#قسمت_اول
جمعه سیاه
روزهای پر از هیجانی بود، آقای دانش آشتیانی و همسرش چشم به راه نوزاد تو راهی‌شان بودند.
هوای سرد و برفی بهمن‌ماه سال 1340بود. دانه‌های درشت برف روی درختان و سر عابرین می‌ریخت.
آقای دانش آشتیانی به دنبال بی‌بی صفورا قابله‌ی محل رفت. درشکه کنار خانه‌ی او ایستاد تا سوار شود.
آن‌ها وارد حیاط شدند. آقای دانش آشتیانی راهی را روی برف‌ها باز کرد.
همسر او از درد به خود می‌پیچید و صورتش سرخ شده بود.
بی‌بی صفورا دست به کار شد و آب جوش را برداشت.
آقای دانش آشتیانی در اتاق کناری دل‌نگران همسر و فرزندش بود که صدای گریه‌ی نوزاد همراه با شنیدن اذان به گوش او رسید.
لب‌هایش کش آمد. دست‌هایش را بالا برد و خدا را شکر کرد.
اسم نوزاد را محبوبه گذاشتند. او در زیر سایه‌ی پر مهر و محبت پدر و مادرش رشد می‌کرد و قد برمی‌افراشت. پدرش غلامرضا دانش آشتیانی که روحانی فرهیخته‌ای بود، نگران تربیت و رشد فرزندش بود که مبادا در سرد و گرم روزگار و پستی و بلندی آن، گل باغ زندگی‌شان دچار مشکل شود.
در رفت و آمدهایش توجه داشت و با افرادی مبارز و انقلابی و کار بلدی چون شهید مطهری و شهید باهنر و شهید بهشتی رفت و آمد می‌کرد. این رفت و آمد‌ها در آینده‌ای نه چندان دور، مسیرحرکت محبوبه را تغییر داد تا پروازی به بلندای آزادگی و انسانیت داشته باشد.
ادامه دارد...
#داستانک
#شهیده_محبوبه_دانش‌آشتیانی
#به_قلم_آلاله
