💔

 #بسم_الله_قاصم_الجبارین 
📕 رمان امنیتی #خط_قرمز ⛔️

✍️ به قلم: #فاطمه_شکیبا 
#قسمت135


نگاهی به پیراهن خاکستری‌ام می‌اندازم که یک دایره قرمز روی آن ایجاد شده و کم‌کم بزرگ‌تر می‌شود.

دستم را می‌گذارم روی لکه خون. حتما زخمم خون باز کرده است.

می‌گویم:
- چیزی نیست. بگو ببینم، اسمت چیه؟

مودب مقابلم می‌ایستد:
- کمیل.

چشمانم چهارتا می‌شود. دوباره می‌پرسم:
- چی؟

- کمیل آقا. اسمم کمیله.

صدای خنده کمیل را می‌شنوم که از شدت خنده روی زانوهایش خم شده:
- چیه؟ چرا تعجب کردی؟ انتظار داشتی توی دنیا فقط اسم یه نفر کمیل باشه؟

بعد راست می‌ایستد و می‌گوید:
- از الان به بعد باید شماره‌گذاری‌مون کنی. کمیل شماره یک و کمیل شماره دو. یا مثلا با نام پدر صدامون کنی!



و دوباره خنده‌اش شدت می‌گیرد.

به کمیلِ جوان می‌گویم:
- این چه طرز محافظته پسر جون؟ وقتی می‌بینی سوژه‌ت داره ضدتعقیب می‌زنه که نباید دنبالش بری!

سرش را به زیر می‌اندازد و لبش را می‌گزد:
- می‌دونم آقا، خیلی بد بود. ببخشید. آخه تازه‌کارم. هنوز چم و خم کار رو یاد نگرفتم.

- با بخشش من چیزی فرق نمی‌کنه. این مدل تعقیب و مراقبت، سر خودت رو به باد می‌ده که هیچ، ممکنه کلا یه عملیات رو لو بده.

گردنش را کج می‌کند و صدایش را پایین می‌آورد:
- شرمنده آقا. قول می‌دم دیگه تکرار نشه.

سرم را تکان می‌دهم و راه می‌افتم به سمت در سرویس بهداشتی.

دارم در این فضای دم کرده و گرم خفه می‌شوم.

هوای تازه و آمیخته با بوی بنزین که به مغزم می‌خورد، کمی حالم بهتر می‌شود.

جوان پشت سرم راه می‌افتد:
- آقا من تعریف شما رو خیلی شنیدم...

روی پاشنه پا می‌چرخم و نمی‌گذارم حرفش را کامل کند: 
- هیس!

دوباره سر به زیر می‌شود. دلم می‌سوزد بابت این که زدم توی ذوقش.

بازویش را می‌گیرم و صمیمانه فشار می‌دهم:
- ببخشید بابت امروز، خیلی اذیتت کردم.

لبخند ریزی می‌نشیند روی لب‌هایش و دست می‌کشد به پشت گردنش:
- نه آقا، اشکال نداره. حق داشتین.

چند قدم دیگر که برمی‌دارم، چشمانم سیاهی می‌روند و درد و سوزش زخمم انقدر زیاد می‌شود که متوقفم کند.

تلوتلو خوران، وزنم را روی دیوار می‌اندازم و چشمانم را روی هم فشار می‌دهم.

سرم کمی گیج می‌رود که احتمالاً بخاطر خون‌ریزی ست. 

کمیلِ جوان می‌دود به طرفم و شانه‌هایم را می‌گیرد:
- آقا! خوبین؟ چی شد؟

یک دستم را بالا می‌آورم و دست دیگرم را روی پانسمانم می‌گذارم:
- چیزی نیست. میرم خودم.

- رنگتون پریده. از زخمتون داره خون میاد. این‌طوری نمی‌تونین رانندگی کنین.

کمی برای گفتن حرفش دل‌دل می‌کند و با تردید می‌گوید:
- اگه اشکال نداره... من می‌شینم پشت فرمون، می‌رسونمتون بیمارستان.

نگاهی به لکه خون روی پیراهنم می‌کنم که بزرگ‌تر شده. 

سوئیچ ماشین را از جیبم در می‌آورم و به سمتش دراز می‌کنم.

لبخند می‌زند و دستم را می‌گیرد تا سوار ماشینم کند.

می‌گویم:
- خودم می‌تونم بیام.

حقیقتش این است که چشمانم درست نمی‌بینند و قدم‌هایم سنگین شده؛ اما نمی‌خواهم کسی فکر کند هنوز آمادگی جسمی انجام ماموریت را ندارم.

به هر بدبختی‌ای هست، خودم را به ماشین می‌رسانم و روی صندلی رها می‌شوم.

جوان راه می‌افتد. می‌گویم:
- موتورت چی؟

- اشکال نداره. بعد میام برش می‌دارم.

شرمنده‌اش می‌شوم.

#ادامه_دارد...
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞

💔

 #بسم_الله_قاصم_الجبارین 
📕 رمان امنیتی #خط_قرمز ⛔️

✍️ به قلم: #فاطمه_شکیبا 
#قسمت136

جوان راه می‌افتد. می‌گویم:
- موتورت چی؟

- اشکال نداره. بعد میام برش می‌دارم.

شرمنده‌اش می‌شوم.
هم یک ساعت در خیابان‌ها چرخاندمش، خفتش کرده‌ام و حسابی گلویش را فشرده‌ام😅، الان هم دارد من را می‌رساند به بیمارستان و موتورش را در پمپ بنزین رها کرده.

به جلوی بیمارستان که می‌رسیم، می‌گویم:
- فقط، یادت باشه کسی جریان خونریزی و بیمارستان رو نفهمه. هیچ‌کس؛ باشه؟

- چشم آقا.

- انقدر به من نگو آقا. بگو عباس.

- چشم آقا... یعنی ببخشید... چشم عباس آقا.

می‌خندم و پیاده می‌شوم.

پشت سرم که راه می‌افتد و وارد بخش اورژانس می‌شود، دوزاری‌ام می‌افتد که به این راحتی‌ها نمی‌شود دَکَش کرد.

پانسمان زخم را که عوض می‌کنم و توصیه‌های رگباری پزشک را می‌شنوم، از بیمارستان بیرون می‌زنیم.

به کمیل می‌گویم برود اداره. می‌خواهم با حاج رسول صحبت کنم.
با توپ پر می‌رسم به دفتر حاج رسول.

قبل از این که در باز بشود، نفس عمیقی می‌کشم که بر خودم و اعصابم و جملاتم مسلط باشم.

سینه‌ام هنوز تیر می‌کشد.

- سلام حاجی.

حاج رسول نشسته است پشت میز و روی کاغذِ مقابلش چیزی می‌نویسد.

من را که می‌بیند، از بالای شیشه‌های عینکش نگاهم می‌کند.

خودکاری که در دستش بود متوقف می‌شود و آن را می‌گذارد روی زمین:
- سلام عباس جان!

زیادی مهربان شده؛ انقدر که حتی گوشه لبش هم به نشانه لبخند کمی بالا می‌آید.

حتما می‌خواهد جریان محافظ را از دلم دربیاورد.

بی‌مقدمه می‌روم سر اصل مطلب:
- حاجی، چرا قضیه رو جدی گرفتی؟ هیچ مدرکی دال بر ترور نداریم. حتماً پرستاره با شوهرش دعواش شده بوده، اشتباهی مسکن زیاد ریخته توی سرم.

- چرا مثل آدمای معمولی حرف می‌زنی؟ خیر سرت مامور امنیتی هستی! باید...

- بعله می‌دونم، باید به همه چیز شک داشته باشم، باید محطاط باشم... همه اینا رو می‌دونم... ولی حاجی، اگه از ترس مُردن بشینم توی خونه که نمی‌شه!

حاج رسول از پشت میزش بلند می‌شود و میز را دور می‌زند: 
- عباس جان! برای تربیت یه نیرو مثل تو، کلی بیت‌المال هزینه شده. ما الان کمبود نیرو داریم. می‌دونی چقدر شرایط الان نسبت به سال‌های قبل خاص‌تر و پیچیده‌تر شده. پس قبول کن برامون مهم باشه جون نیروهامون رو حفظ کنیم. نیروی انسانی رو به این راحتی نمی‌شه پرورش داد.

- همه حرفاتون درست؛ ولی دارم می‌گم دست و پام رو نبندین. با این وضع حفاظت، دیر یا زود خانواده‌م می‌فهمن. نگران می‌شن.

به میزش تکیه می‌دهد و از فلاسک، برای خودش و خودم چای می‌ریزد:
- مگه کمیل کار اشتباهی کرده؟

آرام با کف دست به پیشانی‌ام می‌زنم:
- کار اشتباه؟ حاجی این بنده خدا اصلا تعقیب مراقبت بلد نیست! من راحت گیرش انداختم. این نیروهای جدید رو کی آموزش داده؟

لبخند حاج رسول کمی پررنگ می‌شود:
- می‌دونم... بالاخره تازه‌کاره، نمی‌شه خیلی ازش انتظار داشت. عمداً گذاشتمش کنار تو که ازت کار یاد بگیره. باهاش راه بیا. اذیتش هم نکن. باشه؟

دستم را می‌برم میان موهایم و نفسم را بیرون می‌دهم: 
- باشه؛ ولی حاجی من این‌طوری نمی‌تونم کار کنم. تو رو خدا بهش بگید توی دست و پای من نیاد.

- باشه، انقدر حرص نخور. بجاش چایی بخور.

و فنجان چای را می‌گذارد مقابلم. می‌گوید:
- جدای از همه اینا، حواست رو بیشتر جمع کن؛ مخصوصاً توی سوریه. چون فکر می‌کنم قضیه ترورت جدی باشه.

فنجان را میان دستانم می‌گیرم به و بخاری که از سطح چای بلند می‌شود خیره می‌شوم:
- چرا اینو می‌گید؟ امکان نداره من لو رفته باشم.

- امکان نداره لو رفته باشی، مگر از جایی که فکرشو نمی‌کنیم. دارم شخصاً بررسی می‌کنم.

*
چند بار زنگ می‌زنم؛ اما کسی در را باز نمی‌کند.

نگران می‌شوم؛ با خانواده پرجمعیتی که داریم، کم‌تر پیش می‌آید خانه‌مان خالی بشود.

دوباره دستم را روی زنگ فشار می‌دهم. صدای زنگ خانه‌مان در سکوت کوچه می‌پیچد.

نگاهی به سر و ته کوچه تاریک می‌اندازم. کمیل را ردش کردم که برود و حالا هیچ‌کس در کوچه نیست.

چرا کسی در را باز نمی‌کند؟

چند بار با کف دست به در می‌کوبم؛ باز هم صدای ناله‌های در آهنی در کوچه تاریک می‌پیچد.

خیال نگران‌کننده‌ای در ذهنم پررنگ می‌شود؛ نکند پدر حالش بد شده باشد و او را رسانده باشند به بیمارستان؟

نکند... نکند... نکند...😱

مادر همین یک ساعت پیش زنگ زد و خبر گرفت از زمان آمدنم؛ یعنی در این یک ساعت چه اتفاقی افتاده؟


#ادامه_دارد...
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞