرت در یازدهم شعبان، سال43 قمری در مدینه منوره دیده به جهان گشود.(1) پدر گرامی اش امام حسین بن علی بن ابی طالب (علیهما السلام) و مادر محترمه اش لیلی بنت ابی مرّه بن عروه بن مسعود ثقفی است.(2) ✅ شخصیت علی اكبر (علیه السلام): حضرت جوانی خوش چهره، زیبا، خوش زبان و دلیر بود و از جهت سیرت و خلق و خوی و صباحت رخسار، شبیه ترین مردم به پیامبر اكرم (صلی الله علیه و آله) بود و شجاعت و رزمندگی را از جدش علی ابن ابی طالب (علیه السلام) به ارث برده و جامع كمالات، محامد و محاسن بود. ✅ مرحوم شیخ جعفر شوشتری در كتاب خصائص الحسینیه نوشته است: اباعبدالله الحسین (علیه السلام) هنگامی كه علی اكبر را به میدان می فرستاد، به لشکر خطاب كرد و فرمود: «ای قوم، شما شاهد باشید، جوانی را به میدان می فرستم، كه شبیه ترین مردم از نظر خلق و خوی و منطق به رسول الله (ص) است بدانید هر زمان ما دلمان برای رسول الله (صلی الله علیه و آله) تنگ می شد نگاه به وجه این پسر می كردیم» ✅ وی در مكتب جدش امام علی بن ابی طالب (علیه السلام) و در دامن مهرانگیز پدرش امام حسین (علیه السلام) در مدینه و كوفه تربیت و رشد و كمال یافت. ✅ امام حسین (علیه السلام) در تربیت وی و آموزش قرآن ومعارف اسلامی و اطلاعات سیاسی و اجتماعی به آن جناب تلاش بلیغی به عمل آورد و از وی یك انسان كامل و نمونه ساخت و شگفتی همگان، از جمله دشمنانشان را بر انگیخت. ✅ علی اكبر (علیه السلام) درنبرد روز عاشورا دویست تن از سپاه عمر سعد را در دو مرحله به هلاكت رسانید و سرانجام مرّه بن منقذ عبدی بر فرق مباركش ضربتی زد و او را به شدت زخمی نمود. آن گاه سایر دشمنان، جرأت و جسارت پیدا كرده و به آن حضرت هجوم آوردند و وی را آماج تیغ شمشیر و نوك نیزه ها نمودند و مظلومانه به شهادتش رسانیدند. ✅ امام حسین (علیه السلام) در شهادتش بسیار اندوهناك و متأثر گردید و در فراقش فراوان گریست و هنگامی كه سر خونین اش را در بغل گرفت، فرمود: «ولدی علی! عَلَی الدّنیا بعدك العفا». (فرزندم علی ،دیگر بعد از تو اف بر این دنیا)(3) ✅ در مورد سنّ شریف حضرت هنگام شهادت، اختلاف است. برخی می گویند هجده ساله بوده، برخی نوزده ساله و برخی بیست و پنج ساله و عده ای هم حضرت را بیست و هشت ساله گفته اند.(4) ✅ قبر مطهر حضرت علی اكبر (علیه السلام) در كربلای معلی پایین پای اباعبدالله الحسین (علیه السلام) است و در سلام زیارت عاشورا منظور از «وعلی علی ابن الحسین» ، حضرت علی اكبر (علیه السلام) می باشد.🌸🍃 📚1 - مستدرك سفینه البحار (علی نمازی)، ج 5، ص 388. 2 - أعلام النّساء المؤمنات (محمد حسون و امّ علی مشكور)، ص 126؛ مقاتل الطالبین (ابوالفرج اصفهانی)، ص 52. 3 - منتهی الآمال، ج 1، ص 375. 4 - همان و الارشاد، ص 458.

‼️به تأخیر انداختن نماز 🔷س 648: اگر کسی عمداً وقت نماز خود را به تأخیر اندازد آیا حرام است؟ آیا عقاب اخروی دارد؟ ✅ج: اگر عمداً تأخیر بیندازد تا قضا شود، گناه کرده و باید قضای آن نماز را بجا آورد و از گناهش توبه کند. 📕منبع: سایت رسمی امام خامنه‌ای

#استفتائات_امام_خامنه‌ای_مدظله_العالی ‼️ترک ازدواج به خاطر مشکلات مالی 🔷س 656: اگر جوانى موقع ازدواجش است ولى به خاطر ترس از مشکلات مالى قادر بر ازدواج نباشد چه بايد بکند؟ ✅ج: اگر منظور، ترس از مشكلات مالى در آينده جهت اداره زندگى است، براى آينده توكل به خدايتعالى نمايد و روزى را از خدا بداند و چنين ترسى را به دل راه ندهد بلكه بجاى آن كوشش كند كارى پيدا كند كه بوسيله آن بتواند امرار معاش نمايد

آجرک الله یا صاحب الزمان (عج) هيئت تمام شد همه رفتند ای مولا هنوز ... يک گوشه ای نشسته ای و آرام گريه ميکنی ... اللهم عجل لولیک الفرج

رفیق نیمه راه عاشورا ﻣﺎﻟﮏ ﺑﻦ ﻧﻀﺮ ﺍﺭﺣﺒﯽ ﻭ ﺿﺤﺎﮎ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻣﺸﺮﻗﯽ ﺿﺤﺎﮎ، ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺎﻟﮏ ﺑﻦ ﻧﻀﺮ ﺍﺭﺣﺒﯽ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ (ﻉ) ﺭﺳﯿﺪ، ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺩﺭ ﮐﺮﺑﻼ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺖ، ﺍﻣﺎﻡ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪﮔﻮﯾﯽ، ﺳﺒﺐ ﺣﻀﻮﺭﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻮﯾﺎ ﺷﺪ، ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻨﺪ : ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺮﺽ ﺳﻼﻡ ﺧﺪﻣﺖ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻋﺎﻓﯿﺖ ﻭ ﺳﻼﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭﯾﻢ، ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ! ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺍﻣﺎﻡ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ : « ﺣﺴﺒﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻧﻌﻢ ﺍﻟﻮﮐﯿﻞ ؛ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺍ ﮐﻔﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﭼﻪ ﻧﯿﮑﻮ ﻭﮐﯿﻠﯽ ﺍﺳﺖ . » ﺁﻥ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻣﺎﻡ ﺩﻋﺎ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ : ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﯾﺎﺭﯼ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟ ﻣﺎﻟﮏ ﺑﻦ ﻧﻀﺮ ﺑﺎ ﺑﯿﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻪ : ﻣﻦ ﻣﻘﺮﻭﺽ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻋﯿﺎﻝ ﺩﺍﺭﻡ، ﺩﻋﻮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﺭﺩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ . ﺿﺤﺎﮎ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻧﯿﺰ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺍﺑﻦ ﻧﻀﺮ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻮﻗﺖ ﻭ ﻣﺸﺮﻭﻁ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﻣﺎﻡ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺗﺎ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺩﻓﺎﻉ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﻓﺎﻉ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﻣﻔﯿﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﺭ ﻏﯿﺮ ﺍﯾﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺭ ﺟﺪﺍﯾﯽ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺁﺯﺍﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ، ﺍﻣﺎﻡ ﻧﯿﺰ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ . ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ، ﺩﻟﯿﺮﯼ ﺑﻪ ﺧﺮﺝ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ . ﭼﻮﻥ ﺟﻤﻠﻪ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ ( ﻉ ) - ﺟﺰ ﺳﻮﯾﺪ ﺑﻦ ﻋﻤﺮ ﻭ ﺑﺸﯿﺮ ﺑﻦ ﻋﻤﺮﻭ - ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ، ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺷﺮﻁ ﭘﯿﺸﯿﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺧﻮﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎﻡ ﻫﻢ ﺁﺯﺍﺩﺵ ﮔﺬﺍﺷﺖ . ﺍﻭ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﺍﺳﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺧﯿﻤﻪ ﻫﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺫﻥ ﺍﻣﺎﻡ، ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﺷﺪ ﻭ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ . ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﺍﺯ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ « ﺍﺑﻦ ﺳﻌﺪ » ﺑﻪ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺍﻭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ، ﺿﺤﺎﮎ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ « ﺷﻔﯿﻪ » ﺭﺳﯿﺪ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ، ﺗﻌﻘﯿﺐ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻫﺎﯾﺶ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ( 26 ) ﻣﺎﺟﺮﺍﯼ « ﺿﺤﺎﮎ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ » ﺩﺭ ﻧﻮﻉ ﺧﻮﺩ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﺍﺳﺖ، ﺍﻭ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺩﻗﺎﯾﻖ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺣﻤﺎﺳﻪ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﻣﺎﻡ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺯﺩ ﻭ ﺷﻤﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻟﺸﮑﺮﯾﺎﻥ ﺧﺼﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺎﯼ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﺎﻫﺪ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻈﻠﻮﻣﯿﺖ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺑﻮﺩ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻧﯿﮑﻮﯼ ﺧﻮﺩ ﭘﺸﺖ ﭘﺎ ﺯﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﯿﺾ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﺭﮐﺎﺏ ﺳﺎﻻﺭ ﺷﻬﯿﺪﺍﻥ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺳﺎﺧﺖ ! ﺁﺭﯼ، ﺍﻭ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﺒﺶ ﻧﯿﺰ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﺠﺪﺩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﺎﭘﺎﯾﺪﺍﺭ ﻭ ﮔﺬﺭﺍ ﮔﺮﺩﯾﺪ ... : « ﺫﻟﮏ ﺑﺎﻧﻬﻢ ﺍﺳﺘﺤﺒﻮﺍ ﺍﻟﺤﯿﻮﺓ ﺍﻟﺪﻧﯿﺎ ﻋﻠﯽ ﺍﻵﺧﺮﺓ( 27 )

امان از دل زینب سحر یازدهم شد خدا رحم کند زینب و گودی و گودال خدا رحم کند

سرنوشت ﻋﺒﯿﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺣﺮ ﺟﻌﻔﯽ او ﺍﺯ ﺍﺷﺮﺍﻑ، ﺷﺠﺎﻋﺎﻥ ﻭ ﺷﻌﺮﺍﯼ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﮐﻮﻓﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﮔﺮﻭﻩ ﭘﯿﺮﻭﺍﻥ ﻋﺜﻤﺎﻥ بودﭘﺲ ﺍﺯ ﻗﺘﻞ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﮐﻮﻓﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺷﺎﻡ ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﻌﺎﻭﯾﻪ ﺟﺎﯼ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻩ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺻﻔﯿﻦ ﺷﺮﮐﺖ ﺟﺴﺖ . ﻭﯼ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ (ﻉ) ﺑﻪ ﮐﻮﻓﻪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ . ﺍﺑﻦ ﺣﺮ، ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﻨﯽ ﻣﻘﺎﺗﻞ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ ( ﻉ ) ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺷﺪ، ﺣﻀﺮﺕ ﻧﺨﺴﺖ « ﺣﺠﺎﺝ ﺑﻦ ﻣﺴﺮﻭﻕ » ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻫﻤﺮﺍﻫﯽ ﻭ ﯾﺎﺭﯼ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ، ﻟﯿﮑﻦ ﻋﺒﯿﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺣﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺟﻮﺍﺏ ﺭﺩ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : « ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺍﺯ ﮐﻮﻓﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻧﯿﺎﻣﺪﻡ ﺟﺰ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺍﮐﺜﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻨﮓ ﻣﻬﯿﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺣﺴﯿﻦ ( ﻉ ) ﺣﺘﻤﯽ ﮔﺮﺩﯾﺪ . ﻣﻦ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﯾﺎﺭﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﺻﻼ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ «! ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺣﺎﺟﯿﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﮑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ ﺍﺯ ﯾﺎﺭﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻋﺒﯿﺪﺍﻟﻠﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯﯾﻦ ﺑﻪ ﻭﯼ ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ : « ﺍﺑﻦ ﺣﺮ ! ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻬﺮﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﯾﺎﺭﯼ ﻣﻦ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﭘﯿﻤﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺷﺎﻥ ﺑﯿﺎﯾﻢ، ﻭﻟﯽ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﻣﺮ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺁﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺩﻋﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻋﻤﺮﺕ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ، ﺁﯾﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﯽ ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺖ ﭘﺎﮎ ﮔﺮﺩﺩ؟ «! ﺍﺑﻦ ﺣﺮ ﮔﻔﺖ : « ﭼﮕﻮﻧﻪ؟ » ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ : « ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﺧﺘﺮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﺕ ﺭﺍ ﯾﺎﺭﯼ ﮐﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺭﮐﺎﺑﺶ ﺑﺠﻨﮓ . » ﺍﺑﻦ ﺣﺮ ﮔﻔﺖ : « ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭘﯿﺮﻭﯼ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﺑﺪﯼ ﻧﺎﺋﻞ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ، ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﻢ ﮐﻪ ﯾﺎﺭﯼ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺗﻮ ﺳﻮﺩﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺯﯾﺮﺍ ﺩﺭ ﮐﻮﻓﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﯾﺎﻭﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ . ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪﺕ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﻌﺎﻓﻢ ﺩﺍﺭ، ﺯﯾﺮﺍ ﻧﻔﺲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ﺭﺍﺿﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻥ ﺳﺨﺖ ﮔﺮﯾﺰﺍﻧﻢ . ﺍﯾﻨﮏ ﺍﺳﺐ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺧﻮﺩ « ﻣﻠﺤﻘﻪ » ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺕ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ، ﺍﺳﺒﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﻫﺮ ﺩﺷﻤﻨﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ، ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻫﯿﭻ ﺩﺷﻤﻨﯽ ﻧﯿﺰ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﯾﺎﺑﺪ ! ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺑﮕﯿﺮ، ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺰﺩﻡ ﺟﺰ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﭼﺸﺎﻧﯿﺪﻩ ﺍﻡ «! ﺍﻣﺎﻡ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺳﺨﻦ ﻧﺴﻨﺠﯿﺪﻩ ﻭ ﻧﺎﺑﺨﺮﺩﺍﻧﻪ ﺍﺑﻦ ﺣﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ : « ﺣﺎﻝ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻧﺜﺎﺭ ﺟﺎﻥ ﺩﺭﯾﻎ ﻣﯽ ﻭﺭﺯﯼ، ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻭ ﺍﺳﺐ ﺗﻮ ﻧﯿﺎﺯ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ، ﺯﯾﺮﺍ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﮔﻤﺮﺍﻫﺎﻥ ﻧﯿﺮﻭ ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮﻡ . ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻧﻤﻮﺩﯼ، ﺗﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺘﯽ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﺗﺎ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻮﯼ ﻭ ﮐﺎﺭﺯﺍﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺒﯿﻨﯽ، ﻓﻮﺍﻟﻠﻪ ﻻﯾﺴﻤﻊ ﻭﺍﻋﯿﺘﻨﺎ ﺍﺣﺪ ﻭ ﻻﯾﻨﺼﺮﻧﺎ ﺍﻻ ﺍﮐﺒﻪ ﺍﻟﻠﻪ ﻓﯽ ﻧﺎﺭ ﺟﻬﻨﻢ ؛ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺻﺪﺍﯼ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﮐﺴﯽ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﯾﺎﺭﯾﻤﺎﻥ ﻧﺸﺘﺎﺑﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺟﻬﻨﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﮑﻨﺪ . » ﺩﻧﯿﺎﺯﺩﮔﯽ ﻭ ﻣﺮﮒ ﮔﺮﯾﺰﯼ « ﺍﺑﻦ ﺣﺮ » ، ﻣﺎﻧﻊ ﻭﺯﺵ ﻧﺴﯿﻢ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺑﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮔﻨﺎﻩ ﺁﻟﻮﺩﺵ ﺷﺪ، ﻧﺴﯿﻢ ﺭﻭﺡ ﺍﻓﺰﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﮐﺮﺩﺍﺭ ﻧﺎﺷﺎﯾﺴﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻣﺤﻮ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﻒ ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﻭ ﺷﻬﺪﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ . ﮔﺮﭼﻪ ﻋﺒﯿﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺣﺮ، ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﻨﯽ ﻣﻘﺎﺗﻞ ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ، ﺍﻣﺎ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﺍﺑﺪﯼ ﺑﺮ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻋﻤﺮﺵ ﺳﺎﯾﻪ ﺍﻓﮑﻨﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻗﺮﯾﻦ ﺗﺎﺳﻒ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﻫﺎﯾﺶ ﺁﻫﻨﮓ ﻧﺪﺍﻣﺖ ﻭ ﺣﺴﺮﺕ ﭘﺪﯾﺪﺍﺭ ﮔﺸﺖ . ﻓﯿﺎﻟﮏ ﺣﺴﺮﺓ ﻣﺎ ﺩﻣﺖ ﺣﯿﺎ ﺗﺮﺩﺩ ﺑﯿﻦ ﺻﺪﺭﯼ ﻭ ﺍﻟﺘﺮﺍﻗﯽ... - ﺁﻩ ﺍﺯ ﺣﺴﺮﺗﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺳﯿﻨﻪ ﻭ ﮔﻠﻮﯾﻢ ﺩﺭ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺍﺳﺖ . - ﺁﻥﮔﺎﻩ ﮐﻪ ﺣﺴﯿﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﺍﻫﻞ ﮔﻤﺮﺍﻫﯽ ﻭ ﻧﻔﺎﻕ ﺍﺯ ﻣﻦ ﯾﺎﺭﯼ ﻃﻠﺒﯿﺪ . - ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﺎﺭﯼ ﺍﺵ ﻣﯽ ﻧﻬﺎﺩﻡ، ﺭﻭﺯ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﮐﺮﺍﻣﺖ ﻭ ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﻭﺍﻻ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺘﻢ . ﺍﺑﻦ ﺯﯾﺎﺩ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﻧﺪﺍﻣﺖ « ﺍﺑﻦ ﺣﺮ » ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﺥ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ « ﺍﺑﻦ ﺣﺮ » ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﺪﺑﯿﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﮕﺮﯾﺰﺩ . ﺍﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺮﺑﻼ ﺭﺳﺎﻧﯿﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻗﺒﺮ ﻣﻄﻬﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ ( ﻉ ) ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﻗﺼﯿﺪﻩ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ - ﮐﻪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺑﯿﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ - ﻋﺒﯿﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺣﺮ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﯾﺰﯾﺪ ﻭ ﻓﺮﺍﺭ ﺍﺑﻦ ﺯﯾﺎﺩ، ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻡ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﻫﻤﺼﺪﺍ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺪﺍﺋﻦ ﺭﻓﺖ ، ﻭﻟﯽ ﺳﭙﺲ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ « ﻣﺼﻌﺐ ﺑﻦ ﺯﺑﯿﺮ » ﺑﺎ « ﻣﺨﺘﺎﺭ » ﺟﻨﮕﯿﺪ . ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﯽ « ﻣﺼﻌﺐ » ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻈﻨﻮﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﺒﺲ ﮐﺮﺩ . ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺍﺯ ﻗﺒﯿﻠﻪ « ﻣﺬﻣﺢ » ﻭﯼ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﺳﺎﺧﺖ . ﺍﺑﻦ ﺣﺮ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺑﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻠﮏ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﭘﯿﻮﺳﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﮐﻮﻓﻪ ﺁﻣﺪ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﮐﺎﺭﮔﺰﺍﺭﺍﻥ « ﺍﺑﻦ ﺯﺑﯿﺮ » ﺩﯾﺪ . ﺍﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺧﺼﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺪﻧﯽ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺑﺮ ﮐﺸﺘﯽ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﺕ ﻋﺒﻮﺭ ﮐﻨﺪ، ﻭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ . ﻣﻮﺭﺧﺎﻥ، ﻣﺮﮒ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 68 ﻩ . ﻕ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ . ﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ « ﻣﺼﻌﺐ ﺑﻦ ﺯﺑﯿﺮ » « ﻋﺒﯿﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺣﺮ » ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﮐﻮﻓﻪ ﺁﻭﯾﺨﺖ .

انا لله و انا الیه راجعون🏴🏴🏴🏴 ، جان باختن تعدادی از هموطنان عزیز در سانحه تروریستی رژه نیروهای مسلح در اهواز را تسلیت عرض می کنیم 🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴